Νίκος Δαββέτας / Μικρό βιογραφικό
Ο Νίκος Δαββέτας (Αθήνα 1960), συγγραφέας και κριτικός, εμφανίστηκε στα γράμματα το 1981 από τις σελίδες του περιοδικού Διαγώνιος του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Έχει μέχρι σήμερα εκδώσει δεκατέσσερα βιβλία (επτά ποιητικά, επτά πεζογραφικά). Τέσσερα μυθιστορήματά του –Το θήραμα, Λευκή πετσέτα στο ρινγκ, Η Εβραία νύφη, Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη– συμπεριλήφθηκαν στις βραχείες λίστες των κρατικών βραβείων, ενώ Η Εβραία νύφη τιμήθηκε το 2010 µε το
Γιορτάζω 8 χρόνια εξομολογήσεις ενός ημερολογίου, φιλοξενούμενη στο διαδικτυακό περιοδικό λογοτεχνίας και τέχνης ΛΟΓΩ ΓΡΑΦΗΣ. Ναι, οκτώ χρόνια!!!Είμαστε Ιανουάριος 2024. Με βρίσκει ο νέος χρόνος με κόβιντ. Ανεμβολίαστη, λόγω σοβαρής αλλεργίας που κατά καιρούς με πάει και με φέρνει και μιας μόνιμης αλλεργικής κατάστασης, που με αναγκάζει να προφυλάσσομαι από το 2000 και μετά. Αλλεργία, ένα μεγάλο κεφάλαιο, όμως ο κόβιντ είναι πρωταγωνιστής από το 2019 και μετά και έχει
Μελβούρνη 2024. Με τις απορίες και τα δεδομένα ενός αφηρημένου τοπίου στις προτάσεις του να ψιθυρίζουν ταξίδια φυγής μα και να δίνουν απαντήσεις της στιγμής, βρέθηκα σε αυτό το ξέφωτο. Μια αίσθηση θαλπωρής ότι ο χρόνος ήταν απλά ένα νούμερο από δευτερόλεπτα του τώρα και του χτες πηλίκο πράξεων μου μα και μια καλή θερμοκρασία της μεταξύ τους μέθεξης και καλής γειτονίας κύμα, με βοήθησε να βλέπω την απεραντοσύνη, το γνώριμο άπειρο της θέασής του με άλλα μάτια. Πιθανόν και η ξενιτιά να συνέβαλε
Λένε πως οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνθρωποι του μόχθου, μπορούν να συμπονέσουν σε μεγαλύτερο βάθος το συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή. Έχουν διαβεί και εκείνοι δρόμους ανάγκης, έχουν περάσει πολλές φουρτούνες στο στίβο της ζωής. Και ελπίζουν να βγαίνουν νικητές, παρόλα τα χαστούκια και τα χτυπήματα. Η ζωή είναι μποξέρ σκληρότερος από τον Μωχάμεντ Άλι` μόλις σε δει όρθιο, αμέσως θα βρει κάτι άλλο για να σε ξαπλώσει στο χώμα. Αλλά εμείς προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε περήφανοι
Πάντα αχώριστους σας θυμόμουνα.
Στα πανηγύρια αχώριστοι, στα λούνα παρκ αχώριστοι,στις συναυλίες, στα σινεμά,στα μιούζικαλ, στα θέατρα,παντού και πάνταμαζί και αυτοκόλλητοι.
Κομμένοι και ραμμένοι ο ένας για τον άλλο.
Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο,ίδια σχολή, ίδιο μεταπτυχιακό.
Πιασμένοι χέρι με χέρι τα βγάλατε.Σιαμαίοι.
Όλη η παρέα σάς καμάρωνε και σας χαιρότανε.Δεν είχατε
Εκείνη τη νύχτα με την δυνατή βροχή,προτίμησα να κλείσω τα παντζούρια,στην μουσική των κεραυνών,με τα δακρυσμένα ματιά.Είδα το φεγγάρι να τρέμει,να σκίζει με κρότο τα σύννεφα.Έσκυψα το κεφάλι και αποχώρησα,σκεφτόμουν τι μπορούσα να κάνω,μπήκα σε ένα άδειο τρένο,μια σειρά από χρώματα,κρυβόταν πίσω από την καρδιά μου.Ο μηχανοδηγός μού πρόσφερε ένα αόρατο λουλούδι.Μετά με ρώτησε αν μπορούσα να τραγουδήσω.Εγώ έκατσα βουβός στη θέση μου μέχρι το
Μέσα στην ανθρωποθάλασσαμέσα στο ανώνυμο πλήθοςζεις και κινείσαιαπό νωρίς χαράματαβγαίνεις στο δρόμομέχρι αργά το απόγευμακανείς δεν νοιάζεται για σέναούτε εσύ για κανέναντο άγχος της επιβίωσηςκάνει τους ανθρώπους σκληρούςόταν σχολάσεις πας σπίτινα φας, να ξεκουραστείς λίγοκι ύστερα να βγεις στη γειτονιάνα πιείς ένα καφέμετά να επιστρέψειςστο διαμέρισμαγια να κοιμηθείς νωρίςγιατί την άλλη μέραπάλι από την αρχή.
Στον Francis Scott Fitzgerald Δύο φορές το διάβασα —ελάχιστα θυμάμαι.Μόνο θυμάμαι το άρωμα στα δάχτυλά μουαπ’ το γαλάζιο χνούδι της ματαίωσης.Όμως, θυμάμαι ότι κι εσύπολύ το αγαπούσες —το ’χες διαβάσει παλιά,προτού με γνωρίσεις.
Αυτά σκέφτομαι τώραπου βλέπω το βιβλίοστο σαλόνι του ξενοδοχείου μου.Μαύρο δέρμα, γράμματα χρυσά…Κι άξαφνο χτυπο-κάρδι ντροπαλό.
Θέλω να πάω να το πάρω,μα πελώρια φαντάζ’
Πρόσφατα σχόλια