“No man’s land”

Τι αξία νομίζεις έχουν τα λόγια σου, όταν διαφέρουν τόσο ριζικά από τις πράξεις σου; Κοίταξε πώς  κατάντησες το τοπίο της ζωής μας. Μεταλλαγμένο σε μια έρημο, όχι με άμμο απαλή σαν χάδι, αλλά σε μια ξέρα κτυπημένη από ραδιενεργό σύννεφο. Ούτε πανίδα ούτε χλωρίδα, μια καμένη γη βγαλμένη θαρρείς από ιστορία του φανταστικού, όπου βασιλεύουν κάτι περίεργα όντα που άνθρωποι δεν είναι μα ούτε και ζώα, ανθεκτικά, σε τέτοιες συνθήκες διαβίωσης.

Και σου αρέσει.

Και το απολαμβάνεις.

Άρχοντας εσύ, μιας “no man’s land”.

Ζήσε μόνος λοιπόν σ’ αυτήν την χώρα εφιάλτη, που διόλου δεν διαφέρει από το τοπίο της καρδιάς σου.

Σ’ αγάπησα, γιατί υπήρξες και άνθρωπος. Τώρα είσαι ον από άλλο Σύμπαν.

Δεν σε ξέρω.

«Δεύτερη ζωή δεν έχει»

Μάζευε, μάζευε, ρουμπινοδιαμαντικά, χρυσάφια, πλούτη. Ο ίδιος ζωή δεν χαιρόταν, μόνος με τις αρρώστιες, δυο βραστές πατάτες και κολοκύθια ριγανάτα -κυριολεκτικά- ανάλατα, με λίγο λάδι. (Δοκιμάστε να τα φάτε. Θα δείτε πόσο ευτυχής ήταν). Μοναδική  χαρά τα πλούτη. Αυτά η οικογένεια, τα πάθη του. Τα χάιδευε και διαρκώς συσσώρευε σαν μανιακός, όχι «σαν», σκέτο μανιακός.

Όταν ήρθε η ώρα για το μεγάλο «αντίο», συνειδητοποίησε ότι όλα θα πάνε σε βέβηλα χέρια. Αποτρελάθηκε. Αποπειράθηκε -μεταφυσικά- να δωροδοκήσει τον Άρχοντα του Σκότους, δίνοντας, με πόνο καρδιάς, τα μισά, αρκεί να κρατούσε τα υπόλοιπα. Τίποτα δεν γινόταν! Τότε, κάλεσε έναν πυροτεχνουργό, υπονόμευσε το παλάτι και πάτησε το κουμπί.

Στάχτες, αποκαΐδια.

Καμία ουσιαστική διαφορά.

Αφού, όπως  πριν, η αγάπη απούσα.