Στον Francis Scott Fitzgerald

Δύο φορές το διάβασα —

ελάχιστα θυμάμαι.

Μόνο θυμάμαι το άρωμα στα δάχτυλά μου

απ’ το γαλάζιο χνούδι της ματαίωσης.

Όμως, θυμάμαι ότι κι εσύ

πολύ το αγαπούσες —

το ’χες διαβάσει παλιά,

προτού με γνωρίσεις.

Αυτά σκέφτομαι τώρα

που βλέπω το βιβλίο

στο σαλόνι του ξενοδοχείου μου.

Μαύρο δέρμα, γράμματα χρυσά…

Κι άξαφνο χτυπο-

κάρδι ντροπαλό.

Θέλω να πάω να το πάρω,

μα πελώρια φαντάζ’ η απόσταση

απ’ την καρέκλα μου.

Θέλω να το πάρω, να το ανοίξω,

μήπως κρύβει μυστικά.

Μήπως, λέω, βρω την εξήγηση

γιατί εγκαταλείφθηκαν

όλες οι συναντήσεις μας.

Μένω καθισμένος να κοιτάζω

το βιβλίο. Η νύχτα τρυφερή

ή αδυσώπητη;

Οι επισκέπτες αραιώνουν.

Ατέλειωτες σκέψεις κρατώ —

βαρύ κομπολόι στα χέρια μου.