Αθήνα, Απρίλιος 2020

Τράβηξα τις κουρτίνες. Είδα τον ήλιο να δύει. Πέρασα δυο ώρες κοιτώντας τον αλλάζει χρώματα στον ορίζοντα. Το σώμα μου είχε γίνει όλο ένας εγκέφαλος  από τις μύριες μπερδεμένες σκέψεις που με ανακάτευαν. Τεντώθηκα, πήρα μια βαθειά ανάσα, ξεμούδιαζα. Πείναγα. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα.  Είχα φτιάξει  μια χορτόπιτα.  Η σκέψη της με χαλάρωσε. Καθώς ετοίμαζα το πιάτο μου, σκεφτόμουν να φάω την χορτόπιτα  στο μικρό σαλονάκι, να χαζέψω και ένα τηλεοπτικό παιχνίδι. Ένοιωθα τον χρόνο να  περνάει σαν ένα ρεύμα ηλεκτρικό μέσα από τα διάφορα σημεία του σώματός μου.  Τα πόδια μου ξαναγύρισαν στην θέση τους, τα χέρια  μου το ίδιο. «Απλά πράγματα θέλει ο άνθρωπος» άκουσα  την φωνή μου  να λέει «αλλά  δεν το ξέρει και φτάνει στο τέλος της ζωής του, με αγωνία». Την  έχω δει αυτήν την αγωνία. Ξέρω τι σκεπτόμουν δυο ώρες καθηλωμένη στην πολυθρόνα μου,  μαγεμένη με την πορεία του ήλιου.

Σκεπτόμουν την μόνιμη πανδημία που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, με τα λάθη του, με την ημιτελή κατασκευή του, την ελεύθερη επιλογή που του χαρίστηκε, τους  φόβους του, καθώς με όλα αυτά έφτιαξε μια απάνθρωπη κοινωνία  που έχει τον μανδύα της  ισορροπίας, της δικαιοσύνης, της  δημοκρατίας.

Έπεα Πτερόεντα είμαστε. Μια  ενδιαφέρουσα δημιουργία του σύμπαντος,  παροδική.

Αυτό είμαστε…

Καθώς κοιτούσα το παιχνίδι  στην οθόνη  και μασούλαγα την χορτόπιτα,  γελούσα μέσα μου με  τον εαυτόν μου, να τον ακούω να μονολογεί… όλα αυτά τα τυποποιημένα…

Άφησα το πιατάκι στο τραπέζι μπροστά και  κατευθύνθηκα αυτή την φορά προς την βεράντα.   Είχα φυτεύσει  αυτές τις μέρες  -περίπου τρεις μήνες-  καινούργια φυτά  που μεγάλωσαν.  Αυτά  τα φυτά με κράτησαν ορθή όλο αυτόν τον καιρό. Αφοσιώθηκα σε αυτά και να που θέριεψαν… «Θα βγάλω φωτογραφίες να τις στείλω  στους δικούς μου» σκέφτηκα.

«Αχ!  Ωραία είναι η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα».

Αθήνα,  Μάιος   2020

Σήμερα  θα ήθελα να περάσω όλη μου την μέρα στο κρεβάτι. Στην θαλπωρή  του δωματίου μου.  Είναι  απαραίτητη   αυτή η αίσθηση  του χρόνου,  να τον νοιώθεις να  περνάει αργά.  Ο χρόνος έχει σχέση με την ενέργεια που διαθέτουμε κάθε φορά.  Δεν υπάρχει αντικειμενικός χρόνος. Μέσα σε 24 ώρες άλλοτε  γίνονται  πολλά  πράγματα και άλλοτε  η μέρα  φτάνει στο τέλος χωρίς να έχει γίνει τίποτα από όσα προγραμμάτιζες. Όμως δεν είμαστε προετοιμασμένοι  για τις εναλλαγές αυτές. Μεγαλώνουμε με ιδανικά, με  πρότυπα, με αρχές, με μέντορες  και καλούμαστε να  απελευθερωθούμε από όλα  και από όλους  για  να βρούμε τον πραγματικό  λόγο της ύπαρξής μας. Πόσοι  απελευθερώνονται και πόσοι  βρίσκουν τον λόγο της ύπαρξής τους και αν υπάρχει βέβαια αυτός ο λόγος ύπαρξης.

Το να σκέφτεται ή να συζητά τόσο γενικά κάποιος,  δεν είναι το καλύτερο για μια  συζήτηση που επιθυμεί να έχει ένα  ευχάριστο αποτέλεσμα. Όμως, έτσι βολεμένη μέσα στα σκεπάσματα  τού κρεβατιού μου -μια καθημερινή μέρα- αυτό και μόνο με γεμίζει  κάποιες ενοχές, έχω την πολυτέλεια να δίνω  εύρος σε συλλογισμούς χωρίς ευχάριστο τέλος, χωρίς καν τέλος.

 Έξω μια μπόρα είναι προς στο τέλος της. Τελικά  καλύτερα  να σηκωθώ. Έχω να δοκιμάσω και εκείνο το φόρεμα το καλοκαιρινό, τώρα που έχασα  τέσσερα κιλά και  θα είναι σαν καινούργιο επάνω μου, τόσο καιρό που έχω να το  φορέσω. Θυμάμαι  ένα φόρεμα  από  αιγυπτιακό ύφασμα, που είχα ράψει πριν πολλά χρόνια και το συνάντησα ύστερα από  κάμποσες  δεκαετίες  σαν  πετσέτα της κουζίνας στο σπίτι της μητέρας μου. Δεν της είπα τίποτα. Δεν ήθελα να πω τίποτα. Στην σκιά  των φύλλων νοιώθουμε καλύτερα, παρά  στα λόγια τα φτερωτά.