Sophie Hannah/Μικρό βιογραφικό

Η Sophie Hannah γεννήθηκε το 1971 στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Είναι διεθνώς επιτυχημένη ποιήτρια και πεζογράφος, της οποίας τα best seller ψυχολογικά και αστυνομικά θρίλερ εκδίδονται σε 27 χώρες. Το 2013, το τελευταίο της μυθιστόρημα, “The Carrier”, κέρδισε το Thriller of the Year Award στα εθνικά βραβεία Specsavers. Δύο μυθιστορήματα της S.H., “The Point of Rescue” και “The Other Half Lives”, έχουν διασκευαστεί σε σενάριο για τη μίνι τηλεοπτική σειρά με τίτλο “Case Sensitive”, που προβλήθηκε την περίοδο 2011-2012. Το 2004, η S.H. κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό διηγήματος Daphne du Maurier, για το συναρπαστικό της διήγημα “The Octopus Nest”, που τώρα εκδίδεται στην πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο “The Fantastic Book of Everybody’s Secrets”. Έχει επιπλέον εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Η τελευταία, “Pessimism for Beginners”, συμπεριελήφθη στη βραχεία λίστα του βραβείου T.S. Eliot, το 2007. Ζει με το σύζυγο και τα παιδιά τους στο Κέμπριτζ, όπου και διδάσκει στο Lucy Cavendish College.

Αναλύοντας τη Sophie Hannah – Συγγραφικό ισοζύγιο

Η Hannah έχει την ευλογία και κατάρα να της έχει ανατεθεί από τους διαχειριστές της διαθήκης της Αγκάθα Κρίστι η συνέχιση κατά μία έννοια  του έργου αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Πολύ βαριά κληρονομιά ειδικά αν αυτή περνάει σε μια συγγραφέα που δεν έχει δώσει τόσο εξαιρετικά δείγματα στην αρένα της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ποτέ δεν δικαιολόγησε τον τίτλο αλλά και ποτέ δεν τον απέταξε από πάνω της. Μία νερόβραστη λογοτέχνης, αδιάφορη με καλές και κακές στιγμές. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν αυτή η μετριότητα στοιχειοθετείται μόνο από τα γραπτά της ή τον τίτλο της «Miss Νέα Αγκάθα Κρίστ, που ένας Θεός ξέρει πως της απονεμήθηκε.

Δεν θέλω να είμαι τελείως επικριτικός με τη συγκεκριμένη συγγραφέα. Έχει τη μαγιά να αναπτυχθεί περισσότερο από αυτά που μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα, ασχέτως κληρονομιάς, διαθήκης ή πληρεξουσίου. Δουλεύει τα κείμενά της, είναι εμφανές σε όλα της τα βιβλία έχει γρήγορη ροή, δεν κουράζει τον αναγνώστη,  έχει και καλή αίσθηση του χιούμορ. Η γραφή της έχει δομή, η ανάπτυξη της ιστορίας της  ικανοποιητική, οι χαρακτήρες της καλά χτισμένοι. Δεν κάνει πολλούς εντυπωσιασμούς και σούπερ ανατροπές  που συνηθίζουν πολλοί εξυπνάκηδες στον χώρο με απίθανους φόνους, φανταστικούς εκτελεστές και τετραπέρατους Επιθεωρητές. Επίσης η απόστασή της από τους πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι σωστή. Ούτε κάθεται σαν μπάστακας με μια κάμερα από πάνω τους ούτε παίρνει μακρινά πλάνα από drone.

Σαν αποτέλεσμα, σαν εκροή όμως η σημαντική δουλειά της δεν φαίνεται στον αναγνώστη. Για αυτό και ξεκαθαρίζω από την αρχή πως το συγγραφικό ισοζύγιο της Hannah είναι από εμένα αρνητικό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Ξεκινώντας από την εισαγωγή, δεν μπαίνει δυνατά στο γήπεδο, είναι προβλέψιμη και γρήγορα κάποιος που έχει εντρυφήσει στην αστυνομική λογοτεχνία θα βρει το δολοφόνο. Ε, μετά πάει το πουλάκι, πέταξε. Όσο και αν υπερβάλλει εαυτόν δεν το σώζει. Στα ψυχολογικά θρίλερ της είναι λίγο καλύτερη. Υπάρχει ένα μούδιασμα τελειώνοντας βιβλίο της Hannah. Και αυτό γιατί σε σύνολο τα πονήματά της μοιάζουν «αυτιστικά». Σα να είναι στο δικό της κόσμο. Νομίζει πως επειδή έχει τηρήσει τις βασικές αρχές της συγγραφής και έχοντας ταλέντο μπορεί να παράξει σημαντικό έργο. Μα δεν φτάνει. «Φωνάζουν» από μακριά οι ελλείψεις της. Πάμε να τις δούμε αναλυτικά. Καμία αίσθηση της ατμόσφαιρας ή της εποχής. Καλοί οι ήρωες, καλή η ανάπτυξη της πλοκής. Αλλά που στο διάτανο διαδραματίζεται; Σε ποια εποχή; Με ποιες ιδιαιτερότητες; Σε τι πλαίσιο; Καμία απάντηση, σε κανένα έργο της.

