Warum

Nicht du um der Liebe willen

sondern um deinetwillen [1]

die Liebe (und auch um meinetwillen [2]).

Nicht

weil ich lieben muss

sondern weil ich dich

lieben muss.

Vielleicht weil ich bin

wie ich bin

aber sicher

weil du

bist

wie du bist.

Γιατί

Όχι εσύ για χάρη της αγάπης

αλλά εξ αιτίας σου [1]

η αγάπη (και επίσης εξ αιτίας μου [2]).

Όχι

επειδή πρέπει ν’ αγαπήσω

αλλά επειδή εσένα

πρέπει ν’ αγαπήσω.

Ίσως επειδή είμαι

αυτός που είμαι

αλλά σίγουρα

επειδή εσύ

είσαι

αυτή που είσαι.

[1 & 2] Σημείωση μεταφραστή: επίτηδες προτιμήθηκε η μεταφορά των όρων “deinetwillen” και “meinetwillen” στα ελληνικά ως «εξ αιτίας σου» και «εξ αιτίας μου», αντί των γλωσσικώς ορθότερων όρων «για χάρη σου» και «για χάρη μου» αντιστοίχως, θέλοντας να φωτιστεί το έντονα δραματικό και άλλοτε συγκρουσιακό άρωμα του ανεκπλήρωτου έρωτος που συχνά ο Fried εγκιβωτίζει στην ύστερη ερωτική του ποίηση.

Ο Αυστριακός Erich Fried (1921 – 1988) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους γερμανόφωνους ποιητές που οδήγησαν τον μεταπολεμικό πολιτικό λυρισμό στην πιο ώριμη του εκφραστικά φάση. Λέξεις μυστικιστικές, συχνά αρκούντως διστακτικές, που ηχούν ωστόσο σαν ένα ωμό κάλεσμα σε μαζικά πεπρωμένα. Ανάμεσά τους μοιάζει να ψυχορραγεί ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτό το συγκλονιστικό συνειδησιακό άλμα του χθες, που δονεί με κάθε άλογη χροιά του τις τεκτονικές πλάκες του αύριο. Τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου (ηθική, μεταφυσική, πολιτική) λαμβάνουν στην ποίηση του Fried νέα οπτική, έρχονται να δομήσουν μια εντελώς νέα υπαρξιακή αλήθεια που θυσιάζεται στο βωμό του Le Penseur, ήτοι του σκεπτόμενου ανθρώπου του Rene Rodin.

Δεκαεπτά ετών παιδί φυγαδεύεται στο Λονδίνο με στόχο να αποφύγει τη ναζιστική, θρησκευτική του εξόντωση αλλά και τη ντροπιαστική ένωση της πατρίδος του, της Αυστρίας, με τη Γερμανία. Από νεαρή ηλικία διακρίνεται για την εσωτερική του ησυχία και τον έντονα συμβολικό τρόπο γραφής. Στην ύστερη ωστόσο ζωή του εγκαταλείπει σχεδόν πλήρως τον στρατευμένο στίχο, στρεφόμενος κατά τρόπο μυσταγωγικό στο λυρισμό του ανεκπλήρωτου έρωτος, του ανείπωτου, του απείρου, του ανέφικτου. Στο βάθος καθετί ωραίου μοιάζει να ανακαλύπτει το παράλογο, το οποίο έρχεται να υμνήσει με έναν λιτό αλλά συνάμα βαθιά συγκινησιακό τρόπο. Η ποίηση του Fried αναπλάθει τον πηλό του ανθρώπου και μας ξανασυστήνει το homo deus του έρωτος.