-Ωωω! Eίσαι πράγματι εσύ! Η έκφραση του μικρού κοριτσιού ήταν σχεδόν κωμική. Μοιάζεις ακριβώς όπως και στις ταινίες!

Η πριγκίπισσα Maya γέλασε.

-Ναι, μικρή μου. Είμαι εγώ, η πραγματική πριγκίπισσα Maya και λατρεύω το φόρεμά σου!

Το κορίτσι ήταν ντυμένο ακριβώς όπως εκείνη. Την αγκάλιασε και έβγαλαν φωτογραφίες μαζί και στη συνέχεια ο συνοδός της οδήγησε το κορίτσι στις σκάλες.

-Ευχαριστώ Maya, αναφώνησε εκείνο. Είσαι η αγαπημένη μου πριγκίπισσα!

Η Maya της κούνησε το χέρι ακτινοβολώντας.

Η κάθε μέρα στην Disneyland του Τόκιο ήταν πιο ευτυχισμένη από την προηγούμενη. Η χαρά της συνάντησης με τους μικρούς της θαυμαστές της ήταν ανεξάντλητη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζούσε γι’ αυτό.

Μια ανακοίνωση ακούστηκε από την πρόσοψη του Παραμυθένιου Κάστρου.

«Προσοχή, επισκέπτες της Tokyo Disneyland, μην ξεχάσετε να έρθετε και να γνωρίσετε αυτοπροσώπως την πριγκίπισσα Maya και τους φίλους της, τα αστέρια της Fairyland 30, τη νεότερη μαγική περιπέτεια της Maya. Διατίθεται από σήμερα στο iBrain!»

Τα βιντεάκια που έπαιζαν από την τελευταία της ταινία, φαίνονταν σαν να αιωρούνταν στο γαλάζιο του ουρανού, πάνω από τις κορυφές του κάστρου.

«Είμαι, πραγματικά, πιο ευτυχισμένη από ποτέ», σκέφτηκε η Maya.

Χαμογελούσε λαμπερά ακόμη κι όταν το γνωστό σοκ του πόνου έσκισε τα σωθικά της, κάνοντάς την σχεδόν να χάσει την ισορροπία της.

Δεν ήξερε τι ήταν αυτός ο πόνος, αλλά τον κουβαλούσε πάντα μαζί της. Σαν μια ψυχρή λεπίδα που περιστρεφόταν από μόνη της όλο και πιο βαθιά στα σπλάχνα της. Μερικές φορές γινόταν τόσο έντονος, που φοβόταν ότι θα μπορούσε να την κόψει στα δύο.

Η Maya υποψιαζόταν ότι ήταν έργο της Morina, της κακιάς μάγισσας που σχεδίαζε να καταστρέψει το ευτυχισμένο τέλος τής νέας της ταινίας.

Είχε όμως την αγάπη του Πρίγκιπα Raidon και όλων των μικρών ζώων που λάτρευε. Αυτά ήταν ισχυρότερα από τα ξόρκια της Morina ή από οποιονδήποτε άλλο πόνο κι έτσι όλο αυτό το ανεχόταν με βασιλική χάρη.

Οι δύο επόμενοι θαυμαστές της την πλησίασαν.

-Καλή σας ημέρα, αγαπητοί κύριοι! Δεν είναι μία από τις πιο όμορφες ημέρες στο υπέροχο Βασίλειο μας;

Ένας άντρας με μακριά μαλλιά έβγαλε μια οθόνη iBrain από την τσέπη του.

-Μόνο μια selfie με τους δυο μας, παρακαλώ, πριγκίπισσα.

Η Maya κοίταξε την οθόνη, φτιαγμένη από αέρα και πήρε την πιο βασιλική της στάση.

Αντί όμως να δει στην κάμερα τον εαυτό της να χαμογελά, ένα βίντεο άρχισε να παίζει.

Μια νεαρή γυναίκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο έκλαιγε μπροστά στην κάμερα. Τα μαλλιά της ήταν ατημέλητα. «Σας παρακαλώ, παρακαλώ, κάποιος να με ακούσει! Μην τους αφήσετε να το κάνουν αυτό σε εμένα… Είμαι άνθρωπος, για όνομα Του Θεού! Είναι το σώμα μου, είναι το πρόσωπό μου!»

Η Maya κοίταξε. Η γυναίκα έμοιαζε ακριβώς… όχι, όχι, αδύνατο.

Χέρια άρπαξαν τους άντρες από κάθε πλευρά και τους έσυραν μακριά της.

-Το όνομά σου είναι Nori Kibe, φώναξε ο μακρυμάλλης άνδρας καθώς τον απομάκρυναν. Είσαι νεκρή για πάνω από τριάντα χρόνια. Σε δολοφόνησαν!

Το πλήθος οπισθοχώρησε τρομαγμένο. Ήταν η σειρά του επόμενου κοριτσιού να ανέβει.

Η Maya του χάρισε το καλύτερο χαμόγελό της, αλλά ο πόνος στην κοιλιά της έγινε ξαφνικά ανυπόφορος, σαν να την έσκιζε στα δύο.

Nori Kibe… Nori… Kibe… Ένα ξαφνικό ρίγος την διαπέρασε. Κοίταξε γύρω της για να βρει κάτι για να κρατηθεί.

Και τότε ξέσπασε.

Οι άνθρωποι οπισθοχώρησαν τρομαγμένοι καθώς ένα βαλτώδες υγρό ξεχύθηκε από το στομάχι της, από εκεί ακριβώς που ένιωθε τον πόνο και μούσκεψε το φόρεμα. Τα μάτια της γέμισαν με ένα πράσινο υγρό που αλλοίωνε την όρασή της.

Η Maya έκανε ένα βήμα με τρεμάμενα πόδια, προσπαθώντας να χαιρετήσει το κορίτσι, που ούρλιαξε από φόβο.

Δύο δυνατά χέρια άρπαξαν τη Maya. «Δώστε στο παιδί και στους γονείς του δωρεάν κάρτες εισόδου», διέταξε μια ανδρική φωνή.

Την έσυραν μέσα από μία μυστική πόρτα του κάστρου και την κατέβασαν στις σήραγγες. Την έβαλαν πάνω σε ένα τροχήλατο καρότσι και την οδήγησαν στην αποβάθρα, στο σταθμό του Τόκιο, για να επιβιβαστούν στο Shinkansen από το Τόκιο στην Οσάκα. Η φωνή του Yu Sakai ακουγόταν από τα μεγάφωνα. Το ωστικό κύμα του διερχόμενου τρένου την έκανε να χάσει τις αισθήσεις της.

***

Μέσα στο Shinkansen, ένιωθε το σώμα της να καταρρέει και τον τοίχο που εμπόδιζε τις αναμνήσεις της να ανοίγει.

Το τελευταίο που θυμόταν ήταν το έτος 2020. Είχαν περάσει τριάντα χρόνια; Είχε πεθάνει πραγματικά;

Παράξενες αναμνήσεις την πλημμύρισαν. Η συνάντηση με τον θρυλικό Angus Fowler. «Θα σε κάνω αθάνατη, αγαπητή μου. Τα παιδιά θα σε λατρεύουν εις τους αιώνες των αιώνων!»

Υπέγραψε το συμβόλαιο. Και στη συνέχεια η φυλάκιση. Κι έπειτα οι εκχυλίσεις.

Το Shinkansen έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνώντας από τη μία σήραγγα στην άλλη και μαζί του έτρεχαν και οι αναμνήσεις της. Ήταν σαν να ταξίδευε μέσα στο χρόνο. Τα μάτια της καρφώθηκαν σε ένα χαρτάκι αφημένο στο διπλανό κάθισμα. Πάνω του ήταν γραμμένο ένα τάνκα. Το σήκωσε και διάβασε:

Πουλί στο κλουβί

στης αυγής το χάραμα

πάντα γυρεύει

σημάδια της άνοιξης

σ’ απόμακρα κλωνάρια.