Προχωράμε. Μεγάλη ανισομέρεια. Το πρώτο με το δεύτερο μέρος των βιβλίων της, ημέρα με τη νύχτα. Ξεκινά με «πιασάρικο» θέμα, αναπτύσσεται καλά. Γρήγορα όμως βρίσκεις το δολοφόνο, το αντιλαμβάνεται και για να αντεπεξέλθει επιστρατεύει πιο γρήγορο ρυθμό, λαχανιάζεις και αυτή υποπίπτει σε λάθη και μεγάλα λογικά άλματα.

Επίσης στα βιβλία της που διάβασα σε κανένα δολοφόνο τελικά δεν βρήκα επαρκές κίνητρο ούτε σωστά επεξηγημένο και δομημένο από αυτήν. Αν δεν είναι μείον αυτό στην αστυνομική λογοτεχνία τότε ποιο είναι αναρωτιέμαι.

Όσον αφορά τα βιβλία που επαναφέρει στη δράση τον Ηρακλή Πουαρό, σωστά τον απεμπλέκει από το αρχικό προφίλ της Κρίστι αλλά οι ιδιότητες που του αποδίδει τον κάνουν πιο βλοσυρό, μονόχνοτο, ανυπόμονο και αυστηρό. Αφήστε που  η γλώσσα του πάει ροδάνι μόνο στα γαλλικά.

Εν κατακλείδι δεν φταίει η κοπέλα για την κληρονομιά «των θείων». Μη σας πω πως σε κάποια σημεία είναι πιο ζεστή και με περισσότερο χιούμορ από την Αγκάθα Κρίστι που, αν και εξαιρετική και πρωτοπόρος, εμένα προσωπικά δεν με συγκινεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Όμως στην προσπάθειά της να αναστήσει τον ογκόλιθο Αγκάθα και τον ήρωα Πουαρό, νεκρώνεται η ίδια και χάνει και τη δική της συγγραφική αυτοτέλεια, το δικό της αδιαμφισβήτητο ταλέντο.

Κατά την άποψή μου πρέπει να το πάρει πάλι από την αρχή, ήρεμα, απλά και με περισσότερη καταβύθιση στις επιταγές και τα θέλω του  μαγικού κόσμου της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Αναφορικά με τους  διαχειριστές της διαθήκης της Αγκάθα Κρίστι, νομίζω πως  θα πρέπει να αισθάνονται πολύ άβολα με την πορεία της Hannah. Αν δεν έχουν συναίσθηση του τι έπραξαν θεωρώ πως δεν κάνουν ούτε για διαχειριστές πολυκατοικίας. 

 Τα έργα μιλάνε, όχι τα λόγια 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΤΕΤΑΡΤΩΝ

Άλλο ένα διαβολικά περίπλοκο μυστήριο για τον σπουδαίο Ηρακλή Πουαρό…
Επιστρέφοντας μετά το μεσημεριανό, ο Ηρακλής Πουαρό βρίσκει μια εξαγριωμένη γυναίκα να τον περιμένει έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Απαιτεί να μάθει γιατί ο Πουαρό της έστειλε μια επιστολή που την κατηγορεί για τον φόνο του Μπάρναμπας Πάντι, ενός άντρα τον οποίο ούτε έχει ακούσει ούτε έχει δει ποτέ.
Το περίεργο είναι πως ούτε ο διάσημος ντετέκτιβ τον γνωρίζει, αλλά και ουδέποτε έστειλε την επιστολή για την οποία κατηγορείται.

Μπαίνοντας στο σπίτι του, τον περιμένει άλλος ένας επισκέπτης – ένας άντρας που επίσης ισχυρίζεται ότι έλαβε μια αντίστοιχη επιστολή από εκείνον και ο Πουαρό αρχίζει να αναρωτιέται πόσες ακόμα τέτοιες επιστολές έχουν αποσταλεί με το όνομά του.

