Με τα φτερά του έρωτα απρόσμενα πετά ψηλά σε άλλους γαλαξίες

της μοναξιάς της τα δεσμά κρατούσαν πίσω την καρδιά, σκορπούσαν δυστυχίες

έφτασε η ώρα πια, να αλλάξει η τροχιά

να πάρει κι η αγάπη τα δώρα που ζητά

μοναχική περπάτησε, η θλίψη την γονάτιζε, μα άντεξε ξανά

Με του ανέμου την πνοή, σελίδα γύρισε η ζωή για άλλες συνοικίες

της φυλακής της τα κελιά, κρατούσαν τ’ όνειρα αγκαλιά, γεμάτα προσδοκίες

έφτασε η μέρα πια, ο ήλιος να γελά

να νιώσει κι η αγάπη, χαρά για μια φορά

τα άδεια βράδια δάκρυζε, στην έρημο της πλάγιαζε, μα κράταγε γερά.