Έχουμε την πολυτέλεια και ζούμε μια ζωή και αγαπάμε, ερωτευόμαστε, μας απορρίπτουν και πονάμε και το κάνουμε θέμα μεγάλο! Κι όλα αυτά τα απλά και ταπεινά σ’ έναν πλανήτη που τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα στην Υεμένη, τις γυναίκες τις πουλάνε βιασμένες στα σκλαβοπάζαρα στο Σουδάν, τους άντρες τους στοιβάζουν σε κέντρα προσωρινής κράτησης στη Λιβύη.
Έχουμε την πολυτέλεια και ζούμε, πίνοντας τον καφέ μας εισαγωγής και καπνίζοντας αρειμανίως ξενόφερτα τσιγάρα. Και αναλύουμε, καταναλώνοντας ολάκερες εργατοώρες, τις εκφράσεις και τα βλέμματα του γκόμενου, για να καταλήξουμε στο ασφαλές συμπέρασμα «Σε θέλει αλλά είναι χέστης!» Κι απιθώνουμε σε μυξομάντηλα μαζικής παραγωγής δάκρυα απογοήτευσης για μια νιότη που φθίνει, για δυο φιλιά που δεν μας κέρασαν.
Έχουμε την πολυτέλεια και ζούμε σε τόπους χλοερούς, σε σπίτια καθαρά, με τραπέζια γεμάτα ψίχουλα και ντουλάπια φίσκα στο φαΐ. Κι έχουμε την αναίδεια και αναλωνόμαστε σε χιλιοειπωμένες θεωρίες πολιτικές και χιλιοφορεμένα αποφθέγματα περί έρωτος… Και πώς να συγκινήσεις; Όλα αυτά έχουν ήδη δοθεί τροφή μασημένη και με πιο σύντομο τρόπο και με ποιήματα και με ρήσεις φιλοσοφικού στοχασμού… Θέλει πρωτοτυπία ο ποιητικός λόγος για να συγκινήσει…
Μα τι να σου πω, πως πιότερο μας καίει το «παιχνίδι», πως εκεί νιώθουμε ζωντανοί, πως για ένα γαμήσι τελικά γίνονται όλα; Και δεν ξεστραβωνόμαστε να δούμε γύρω μας, τη νέκρα που μας πλησιάζει, το αύριο που κάποια φορά δεν θα έρθει πια…
«Να πιούμε, να τον κλάψουμε, να τον θάψουμε;» Ας πιούμε, γιατί όχι, μα δε θέλω να τον κλάψω, ούτε να τον θάψω. Να τον πηδήξω θέλω και έτερον ουδέν. Να πεθαίνει για μένα, κάθε μέρα, σε κάθε του ανάσα, πριν μας φτάσει ο πόλεμος, πριν μας φτάσει ο θάνατος…
Όλοι πονάμε. Πόσο ντρέπομαι αλήθεια…
Μπράβο Κατερίνα! Δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ χωρίς αυτή την πολύτιμη σαφήνεια.
Σε ευχαριστώ Απόστολε, με συγκινεί ο τρόπος που αγκαλιάζεις πάντα το έργο μου…
“Και έτερον ουδέν “. Η “ντόμπρα ” στάση στη ζωή. Απίστευτη πολυτέλεια!
Υπέροχο!