Γλυκά πρωινά του Σεπτέμβρη
Σαν ριπές παγωμένου αγέρα
Κατεβαίνουν οι θύμησες…
Τρικυμισμένο πέλαγος
Διαπερνά την ύπαρξη μου
Ρυτιδώνοντας, συσπώντας την
Σ’ αναφιλητά
Γιατί δεν ξέρω
Πώς να ζήσω
Χωρίς εσένα…
Δεν μπόρεσα ν’ αποδεχτώ
Την κραυγαλέα σιωπή
Της απουσίας σου
Ψυχή της ψυχής μου
Να ψάχνω στο φθινόπωρο
Την μελωμένη γλύκα των ματιών σου
Το γέλιο σου το γάργαρο…
Να ψάχνω
Να βρω τον δρόμο των πουλιών
Των διαβατάρικων
Να βρω εσένα….
Πώς να συνταιριάξω
Στην απόλυτη σκοτεινιά
Στην ερημία μου,
Εκτυφλωτικά ηλιόφωτες στιγμές
Ψιχάλες της βροχής
Χρυσά πλατανόφυλλα
Τα φλογισμένα δειλινά
Το χάραμα
Κάθε μέρας που ξημερώνει
Χωρίς εσένα…
Πες μου
Πώς να αναμείξω τόσο φως
Μέσα σε τόσο σκοτάδι
Να φέρω ισορροπία;
Πώς χάθηκε η ομορφιά
Μες απ’ τα μάτια μου
Και βούτηξαν τα χρώματα
Μέσα σε μαύρο φόντο;
Έλα και πες μου
Μίλα μου
Πώς θες να ζήσω αστέρι μου
Χωρίς εσένα;
Αφήστε το σχόλιο σας