Κατηγορία: Ψίθυροι Αισθήσεων

«Ο Παράδρομος», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Ένα βήμα εδώ, ένα παρακάτω και κάπως έτσι μαθαίνεις να περπατάς. Αργά στην αρχή και σταθερά βήματα, μετά μεγάλα και πιο γρήγορα, μέχρι να μάθεις να πατάς στα πόδια σου και να βαδίζεις στον δρόμο σου. Ο στόχος είναι ένας, να περπατάς στον δρόμο, στο μονοπάτι που σου χάραξε κάποιος ή και εσύ ο ίδιος. Ανεξάρτητα με το ποιον δρόμο έχουμε όλοι διαλέξει, θα έλεγε κανείς ότι όλοι έχουμε τον ίδιο. Αυτόν της ευτυχίας. Η ευτυχία φυσικά μεταφράζεται πολύ διαφορετικά για τον καθένα αλλά πραγματικά δεν έχει

Συνεχίστε...

«Ο Βάτραχος», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Σήμερα έγινα τριάντα. Ίσως και όχι. Ίσως και να μην ήταν σήμερα. Μήπως είναι αύριο ή ήταν την προηγούμενη εβδομάδα… Και είμαι τριάντα; Τόσο νιώθω ή τόσο είμαι; Πώς μετριέται ο χρόνος, ποια είναι το όριά του... Ένας μεσήλικας άντρας μπορεί να έχει λιγότερες εμπειρίες από ένα δωδεκάχρονο παιδί που μεγάλωσε στις παράγκες, στον πόλεμο, στην φτώχεια και μια γυναίκα που γεννά στην εφηβεία της είναι το όνειρο μιας καριέρας. Πώς μετράς τον χρόνο; Θα σου πω πώς μετράς τον χρόνο. Σε στιγμές. Πότε ήταν το

Συνεχίστε...

«Γυμνό Τρένο», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Άνω Πατήσια μέχρι Μοναστηράκι. Μοναστηράκι – Άνω Πατήσια. Αυτό είναι το καθημερινό μου δρομολόγιο. Μία μπρος και μια πίσω, έξι σταθμοί όλοι και όλοι. Ένα τέταρτο υπόθεση. Τι μπορεί να συμβεί σε ένα τέταρτο, τι μπορεί να με κάνει να πιστέψω ότι ο κόσμος μας δεν είναι αυτό που φαίνεται, πως υπάρχει και άλλο βάθος στο βαρέλι της κοινωνίας μας, πως όλοι δεν είναι ίσοι, πως εμείς δεν φοράμε ρούχα, πως το τρένο αυτό δεν κουβαλούσε ανθρώπους. Τελείωσα τη βάρδια μου Σάββατο βράδυ, έκανα ένα τσιγάρο

Συνεχίστε...

«Φωνής πέπλο», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Εγώ. Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ και ο διπλανός μας που καπνίζει στο παγκάκι είναι σίγουρα κάποιος άλλος. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, κανείς δεν μπορεί να σου πάρει και να μου πάρει το δικαίωμα της χρήσης και ιδιοκτησίας του ίδιου μας του εαυτού. Μου ανήκω, μου ανήκει το σώμα, το μυαλό και η καρδιά μου να τα ταΐζω, να σκέφτομαι και να τα χρησιμοποιώ όπως εγώ θέλω την κάθε μέρα της ζωής μου. Είμαι, είσαι, είμαστε κύριοι του εαυτού μας, η μόνη ιδιοκτησία μας. Αυτό που προσδιορίζει

Συνεχίστε...

“Αλλαγή στην περιοδικότητα των δημοσιεύσεων”

Η περιοδικότητα των δημοσιεύσεων της στήλης «Ψίθυροι αισθήσεων», του Γιάννη Βατικιώτη, αλλάζει. Λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας, ο συγγραφέας των μικρών αυτών κειμένων που όλοι αγαπήσαμε, ζητά πίστωση χρόνου. Εμείς στη Λόγω Γραφής, επειδή αγαπάμε τους νέους ανθρώπους, τους νέους δημιουργούς που δειλά φλερτάρουν με τη λογοτεχνία και δοκιμάζουν το ταλέντο τους στη γραφή και επειδή, στο μέγεθος που μπορούμε να το αποτρέψουμε, δε θέλουμε ποτέ να μένει ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς κάπου να έχει να

Συνεχίστε...

«Πριν φύγεις», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

«Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι». Η φράση αυτή ηχεί στο μυαλό μου σαν ηθικό δίδαγμα από την παιδική μου ηλικία, πατώντας στην προσπάθεια της ενθάρρυνσης της προσπάθειας του οποιουδήποτε αγώνα ή ταξιδιού, ανεξαρτήτως  της τελικής του έκβασης. Και δεν είναι λάθος, αφού στο κάθε ταξίδι οι λίμνες, τα βουνά, τα μικρά καμπυλωτά στενά και οι εικόνες που θα δεις, είναι αυτές που θα βάλλουν εν τέλει τις βάσεις της ανάμνησής σου από αυτό. Σημασία άλλωστε έχει το όνειρο και όχι το πρωινό

Συνεχίστε...

«Τα μάτια του φόβου», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που έχουν πέσει, θα πέσουν ή βρίσκονται ακόμα στην κατάσταση του θύματος της ανδρικής σωματικής βίας.   Καλοκαίρι, ένα νησί και ένα δροσερό απόγευμα. Ίσως το πιο όμορφο τοπίο και μέρος για να παρευρίσκεται κανείς σε ένα γάμο. Σε ένα γάμο στον οποίο είχα την τιμή να βρίσκομαι και εγώ ανάμεσα σε άγνωστους γνωστούς, αφού εκδηλώσεις σαν αυτές παρέχουν πάντα μια περίεργη οικειότητα και φέρνουν ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου κοντά. Και πως

Συνεχίστε...

«Το τελευταίο σου βότσαλο στη λίμνη», γράφει ο Γιάννης Βατικιώτης

Πέταξε το μέσα και ευχήσου. Ένα νόμισμα είναι αρκετό και αν δεν έχεις πέταξε ένα βότσαλο. Αυτό είναι το τίμημα  για την ευχή σου, την επιθυμία σου, τον κρυφό σου πόθο. Ένα έθιμο πλέον κοινώς αποδεκτό σε ολόκληρη σχεδόν τη γη, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε πολιτισμό. Μία μικρή συνήθεια που αμέσως μας ταξιδεύει σε όμορφες στιγμές ρομαντισμού, έρωτα και ίσως μιας παιδικής αθωότητας που φέρνουμε και πάλι πίσω με μια τόσο απλή μας κίνηση. Ένα μικρό θαύμα. Ποιος πιστεύει όμως ακόμα στα θαύματα; Ποιος θα

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη