“New York, New York – (μέρος δεύτερο)”, γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου

Ο  άντρας μου κ εγώ παρακολουθούσαμε τη σκηνή απορημένοι τόσο για την διαχυτικότητα μεταξύ του συναδέλφου και της υπαλλήλου της Ο.Α. όσο και για το μυστηριώδες «καθήστε στην άκρη και περιμένετε». Ο Ηλίας έλυσε την πρώτη απορία μας λέγοντας ψιθυριστά ότι πριν μερικά χρόνια είχαν ζήσει με τη Μαρίνα έναν μεγάλο έρωτα που έληξε κάποια στιγμή – κι ύστερα χάθηκαν στην πορεία της ζωής για να ξαναβρεθούν πάλι τώρα μπροστά στο γκισέ των αναχωρήσεων.

Η ώρα περνούσε κι εμάς μας είχαν ζώσει τα φίδια ότι δεν θα βρούμε θέση της προκοπής όταν, κάποια στιγμή, μας φώναξε η Μαρίνα κοντά στο γκισέ και μας έλυσε και την δεύτερη απορία λέγοντας συνωμοτικά «θα τσεκάρετε τελευταία στιγμή, ΟΚ; Η business είναι μισοάδεια οπότε, αν δεν προκύψουν τίποτε επιβάτες της τελευταίας στιγμής, θα σας βάλω εκεί – κρίμα να πάνε άδεια καθίσματα τόσο ταξίδι και σεις να στριμωχτείτε στην οικονομική διπλωμένοι στα δύο».

Αναπάντεχη (και ελκυστικότατη, ομολογουμένως) η πρόταση, οπότε συνεχίσαμε να περιμένουμε χωρίς να ανησυχούμε πλέον. Κάποτε τέλειωσε η ουρά, η Μαρίνα έλεγξε τον υπολογιστή της, διαπίστωσε ότι όντως η  business είχε κενά καθίσματα και μας έβγαλε τις σχετικές κάρτες επιβίβασης. Την ευχαριστήσαμε θερμά, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι, αντάλλαξαν τηλέφωνα και υποσχέσεις συνάντησης με τον Ηλία και κατευθυνθήκαμε προς την πύλη.

Περιττό να σας πω πόσο πραγματικά μεγάλη διαφορά είχε η μία θέση από την άλλη όσον αφορά στην άνεση. Στο συγκεκριμένο αεροπλάνο, ένα τεράστιο τζάμπο, η οικονομική είχε τρεις σειρές καθισμάτων στην γνωστή στενόχωρη απόσταση τόσο με τα μπροστινά όσο και με τα πλαϊνά. Στην business, στη μύτη του αεροσκάφους, πέρα από την επίσης γνωστή μεγαλύτερη απόσταση από το προηγούμενο κάθισμα (όπου δεν σου έρχεται κατακέφαλα το ανοιχτό τραπεζάκι σου μόλις κάνει προς τα πίσω την πλάτη του ο μπροστινός για να κοιμηθεί), οι σειρές ήταν μόνο δύο. Έτσι υπήρχε στο ενδιάμεσο ένα, ας πούμε, «πλάτωμα» όπου μπορούσες να σηκωθείς στη διάρκεια της πτήσης, να περπατήσεις και να ξεμουδιάσεις, κάτι πολύ σημαντικό για πολύωρη πτήση.

Όλα πήγαν περίφημα. Οι περισσότεροι επιβάτες το έριξαν στον ύπνο αμέσως μετά το γεύμα οπότε μου άφησαν το «πάρκο» ελεύθερο για να βολτάρω μιας και δύσκολα κοιμάμαι σε πτήση, κι αυτό για πολύ λίγο. Διάβασα (τέλειωσα ένα βιβλίο), χάζεψα λίγο στην τηλεόραση, άκουσα μουσική και, τέλος πάντων, κάποτε φτάσαμε (δεν τα μπορώ τα πολύωρα ταξίδια ούτε με αεροπλάνο, ούτε με καράβι, τα βαριέμαι). Μας υποδέχτηκε το Άγαλμα της Ελευθερίας και μια άκρως εντυπωσιακή εικόνα της κατάφωτης Νέας Υόρκης  (είχε ήδη σουρουπώσει) με τις γέφυρες και τους ουρανοξύστες της.

Αλλά αυτή η περιγραφή ανήκει σε άλλη ενότητα κι όχι σε «φτερό» – ίσως σε κάποιο μελλοντικό «ταξιδεύοντας»!

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη