Ο πατέρας  μου ήταν ταξιδευτής. Πάντα έλειπε από  το σπίτι  γιατί ταξίδευε. Κάποτε μας έπαιρνε κι εμάς. Δεν ήταν εύκολο  να ταξιδεύει όλη η οικογένεια.  Εγώ τι θα έκανα, πόσα σχολεία θα άλλαζα; Δεν  έκανα φιλίες  από τον φόβο μην τις χάσω. Έτσι ήμουν πολύ μοναχική  ή πολύ δοτική όταν για λίγο  βρισκόταν μια φίλη  στη ζωή μου.  Κερδισμένη  ήμουν  και μοναχική  από  τις  αλλαγές που βίωνα. Δρόμοι, κόσμος,  πλατείες,  ξενοδοχεία, σπίτια, πρόσωπα,  φωνές, τόνοι,  μυρωδιές, γεύσεις. Έμαθα να προσαρμόζομαι. Άλλαζα σχολεία  τακτικά. Πολύ αργότερα το  αξιολόγησα…

Όταν δεν ήμασταν μαζί του είχαμε τις κάρτες. Τελευταία, από το σπίτι στην Κέα, βρήκα  μια κάρτα  απ’ το  Σίδνεϊ. Στο  οπισθόφυλλο της κάρτας  διαβάζω:

«Σας  φιλώ

Ντία μου

Μαρία   Κασσιανή

Πετράκη

Χίλια φιλιά

Χριστόφορος»

Με τον χαρακτηριστικό γραφικό του χαρακτήρα και την υπογραφή του.

Η φωτογραφία: Arial  View of Sidney.  Panorama of the Harbour  Bridge. H κάρτα  του πατέρα μου  από το  Sydney.

Από  τα ταξίδια  του   στην Τουρκία  δεν έχω  φωτογραφίες, ούτε   γράμματα, ούτε  κάρτες. Γιατί  άραγε; Έχω  όμως  κουβέντες του και  λόγια του  και μαρτυρίες του.  Πάντα  τα καλύτερα  για τον τούρκικο λαό,  έτσι τους έβλεπε, αγαπητούς. Χαμογελούσαν τα μάτια του  όταν  μιλούσε για τα ταξίδια του,  το ίδιο και για την Τουρκία. Δεν έκανε πολιτικές συζητήσεις,  αν και  ήταν  ξεκάθαρες  οι αριστερές του τάσεις. Όχι όμως με  φανατισμό ή  κομματικοποιημένες ιδέες. Το αντίθετο. Κοσμοπολίτης όπως ήταν, προσέγγιζε τα  πράγματα  με μια προκλητική  ανοιχτάδα, περίεργος και ανήσυχος, δεν έμενε σε κάποια ιδέα καιρό. Στην οικογένειά του  είχε   δραστικούς αριστερούς με Μακρόνησο και  Γιούρα,  αλλά ο ίδιος  είχε αποστάσεις από όλα.

Σήμερα  συμπληρώνω  το πορτραίτο του πατέρα μου,  αν μπορεί να  συμπληρωθεί  ένα πορτραίτο γονιού… Το ξέρω,  θα επανέλθω,  όπως  επανέρχεται  ο εγκληματίας στον τόπο του εγκλήματος,  γιατί  η αγάπη  προς τους  γονείς  περιέχει  πολλές ενοχές,  πολλά  ερωτήματα   δικά μας,  γιατί  όταν έπρεπε  και όταν το είχαν ανάγκη,  δεν  τους είπα  πόσο πολύ  τους αγαπούσα… Ίσως γι’ αυτό  να λέω πια συγγνώμη  με το παραμικρό και σε όλο τον κόσμο;

Αν και  αναφέρομαι στο παρελθόν,  τώρα  που γράφω  είναι όλα παρόν. Δεν υπάρχει χρόνος, μόνο εναλλαγή. Μια συνεχόμενη κίνηση  στο σύμπαν υπάρχει,  που όσο και να επαναλαμβάνεται, δεν είναι ποτέ ίδια.  Να, π.χ.,  κοιτάξτε ένα  ουράνιο τόξο.  Ποτέ δεν είναι ίδιο ακριβώς. Πότε  η απόχρωση,  πότε το μήκος, πότε η διάρκεια, η φωτεινότητα…  Και πότε  εμφανίζεται σαν οφθαλμαπάτη.

Κέα,  2021.

Αραμπάς  περνά, σκόνη γίνεται…

[Αραμπάς περνά – Σωτηρία Μπέλου]