Τους  γιάτρευε όλους. Είχε από χρόνια οργανώσει το φαρμακείο της στην πρωτεύουσα του νησιού με πάσα  καλαισθησία. Φρόντιζε να υπάρχουν  ανελλιπώς  προϊόντα περιποίησης δέρματος για τις πελάτισσές της. Έδινε μιάν ιδιαίτερη προσοχή στην επιδερμίδα και  τις συμβούλευε  για τη φρεσκάδα και τη στιλπνότητα. Δεν παρέλειπε,  βέβαια, να δηλώνει σε στιγμές  χιούμορ πως αγαπημένο της  ζώο  είναι ο ρινόκερος. Στο γραφείο της, δίπλα στον υπολογιστή, τη μολυβοθήκη, το μωβ θερμός  για τον καφέ και  το βυσσινί

Στις 19 Αυγούστου του 2018 ξεκίνησε η συνεργασία μας με το συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας Τόλη Αναγνωστόπουλο και τη στήλη του «Συγγραφείς σε πρώτο πλάνο», όπου ανελλιπώς κάθε μήνα στις 19, η πένα του απαντά στο ερώτημα «ποιοι κρύβονται πίσω από τα βιβλία που αγαπάμε», σκιαγραφώντας τη ζωή και το έργο αγαπημένων συγγραφέων του παγκόσμιου λογοτεχνικού στερεώματος. Έκτοτε και έως σήμερα, 4,5 χρόνια και 56 άρθρα μετά, η «φαρέτρα» του Αναγνωστόπουλου χρειάζεται γέμισμα και ο ίδιος χρειάζεται μια

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Για το Θεό, ας είμαστε άνθρωποι, όχι μαϊμούδες που τιμούμε μηχανές ή που καθόμαστε με τις ουρές κουλουριασμένες, ενώ μας διασκεδάζει η μηχανή, το ραδιόφωνο ή το φιλμ ή το γραμμόφωνο.

Μαϊμούδες μ’ έν’ άψυχο πλατύ χαμόγελο στα πρόσωπά μας.



LET US BE MEN

For God’s sake, let us be men not monkeys minding machinesor sitting with our tails curledwhile the machine amuses us, the radio or film or

Έχω αλλάξει πολλά σπίτια στη ζωή μου. Αρχικά με τους γονείς μου και  πραγματικά  δεν ξέρω για πιο λόγο αλλάζαμε σπίτια  τόσο συχνά. Μπορώ να υποθέσω μόνο πως  ίσως να  είχε σχέση με τη δουλειά του πατέρα μου. Περιπέτεια μεγάλη,  δύσκολη αλλά και πολύ χρήσιμη. Εκτός από σπίτια αλλάζαμε και  τόπους είτε μέσα στην Ελλάδα είτε εκτός  Ελλάδας. Όταν άρχισα το σχολείο, θυμάμαι τις αλλαγές  σε σχολεία και δασκάλους.  Ένας λόγος που δεν είχα φίλους στην παιδική μου ηλικία ήταν αυτός. Όλα τα

Με μια φροντίδα και με ένα κουράγιο σαν περίγραμμα και για να κάνω κάτι, βάφω, ανανεώνω τον  φράχτη των σκέψεών μου. Βάφω και την απόσταση που μας χωρίζει. Από τη στιγμή που φύγαν από μένα  σκέψεις και σιωπές και πήγαν μέχρι το όριό του  γραμμένες και άγραφες λέξεις, μια δεύτερη ευκαιρία, μια άλλη πινελιά συμπεριφοράς  και φρεσκαρίσματος θέλουν.  Όλα αυτά γίνονται όταν τις κοιτάς, τις ανακατεύεις και τις ξαναφέρνεις  στα χέρια σου, στο στόμα σου και στην πιθανότητα των χρωματισμών, των

(Στους ταξιδιώτες  που μένουν πάντα αταξίδευτοι)  Κάποιος βαλίτσες ετοιμάζειγια το ταξίδι της ζωής το τελευταίο.Πόσα πολλά τα χρόνια, πέρασαν.Πόσα ταξίδια στα χαρτιά, μόνο με λέξεις.Μπουκέτα λέξεις ξεραμένα μες στα βάζακαι σε σελίδες κίτρινες, ξεθωριασμένες.Μια καθημερινή αφαίμαξη ζωής.Να μας ρουφάνε το τρελό μας αίμα-μα εκείνο ήταν το καλύτερο,αυτό που κόχλαζε, το κατακόκκινο-να μας φοράνε δαχτυλίδια και βραχιόλια,να μην ξεχνάμε τον

Προ της δίκης:Κύματα τα χάδια στο πρόσωπό σου, τα δάχτυλά μου έδεσαν τον καημό και φώτισαν καινούριους δρόμους.Οι ανάσες μας αντήχησαν τον τυραννισμένο έρωτα και μας έμαθαν να κατοικούμε εντός σου εγώ και εντός μου εσύ...Αίφνης, ένα φιλί περαστικό από τα χείλη απείλησε το όραμα τής απέναντι όχθης...Ενοχή! Δικάζεται απόψε και για πάντα το φιλί.Η αγκαλιά που ξεψυχούσαμε, τα χάδια που ανοίγαμε εξομολογήσεις, τα βλέμματα τα αμετανόητα διαπεραστικά και επίμονα, αθωώθηκαν λόγω

Πες μου, πού πας από βραδίς, ποιες σκάλες κατεβαίνεις,ποια εξορία ανοίχτηκε στην άβυσσο της γης;Στη φθίση και στο θάνατο, τι δεν καταλαβαίνεις;Τα σύθαμπα θ’ αλώσουνε τους ήχους μιας κραυγής…

Ο διχασμός κι ο χορτασμός, όταν θ’ ανταμωθούνε,η πόρτα του παράδεισου θα μείνει σφραγιστή,τα λάφυρα των ποταπών στο ρήγμα θα χαθούνεκι όλα στο δείλι, σύντροφε, θα έχουν ξεχαστεί…

Θλίψη δεινή κι αβάσταχτη στη βάναυση στιγμή…Δε βρέθηκε ποτέ