Πολύ ναζιάρα ήταν. Ευχαριστιόσουν να τη βλέπεις να τανίζεται,  με τον άσπρο της  λαιμό να υψώνεται σαν στρουθοκάμηλος  και να στριφογυρίζει  σχόλια, παραλειπόμενα, κρίσεις και επικρίσεις, για τις άλλες,  στο καραμελένιο  στοματάκι της  χωρίς σταματημό.

Ολοένα και αδυνάτιζε, λες και η ρητορική αυτή για τις πράξεις των άλλων της έριχνε τα λιπαρά στον οργανισμό, τη στέγνωνε από υγρά και στο τέλος της  ξέραινε το στόμα. Αγαπούσε πολύ τις τσίχλες και την αρωματική μαστίχα. Μοσχομύριζε καθαριότητα και νοικοκυροσύνη.

Ήταν  σίγουρη  για  τις  απόψεις  της  καθότι  παντογνώστρια.  Επίσης,  γνώριζε και κάθε σωστό. Οπότε η ακαμάτρα, η  προχειράντζα,  η αχάριστη,  η απαιτητική, η  άπιστη, η άδικη έμπαιναν στη θέση τους  αυθωρεί και παραχρήμα.

Ζούσε σε έναν αγώνα τελειότητας, άψογης εφαρμογής του «προσήκει» και  σχολαστικής επίφασης  του «αρμόζειν».

Φιλότεχνη  και  τακτική αναγνώστρια της βιβλιοθήκης, διέκοπτε το καινούργιο της λογοτεχνικό απόκτημα  για να θυμηθεί τη μακρινή θυμόσοφο θεία της:  «να μη γεννιέται το θηλυκό…».  Την απασχολούσε γιατί  το μοναδικό πολυαγαπημένο λατρευτό γατί της, γένους θηλυκού, ήταν σε φάση στείρωσης.  Της έτυχε αυτό, να μπλέξει με κτηνιάτρους, επεμβάσεις, φάρμακα επειδή η επονομαζόμενη κολλητή της  τής  «φόρτωσε»  τη Rose, ενώ είχε αρσενικό να της δώσει.

Η Rose μετά από τρία  χρόνια υπέκυψε σε καρκίνο «γυναικολογικών» και άφησε την κυρία της μόνη στο καθιστικό, να απολαμβάνει την τάξη και την ησυχία ανάμεσα σε κορδέλες, μαξιλαράκια, ροζ  μπαλάκια και σκεύη γεύματος  που γέμιζαν το χώρο.  Θλιμμένη  για την απώλεια της μικρής πριγκίπισσας, αναλογιζόταν την αδυναμία που έδειξε στο άτυχο αιλουροειδές, την ταλαιπωρία της, το κενό που έμεινε. Σε διαφορετική περίπτωση θα κρατούσε μόνιμη συντροφιά τον αριστοκρατικό γάτο Τσέχωφ,  που είχε αναθρέψει  για τον εαυτό της η -κατά τα άλλα- καλύτερη φίλη της.

Η περιπέτεια αυτή την έκανε να προβληματιστεί  για τη σιγουριά και τη βεβαιότητα της δικής της chic, αψεγάδιαστης  και καθόλα προσεγμένης ζωής της. Γρήγορα όμως επέστρεφε στην ασφάλεια του παντοδύναμου «…γιατί να έλθει στον κόσμο κι αυτό;»