Το ποίημα είναι νύχτα –
Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε στα σπίτια και ‘γίναν οχυρά…
Σ’ έναν πόλεμο που μονάχα αυτά έχουμε για όπλο –
Πλούσιοι, φτωχοί, όλοι το ίδιο πυρπολημένοι στον ίδιο Ρυθμό –
Τα σκορπισμένα όνειρα στους δρόμους…
Καθρεφτίζουν καράβια δίχως πανιά –
Η ουσία καταναλώθηκε στα ανούσια –
ΤΩΡΑ…
Μετράμε ναυάγια –
Πνιγμένους ή ναυαγούς –
Οι αναμνήσεις του παρελθόντος σβήνουν σαν τις νερομπογιές –
Οι δεδομένοι και τα δεδομένα φεύγουν χωρίς επιστροφή –
Το σύμπαν στέκει εκεί –
Βλέπει το δάκρυ που κυλάει από τη γη….
ΚΑΙ
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Ν’ αγκαλιάσει γη και ουρανό,
Σ’ έναν καινούργιο χορό….
Που δεν θα απογοητευτεί ξανά.
Αφήστε το σχόλιο σας