Δεν ξεχνώ  ότι έχει μυρωδιά και χρώμα, ό,τι έχει  ήχους και όποιον με τράβηξε από το μανίκι.

Περπατώ, γύρω και όχι μακριά πολύ από το  σπίτι μου.

Τα αυτοκίνητα με προσπερνούν καθώς και κάποιοι περαστικοί  και χάνονται σε διάφορες κατευθύνσεις. Αισθάνομαι την υγρασία της Νύχτας.

Είναι φθινόπωρο, έτος 2011 κάτι  τελειώνει – ευτυχώς και πολύ άργησε.

Ψιλοβρέχει. Ανηφορίζω προς το βουναλάκι. Κάποιος περνάει δίπλα μου, ξαφνιάζομαι,  χάνω την ισορροπία μου και πέφτω επάνω του. Καθώς  προσπαθώ να τον  αποφύγω,  προλαβαίνω το βλέμμα του, το ασπράδι του ματιού του. Ένας περαστικός ηλικιωμένος άνδρας.

Δάκρυα στα μάτια μου γιατί δεν είμαι πιο γρήγορη και στο καλό και στο κακό.

Έχει  βρέξει λίγο πριν και τώρα  σταγόνες πού και πού. Ο ουρανός  σκοτεινός συννεφιασμένος. Μια γυαλάδα ομορφαίνει με έναν απλό τρόπο τα πάντα  γύρω μου. Δεν χρειάζεται να έχεις σκύλο  για να βγεις έναν περίπατο την νύχτα. Το λέω  γιατί δίπλα μου ένας κύριος έχει βγει  βραδινό  περίπατο με τον σκύλο του. Δεν λέω ότι δεν είναι ωραίο και πρακτικό συνάμα και για τους δύο, πολύ μ’ αρέσει  αυτή η συντροφικότητα, ο σκύλος και ο άνθρωπος, δυο πλάσματα  τόσο ευαίσθητα, τόσο μοναχικά,  επιζητούν την παρέα ο ένας του άλλου.

Είμαι ευάλωτη, ό,τι δεν θέλω να μου συμβεί, μου συμβαίνει.

Απλά λέω ότι εγώ νοιώθω καλά μόνη μου, με το κινητό μου στο τσεπάκι  της  ζακέτας μου και η ζακέτα στον ώμο  μου και τα χέρια μου  ελεύθερα, σταυρωμένα  πίσω από την λεκάνη μου,  πιασμένα  με δύναμη, μια ένταση  πρωτόγνωρη,  νοιώθω καλά στα ρούχα μου, τα μέλη  μου, και καθώς μπαίνω στην πορτούλα του δυσήλιου, ακούω φωνές, μια παρέα από νεαρά αγόρια μιλούν  και πιο μακριά ακούω διάφορες  κοφτές λέξεις από  μια κουβέντα δύο γυναικών.

Αγαπώ τον κόσμο,  τους ανθρώπους. Είμαι παρατηρήτρια.

Ανηφορίζω, η μυρωδιά από την βρεγμένη γη με αναστατώνει, θυμάμαι το παρελθόν και παρόν και μέλλον,  ναι μέλλον, μπορώ να το θυμηθώ,  το βλέπω, είναι γραμμένο στις παλάμες μου,  στα στήθη μου,  στην κοιλιά μου.

Οι μινόρε κλίμακες με συντροφεύουν αφού είμαι εγώ  σε κάθε μινόρε νότα.

Η πάχνη δίνει μια ξεχωριστή  ομορφιά στο τοπίο  με τα δένδρα,  το άνοιγμα τού ορίζοντα, πιο πάνω  και μπροστά μου,  με ξεκουράζει από την ένταση που έχω στις φλέβες μου. Βλέπω σχεδόν όλη την Αθήνα από εδώ.

Το οροπέδιο  γυαλίζει, τα φυλλώματα στάζουν  την βροχή που έχει σταθεί στα κλαδιά τους και ήχοι λεπτοί από το πέσιμο των φύλλων. Έχω αγαπηθεί, έχω αγαπήσει, μου έδωσαν και έδωσα, με έχουν συγκινήσει και έχω συγκίνησει και αυτό μου φτάνει.

…Όχι  δεν μου φτάνει  θέλω να μάθω πιο πολλά  για  το σύμπαν,  για  αυτόν τον αδελφό τον άγνωστο…

Περπατώ και σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι να περπατάς. Όλα καθαρά, όλα αφήνονται πίσω. Τα βήματά σου έχουν πιο πολύ σημασία. Το σώμα αναπνέει. Τελικά όλα καλώς  γίνονται. Όλα  είναι σε αρμονία.

Μα τι λέω… αυτό δεν είναι σωστό, δίκαιο. Πόσα συμβαίνουν στον κόσμο και μας πληγώνουν, πόσοι οι άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους, το πολυτιμότερο,  πριν ακόμη  ολοκληρωθούν, πριν αγαπήσουν,  αλλά και αφήνοντας πίσω τους  αγαπημένους,  πόσα  μαρτύρια δεν έχει περάσει ο άνθρωπος σε αυτήν την γη,   λοιπόν δεν μπορώ να πω ότι τελικά όλα καλώς έχουν.

…………………..

Όχι  δεν μπορώ να το πω,  παρά  μόνο για μένα… μόνο για αυτήν την στιγμή. Μα και πάλι  όχι,  δεν θα χάσω την ομορφιά της ζωής  όταν μου προσφέρεται,  γιατί  όλα είναι γι’ αυτόν τον κόσμο, «να μην το ξεχνάς αυτό» λέω στον εαυτό μου.

Υπάρχει  μια ζωή φανερή  και μια ζωή κρυφή στους ανθρώπους. Για  αυτήν την τελευταία κάνω μνεία σήμερα.

 Ήταν τότε τα επτά  χρόνια μιας αναμονής,  χωρίς τέλος.

Φθινόπωρο  2011,   Βύρωνας.

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]