Κατηγορία: Νυχτοήμερα και υποστάσεις

«Όμως δεν υπάρχουν ούτε και δύο φθινοπωρινά φύλλα ίδια και απαράλλαχτα. Αν κοιτάξεις προσεχτικά την βάση, τις νευρώσεις, το περίγραμμα, το έλασμα και τον μίσχο τους, θα συνειδητοποιήσεις ότι οι διαφορές από ένα φύλλο στο άλλο είναι τεράστιες.» [Απόσπασμα από το βιβλίο «Το φθινόπωρο» Luca Ricci (εκδ. Μεταίχμιο, 2019)]  Κριτικά σημειώματα ανάγνωσης και ταξιδιού επιγεύσεις. Κατά παραλληλισμό γραφές, Κυριακή που τελείωνε ο Αύγουστος του εδώ χειμώνα, μπήκα σε σκέψεις  από τις σελίδες ενός βιβλίου,

Και πόσα δηλαδή μπορεί να φέρει; Και πότε; Όποτε του καπνίσει, όποτε θυμηθεί; Σε ποια ακριβώς στιγμή αδυναμίας αλλά και συμπτώσεων θα γίνουν αυτά τα πήγαινε-έλα του σημάδια και δώρα;  Και θα χτυπήσουν  την πόρτα διακριτικά  ή θα γυροφέρνουν στον αέρα του τώρα;  Δευτερόλεπτα σημαίνοντα,  εν θερμώ, εν ψυχρώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα ή δέκα νύχτες -οι αριθμοί τραβηγμένοι τυχαία για χάρη της γραφής και της στιγμής-  ορίζουν τις ανάσες και τους στοχασμούς.  Όσα δεν φέρνει ο χρόνος που φεύγει ή που

Με μια φροντίδα και με ένα κουράγιο σαν περίγραμμα και για να κάνω κάτι, βάφω, ανανεώνω τον  φράχτη των σκέψεών μου. Βάφω και την απόσταση που μας χωρίζει. Από τη στιγμή που φύγαν από μένα  σκέψεις και σιωπές και πήγαν μέχρι το όριό του  γραμμένες και άγραφες λέξεις, μια δεύτερη ευκαιρία, μια άλλη πινελιά συμπεριφοράς  και φρεσκαρίσματος θέλουν.  Όλα αυτά γίνονται όταν τις κοιτάς, τις ανακατεύεις και τις ξαναφέρνεις  στα χέρια σου, στο στόμα σου και στην πιθανότητα των χρωματισμών, των

Τη νύχτα συντελούνται οι πιο βουβές μεταμορφώσεις των ψιθύρων της μνήμης και στων αστεριών και στη λάμπα δωματίου εικόνες, σιωπές, θύελλες και σκοτάδια από βήματα και τόπους ονείρων παίρνουν θέση δίπλα σου.  Οι νύχτες όταν ταξιδεύουν, καλπάζουν οι ώρες με ή χωρίς χαλινάρια  ονείρων αληθινών  και το φιλμ της ζωής δεν κολλάει, δεν παγώνει με τον χρόνο τους. Δεν έχει ωράριο η νύχτα και το κάθε δευτερόλεπτο της είναι απαιτητικό και θέλει πολύ προσοχή στην εργασία και στη δε   τέλεσή της να ‘χεις και

Κλεισούρα αποπνικτική μαζί με τα ίδια και τα ίδια νυχτοήμερά  της πορεύεται κοντά σου. Σαν περιθώριο στο όριό σου ,υπάρχει σαν αφορμή και κανόνας.  Ακόμη  και η απουσία της έχει ένα βλέμμα απλανές όταν έρχεται και σε βρίσκει.  Σχήμα οξύμωρο μεν αλλά καθόλου απίθανο ότι έτσι γίνεται. Σε ξεθωριασμένες ιστορίες του χτες επαναλαμβάνεται.  Κάτι  φταίει και ξεπερνάει του εαυτού της  τα ταξίδια.  Με  τα βιαστικά σινιάλα του καιρού  και  με πεταρίσματα στο βλέμμα του τυχαίου και στα αποτυπώματα  των

Κάποιες  μνήμες της ζωής  σαν στιγμές έρωτα, που όπως και όλοι και όλες κατοικούμε πάνω στο χώμα της γης ετούτης και τις έχουμε ζήσει, μας έχουν γιατρέψει ή δεν μας έχουνε δοθεί  σε μια  αναμονή, σε ένα σκίρτημα, στο κενό, στη στροφή και στον ουρανό  της νοσταλγίας μου  πριν χαθούν για πάντα από προσώπου γης, με κοιτούν ξανά σαν έλεος και εξομολόγηση.  Να μην κάνω το τελευταίο βήμα, να μην τις πετάξω  στον κάλαθο των αχρήστων και των σκουπιδιών. Μιας και γνωρίζουν ότι ο χρόνος τους, ο κύκλος

Είναι απογεύματα που ο καιρός, κυριολεκτικά πιο πέρα και από τα πέλαγα και τους ωκεανούς της νοσταλγίας, ταξιδεύει τις σκέψεις και τις ματιές με μια σιγουριά απείρου κάλλους. Όταν οι φυλλωσιές και τα κλωνάρια, σαν ημιτόνια μελωδίας μπλέκονται μεταξύ τους και χορεύουν τα λόγια μας, τότε, χαμογελούν και ταξιδεύουν πιο πολύ τα πάντα που είναι γύρω σου. Ακόμη και τα όνειρα της νύχτας θα βρουν το έδαφος της  πιο ήρεμο. Οι βροχές καθυστέρησαν το καλοκαίρι. Αγρίεψε και ο κόσμος, μπερδεύτηκε τι να

Ο. Ελύτης: «Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι ‘τοπίο’ – η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας, είναι ‘διάρκεια’. Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως δεν σ’ αφήνει να τη συλλάβεις.» Η γραμμική πορεία των συμβάντων και των μη γενομένων της ζωής έχει ακόμη πολλούς δρόμους, βλέμματα και αέρα στα παράθυρά της.  Βλέποντας και τον χρόνο να περνά με μια βαλίτσα συνεχώς στο χέρι του για κάποιο του ταξίδι, παράλληλα, οριζόντια και