Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Η ομορφιά της ξεπερνούσε το μέσο όρο και προβαλλόταν κατ΄ επίφαση δίπλα σε  διάφορα άλλα ταλέντα. Έδινε μεγάλη σημασία στην εμφάνισή της και αυτό της έφερνε άγχος και ένταση. Επίσης, καθώς την ενδιέφερε να υπερέχει, στήριζε την κορμοστασιά  της  σε ψηλοτάκουνα, θηλυπρεπή παπούτσια. Κατά την μετάπτωση του -ε- σε -ο- φορούσε το δοκιμασμένο στην κάμερα χαμόγελο και ρύθμιζε τη στάση της  ώστε να γίνεται υπέροχη. Δεν είχε φίλες γιατί θεωρούσε υποδεέστερη την οικειότητα και τις συναισθηματικές

Έπεσε μια βόμβα στην αυλή μου,την ώρα που η άνοιξη ερχόταν με πλουμιστά πουκάμισα.Άνοιξε μια μεγάλη τρύπα εκεί που φύτρωναν τριανταφυλλιές.Τα άνθη έμοιαζαν με λαβωμένα φιλιά.Οι γείτονες έκαναν τον σταυρό τους.Δόξα τω θεώ, είπαν, δεν έπεσε στην δική μας την αυλή.Άρχισαν να φυτρώνουν μαργαρίτες και παπαρούνες,και η μεγάλη τρύπα, έγινε μια μεγάλη αγκαλιά λουλούδια.Στην πάνω γειτονιά,μαχαίρωσαν μια νύχτα την αθωότητα.Οι δράστες ήταν κι αυτοί αθώοι... Έτσι

Φισεκλίκια, μαχαίρια, πιστόλες,συνοδοί στη ζωή σου, συνοδοί και στον Άδη.Το χορτάρι ανοιξιάτικης γης,νεκρική σού προσφέρεται κλίνη.Και εσύ, πριν τα μάτια σου κλείσεις,αψηφάς τις σκιές της ζωής  σου,που προσμένουν στα πορτόθυρα του  Άδη.Οι πληγές στο κορμί σου,μαρτυρίες της δόξας του βίου σου.Οι  πληγές της ψυχής σου,σε εχθρούς μα και φίλους, μαρτυρίες δεν γίναν.Πριν τα μάτια σου κλείσειςδιαθήκη  μαζί σου τις πήρεςσυνοδούς σου κι αυτές  στο

Η νύχτα δεν περνάει μακριά σουκι εγώ σβήνω τ αστέριαγια να ξημερώσει...Κι εσύ εκεί...Πέρα από μένα, μακριά από μένα να χαζεύεις στο ημίφως ποιος ξέρει τι...

Έτσι κι εγώ φτιάχνω γέφυρεςγια να ενώνω ερήμουςαπέραντης μοναξιάς μακριά σου!Κάνω ένα τσιγάρο και θα κοιμηθώ...Σ’ εφτά λεπτά το σβήνω σ’ ένα γεμάτο τασάκι...

Η παρουσία σου δεν μου φτάνει.Είναι σαντον καπνό που εκπνέω...Τον βλέπω και σε λίγοχάνεται στα

Αθόρυβος πόλεμος.Σαν τα διάκενα και τις στοιχίσεις,σαν τα διαστήματα, ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές στο πεντάγραμμο,στον ζωντανό διασκελισμό των σκαλοπατιώντο στιγμιαίο αντάμωμα των ματιώνστον αλύπητο ήλιο, στην έρημο και στο χιόνι,στις παγερές και μουχλιασμένες γωνιές των ψηλοτάβανων σπιτιών,στα άδεια  κι αδούλευτα χέρια των ανθρώπων,στις ρητορείες και τους κενούς λόγουςτα μικρά ανεπαίσθητα κενά στο συλλαβισμό της λέξης ει-ρή-νη.Μα ο πιο κρυφός και

Τον περίμενε, αποφασισμένη και έτοιμη να του βγάλει την ψυχή της μπροστά του και να αφήσει το στόμα της να του μιλήσει ευθέως και αληθινά. Ένα παράνομο πάθος τούς έκανε και τους δύο να υπερβούν τα όριά τους, να ξεχάσουν την καθωσπρέπει ζωή τους, να κυλιστούν σε κρεβάτια που τους χάρισαν αίσθηση απελευθέρωσης. Αλλά προσωρινής. Γιατί η καθημερινή ζωή σε καλεί να επιστρέψεις στη ρουτίνα σου. Ξεκλέβεις ώρες ευτυχίας, μετράς λεπτά ανάσας, αλλά επιστρέφεις ξανά εκεί που στέριωσες. Δε θα ήταν

Κάποιοι ψάχνουν μια πατρίδα μες την ξενιτιάκάποιοι ψάχνουν λίγο ήλιο μες τη συννεφιάεγώ ψάχνω μια πυξίδα που θα με οδηγείτη δική μου ηλιαχτίδα μέσα στη ζωή

Κάποιοι έχουν μια πατρίδα μα εγώ έχω δυοκι είμαι πάντα μοιρασμένη μέσα στο γιαλόμια φουρτούνα, μια γαλήνη μες στη θάλασσαμα το ωραίο μου νησάκι δε θα το άλλαζα

Θέλω να βρεθώ στον τόπο που αγάπησαστα δικά μου μονοπάτια που περπάτησαστη μικρούλα μου την Πάφο που μου

Ήταν κάποτε μία οικογένεια, ο μπαμπάς Βακτήριος, η μαμά Βακτηρία και τα παιδιά Βακτηρίδια, που κατοικούσαν όλοι μαζί μέσα σε ένα πελώριο γυάλινο μπουκάλι. Το μπουκάλι αυτό ήταν χρόνια ξεχασμένο, μέσα στον κήπο ενός σπιτιού και κανείς από τους ανθρώπους δεν είχε δείξει ενδιαφέρον να ασχοληθεί μαζί του. Το γυάλινο αυτό σπιτάκι  ήταν αρκετά φιλόξενο για την οικογένεια των βακτηρίων, καθώς μπορούσαν όλα τα μέλη της μέσα από αυτό, να βλέπουν τους ανθρώπους να τρέχουν στις δουλειές τους, τα παιδιά να