Θυμήθηκε. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό της.

-Άλλη μία σαλεμένη; ακούστηκε η επίπεδη φωνή μιας συνεπιβάτιδας.

-Καταραμένες αναμνήσεις, απάντησε ο συνοδός. Μπορούν να τις μπλοκάρουν, αλλά δεν μπορούν να τις ξεφορτωθούν.

-Δεν μπορούν ή δεν θέλουν;…

***

Σε απόσταση είκοσι λεπτών από το σταθμό της Οσάκα, μπήκαν στον υπόγειο χώρο ενός γυάλινου φουτουριστικού κτιρίου. Η Nori άνοιξε τα μάτια και αντίκρισε έναν τεράστιο θάλαμο με εκατοντάδες σωλήνες, που ο καθένας από αυτούς ήταν γεμάτος με ένα θολό πράσινο υγρό.

Από όσα μπορούσε να αντιληφθεί, ο κάθε σωλήνας περιείχε ακριβώς τον ίδιο άνθρωπο. Χίλια πανομοιότυπα δίδυμα. Κάποιος από αυτούς είχε αποδεσμευτεί και τον έντυναν με ένα κόκκινο και μπλε πολυεστερικό ύφασμα.

Τον αναγνώρισε. Ήταν ο star του Firestorm. Η τελευταία του ταινία θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα.

«Όχι, δεν τον λένε έτσι…» Σκέφτηκε η Nori. Ήταν ο ηθοποιός Joshua Knox. Είχαν πρωταγωνιστήσει μαζί στην πρώτη της ταινία.

Οι άντρες την έσπρωχναν από τον έναν θάλαμο στον άλλον. Έστρεψε μακριά το βλέμμα της από τους ημισχηματισμένους κλώνους των angry birds. Χωρίς τα φτερά τους φαίνονταν τρομακτικά. Μόνο φλέβες και παλλόμενοι ιστοί. Ράμφη και πόδια ήταν μπλοκαρισμένα με μαύρους σωλήνες.

-Αποκρουστικό, αναστέναξε ο συνοδός. Λειτουργεί πολύ καλύτερα με το ανθρώπινο DNA. Δεν ξέρω γιατί το δοκιμάζουν με χαρακτήρες ζώων…

Αναπόφευκτα, ήρθαν σε ένα θάλαμο γεμάτο με Nori Kibe. Όχι. Με πριγκίπισσες Maya. Η Nori έβλεπε το πρόσωπό της από τον έναν σωλήνα στον άλλον, με τα μαλλιά της να αιωρούνται σαν φύκια.

Ένας σωλήνας είχε αποστραγγιστεί από το υγρό του. Η Maya που βρισκόταν μέσα, ήταν γερμένη μπροστά. Ένα φόρεμα χορού και μία τιάρα την περίμεναν ήδη.

-Θα βγάλουμε έξω την καινούργια, είπε ο συνοδός σε έναν άντρα με λευκή ποδιά.

-Ναι, είναι έτοιμη. Κράτα μόνο το καλό. Ξεφορτώσου τα σκουπίδια.

Όταν είδε την τεράστια σύριγγα, η Nori προσπάθησε να μιλήσει, αλλά το στόμα της δεν λειτουργούσε πλέον. Σκέφτηκε το τάνκα που διάβασε στο τρένο και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό της.

Ένιωσε τη σύριγγα να καρφώνεται στην κοιλιά της.

***

Οι πόρτες του Παραμυθένιου Κάστρου της Tokyo Disneyland άνοιξαν διάπλατα. Η πριγκίπισσα Maya βγήκε αγκαλιά με τον πρίγκιπα Raidon. «Καλωσορίστε τα αστέρια της Fairyland 30!». Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Τους τραβούσαν συνεχώς φωτογραφίες με τα iBrains τους.

Η Maya ακτινοβολούσε από χαρά. Ήταν μια τόσο μαγική στιγμή, που σχεδόν ξέχασε τον πόνο.

Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση εδώ: «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»