Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

Νησί μου!!! Η καρδιά ηπείρους μαύρες και ξανθές προσπέρασε. Μέρη αδιάφορα, κανένα δεν την άγγιξε. Χαμένη ανθρωπιά, σκληρότητα την κέρναγε ψεύτικες καλημέρες. Ξένη στους ξένους να παραδέρνει η κλειδωμένη ψυχή. Κάλπικη η αγάπη. Δεν ρίζωσε ποτές. Ψευδό χαμόγελο στα χείλη, ταιριαστό σε λόγια πλάνα, σαν το δικό τους το ψεύτικο όπου φορές πισώπλατα σε κάρφωσε. Στη σκοτεινιά της η ψυχή, αιώνια να ψάχνει για το δικό σου φως. Ανιδιοτελώς σαν ξεχυνόταν στην ανθρωπιά του νησιώτη. Στο ζεστό ψωμί όταν

Κι αν σταμάτησα να παίρνω τους δρόμους, βηματίζοντας γρήγορα στα στενά, τα άφαντα πατήματά μου σαν λεκέδες από κερί σταγμένο, μαζί κι η πίκρα μου. Έχουνε το δικό τους δάκρυ οι λέξεις οι πικρές, στυγνές αλήθειες. Με τον καιρό, όμως, μαθαίνεις. Έχει σιωπές και σι-ω- πες αυτή η ζωή. Λίγες φορές διαλέγεις.



[Μαριάννα Γληνού – Ας γνωριστούμε]

Η λογοτεχνική οικογένεια των Εκδόσεων Ελκυστής μεγαλώνει και καλωσορίζουμε με μεγάλη μας χαρά το βιβλίο "Ρε μπαγάσα" του συγγραφέα μας Θεόδωρου Ορφανίδη (Ο.Γ.Θ.)!



ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ Την ημέρα των εικοστών δεύτερων γενεθλίων του ο Λούτσι, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, φεύγει ήρεμος για το αιώνιο ταξίδι του. Αρκετά χρόνια αργότερα ένας φίλος του, ο ανώνυμος κ. Κύριος, αποφασίζει να τον επισκεφτεί για πρώτη φορά από τότε, προσπαθώντας έτσι να θυμηθεί, αλλά και να καταλάβει

Η γιαγιά μου, πόσο καλή και δοτική γυναίκα. Το μεγάλο της πλεονέκτημα, η ανοιχτή της καρδιά, τα φιλέματα, τα χρυσά της χέρια, που μπορούσαν να ξεπεράσουν στη μαγειρική ακόμα και τον πιο βραβευμένο σεφ.Το μεγάλο της το λάθος, το μεγάλο της το ελάττωμα, αυτή η θρησκοληψία που μολύνει την υγιή πίστη. Αυτό το μικρόβιο που μολύνει την πραγματική αφοσίωση στο Θεό, επειδή μένει στο γράμμα και δεν εμβαθύνει στην ουσία του Θείου Νόμου.«Μη βάλεις τόσο κοντό φόρεμα, εσύ δεν είσαι σαν αυτές τις

Θα μιλήσουμε πάλι για τη μακρινή πορεία των αγαλμάτων. Θα κινείς τα χέρια σου, ζωγραφίζοντας κόσμους, σαν να μην έφταναν ποτέ οι λέξεις.

Ύστερα θα σου δείξω τις παπαρούνες - απλή απόδειξη πως η ζωή μάς έχει, ήδη, ξεπεράσει.

Την ομορφιά θέλει αθώα μάτια να την βλέπεις και τα καρφιά κάθε άνοιξη θα αφήνουν τα σημάδια τους στα χέρια Τού Αθώου.

Για τον πόνο που κρύβεται ή φαίνεται ή ουρλιάζει, κάποια στιγμή θα πάψει -μην τον μιλάς-.<br

Βλέπω απ΄ το μπαλκόνι μουμια πασχαλιά και δύο ελιέςδεν είναι δικές μουόμως αυτό δεν με εμποδίζεινα τις χαζεύωνα τις θαυμάζωείμαι ερωτευμένος γενικάμε τα δέντραόλες τις εποχές του χρόνουόχι μόνο όταν ανθίζουνμ΄ αρέσει να τα κλαδεύωνα τα περιποιούμαιαγαπώ τα δέντρακι όταν βρεθώμέσα σε δάσοςνιώθω πως είμαιστον Παράδεισο.

[caption id="attachment_12683" align="alignright" width="376"] ISBN: 978-618-87142-1-2 / Σελίδες: 120[/caption] «Οι σκλάβοι τού κάμπου», του Γιάννη Πολύζου, απο­τελούν την πρώτη αυτόνομη συλλογή διηγημάτων τεχνοτροπίας δομημένου ρεαλισμού, υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Ο συγγραφέας, σε έξι διηγήματα, εφαρμόζει τις τεχνικές κατευ­θύν­σεις της τεχνοτροπίας προκειμένου να αναδείξει πτυ­χές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κα­τάστασης την οποία βίωναν οι κολλήγοι στην

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει. Κάποτε σε μια μικρή αλάνα ήταν μια παρέα από παιδάκια, αγόρια και κορίτσια και παίζανε διάφορα παιχνίδια. Είχανε μια μπάλα όπου την κλωτσούσανε, την πετούσανε στον αέρα, τη δίνανε ο ένας στον άλλο και παίζανε ό,τι παιχνίδι χωράει ο νους σου. Από μήλα μέχρι ποδόσφαιρο. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα πηγάδι. Δεν ήτανε και πολύ καλά κλεισμένο... Εκεί που κλωτσάγανε την μπάλα, η μπάλα έφυγε με φόρα και