O Λίλυ   https://www.logografis.gr/ο-λίλυ-γράφει-η-μαρία-πανούτσου/   μου άνοιξε το βιβλίο των  προσευχών. Το βιβλίο  των προσευχών,  είναι ένας δερμάτινος φάκελος  και μέσα  στοιβάζω,  εδώ και χρόνια, όλα τα  ερωτικά γράμματα που σωθήκαν από τη ζήλια των εκάστοτε συντρόφων μου. Διαβάζω  τα ερωτικά  γράμματα από τους ανθρώπους που αγάπησα και με αγάπησαν ή που μόνο με αγάπησαν και ξαναφέρνω  μπροστά μου ζωντανά περιόδους της ζωή μου,  γιατί κάθε περίοδος είχε και τη δική της  καθαρά ιδιωτική  πλευρά και ας  ήταν πάντα  η δουλειά μου, που  δεν θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει, ότι είχε την πρωτοκαθεδρία στην ζωή μου.

Άνδρες που υπήρξαν και ποιητές αλλά κυρίως  άνθρωποι των γραμμάτων ή της τέχνης. Οι ίδιοι πια δε μου μιλούν στην καρδιά αλλά τα γράμματά τους   περιέχουν τόση αλήθεια, είναι τόσο εξομολογητικά,  χωρίς διάθεση κάλυψης,  που είναι πραγματικά κείμενα  λογοτεχνικά αλλά και μαρτυρίες  ανδρικής  ερωτικής έκφρασης.

Θυμάμαι,  διαβάζοντάς τα, κάποιες σκέψεις του κριτικού λογοτεχνίας Γιώργου Αράγη που τις είχε  μοιραστεί μαζί μου, για τις βασικές προϋποθέσεις μια  σημαντικής γραφής και προτροπές για τη δική μου ποίηση – και τα κείμενα αυτά, αντιπροσωπεύουν αυτές τις αρχές. Αναφέρει λοιπόν σε  ένα του σημείωμα  (το μεταφέρω ελεύθερα, από μνήμης):  «Όμως, αναρωτιέμαι, μερικοί συγγραφείς και ποιητές  δεν έχουν   εσωτερική ζωή, ώστε να πουν πράγματα που δεν είναι ανώδυνα, πράγματα που δαγκώνουν και αποκαλύπτουν καθαρά και ξάστερα τα μυστικά τους, τα τραύματά τους, τις ψυχικές μεταπτώσεις τους, τις αποτυχίες τους… Ας αποκαλυφθούν ταπεινά και οι άλλοι θα καταλάβουν. Μπροστά στην ποίηση κανείς δεν είναι πολύ έξυπνος». 

Σκέπτομαι ότι είναι  μέρος της ζωής μου αυτές οι σύντομες αλλά τόσο  ανθρώπινες και  δυνατές επιστολές και θα ήθελα να τις συμπεριλάβω  στα ημερολόγιά μου,  χωρίς να αναφέρω  το όνομα από το οποίο έχουν προέλθει. Κείμενα  γνήσια  που  μιλούν κατ’ ευθείαν στην καρδιά  του αναγνώστη. Η μεταμόρφωση του ανθρώπου  σε ποιητή  είναι ο έρωτας που το κατορθώνει.  Μόνο ένα γνήσιο πάθος και όχι μια  επιπόλαιη εντύπωση, μπορεί να κάνει αυτήν τη μετατροπή. Έχω συλλέξει τα λιγότερα υποκειμενικά  και αυτά που είναι καθρέπτης ίσως του κάθε ερωτευμένου άνδρα. Αποσπάσματα ερωτικού και λογοτεχνικού λόγου  θα τα ονόμαζα. Το σκέπτομαι και το ξανασκέπτομαι…

Το ιερό και το βέβηλο,  τι είναι  το ένα και τι είναι τα άλλο;  Σκέπτομαι ότι η εικόνα είναι πιο  βέβηλη από τις λέξεις. Δεν είναι τυχαίο πως ο πιο δικός μας από τους τραγικούς ήρωες, ο  Οιδίπους,  για πρώτη τιμωρία   αυτό-τυφλώθηκε. Τα μάτια αχόρταγα,  εύκολα  μαγεύονται,  αποπροσανατολίζονται. Αλλά η γραφή…   Η γραφή είναι της ψυχής ο λόγος και η ψυχή δεν  χάνει την ιερή της καταγωγή. Για αυτό και εγώ, θα το τολμήσω,  έτσι τουλάχιστον σκέπτομαι αυτή  τη στιγμή.

 Αθήνα 2019

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]