Στάζουν αρμύρα καραβίσια
τα μουσκεμένα βλέφαρα των ρόδων
καθώς μνήμες λαμπροφόρων Πάσχα
αναδύονται απ’ τις πτυχές του χρόνου
την ώρα που ακούνε τους χτύπους των καμπάνων
που ηχούν για την Ανάσταση
ανάμεσα στα ουρλιαχτά των σειρήνων ασθενοφόρων.

Άλλοι εγκλωβισμένοι
στα καλώδια του υποχρεωτικού εγκλεισμού τους
άλλοι στον αναπνευστήρα
του μπαλκονιού ή της αυλής τους
με τον τρόμο καρφωμένο
στις οθόνες των καρδιογράφων
μοιράζονται στο ημίφως το λιγοστό οξυγόνο
με τη φλόγα του κεριού
που κρατούν στο χέρι
μέχρι ν’ ακούσουν τον Καλό Λόγο
ότι διασκορπίστηκε ο θανατηφόρος ιός
και διέφυγε από προσώπου γης.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.