Η λύση του μυστηρίου κρύβεται στις λεπτομέρειες και τα φαιά κύτταρα του Ηρακλή Πουαρό αναζητούν τα κίνητρα αυτής της υπόθεσης…

Ποιος έστειλε τις επιστολές και γιατί;

Ποιος είναι ο Μπάρναμπας Πάντι;

Είναι όντως νεκρός, και αν ναι, τον δολοφόνησαν; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΕΜΜΟΝΗ 

Πριν από τρία χρόνια κάτι τρομερό συνέβη στη Ναόμι Τζέκινς – τόσο τρομερό που δεν το είπε ποτέ σε κανέναν…

Τώρα η Ναόμι έχει άλλο ένα μυστικό· ο Ρόμπερτ, o άντρας που ερωτεύτηκε παράφορα, είναι παντρεμένος. Όταν εκείνος δεν εμφανίζεται στο εβδομαδιαίο ραντεβού τους, η Ναόμι διαισθάνεται ότι κάτι κακό του έχει συμβεί. Δεν καταφέρνει, όμως, να πείσει την αστυνομία για τις ανησυχίες της, καθώς η σύζυγός του επιμένει ότι δεν έχει εξαφανιστεί ο άντρας της.
Απεγνωσμένη, καταστρώνει ένα παρανοϊκό σχέδιο· θα καταγγείλει τον Ρόμπερτ για βιασμό. Τώρα πλέον η αστυνομία δεν θα ψάχνει για έναν αγνοούμενο αλλά για έναν βιαστή.

Το ψέμα της θα δημιουργήσει μια απίστευτη αλληλουχία γεγονότων, κρυμμένες αλήθειες θα αποκαλυφθούν και η γραμμή μεταξύ θύματος και θύτη θα γίνει δυσδιάκριτη.
Πού τελειώνει το ψέμα και πού αρχίζει η αλήθεια; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Νομίζεις πως θες να μάθεις ένα μυστικό;

Ξανασκέψου το…

Κολλημένη στην κίνηση, η Νίκι Κλέμεντς βλέπει από μακριά κάποιον που ήλπιζε πως δεν θα ξανάβλεπε ποτέ στη ζωή της. Για να τον αποφύγει, κάνει μία αναστροφή και ξεφεύγει. Έτσι πιστεύει, τουλάχιστον. Γιατί την επόμενη ημέρα ανακρίνεται για πιθανή εμπλοκή στον φόνο του Ντέιμον Μπλάντι, ενός αμφιλεγόμενου αρθρογράφου.
Η Νίκι αδυνατεί να απαντήσει στις ερωτήσεις που της θέτουν οι επιθεωρητές. Δεν ξέρει για ποιο λόγο ο δράστης χρησιμοποίησε το μαχαίρι του με τέτοιο παράξενο τρόπο ή γιατί έγραψε “ΟΧΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΝΕΚΡΟΣ” στον τοίχο του Μπλάντι. Αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει και γιατί έκανε εκείνη τη μοιραία αναστροφή την ημέρα του φόνου, δίχως ταυτόχρονα να αποκαλύψει το μυστικό που θα καταστρέψει τη ζωή της. Επειδή, αν και η Νίκι δεν είναι ένοχη για τη δολοφονία, δεν είναι ωστόσο καθόλου αθώα… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Και για το τέλος:

ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ

Από την ηλικία των περίπου πέντε ή έξι ετών, το γράψιμο ήταν το κύριο χόμπι μου και σχεδόν το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ένα μυθιστόρημα εγκλήματος δεν μπορεί να είναι σωστή λογοτεχνία, κυρίως επειδή είναι προκατειλημμένοι κατά της λογοτεχνίας και της γραφής που βασίζεται στην πλοκή.  Προσωπικά, πάντα πίστευα ότι η εγκληματική φαντασία είναι το καλύτερο είδος λογοτεχνίας.  Εάν άλλοι δεν μπορούν να το δουν αυτό, τότε νομίζω ότι είναι κρίμα για αυτούς, αλλά δεν πρόκειται να θυμώσω γι ‘αυτό.

Πιστεύω ότι η ποίηση και η εγκληματική φαντασία έχουν πολλά κοινά. Για παράδειγμα, σε ένα σφιχτά σχεδιασμένο μυθιστόρημα εγκλήματος και ένα πολύ μετρητικό ποίημα, η δομή είναι εξαιρετικά σημαντική. Κάθε στοιχείο πρέπει να είναι στη σωστή ισορροπία και αναλογία με οτιδήποτε άλλο. Έχω και εγώ μανία με τη δομή και νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσει τόσο η ποίηση όσο και η εγκληματική φαντασία.

Το να γράφω ιστορίες τρόμου δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω πολύ συχνά. Υποθέτω γιατί δεν πιστεύω εντελώς στα φαντάσματα. Έτσι, επειδή δεν είμαι πεπεισμένη ότι τα φαντάσματα είναι αληθινά, και είμαι πεπεισμένη, εντελώς, ότι οι καταστροφικοί, ψυχολογικά ανθυγιεινοί άνθρωποι είναι πραγματικοί, πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό να γράφω γι’ αυτούς.

[Πηγή φωτογραφίας: babelio]