ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ
Εικονικά πραγματικές επιθυμίεςλάμπουν μέσα στο τίποταπροσφέροντας απλόχερα υφή θαλπωρήςσε ένα φαινομενικά ατελείωτο κενό.
Στα διαδικτυακά παράθυρα της νύχταςχαζεύουμε πλασματικές βιτρίνες,θηρευτές εκτός ορίωντου αποστειρωμένου κόσμου μας. ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ
Η νέα κανονικότητα κάνει αισθητή την παρουσία της μέσα από τις κουρτίνες και το hangover γνέφει από μακριά καθώς καλωσορίζουμε τον οριοθετημένο
Σκληρός ο εγκλεισμός στον λαβύρινθο της αοριστίας. Δέσμιοι της ανελευθερίας. Αιχμάλωτη η ψυχή ασφυκτιά σε μουδιασμένο σώμα. Τα συναισθήματα συγκεχυμένα στο γύψο της ατολμίας. Πνίγονται, ξεθωριάζουν, εκρήγνυνται στο κελί της μοναχικότητας. Πίσω από το τείχος της απομόνωσης αγναντεύουν από τα κάγκελα της φυλακής τους την προ Κορωναϊού ζωή, Πώς θα ζωντανέψει η ναρκωμένη ψυχή ξανά, θα νιώσει το σώμα όλο το φάσμα του μωσαϊκού των ανθρώπινων συναισθημάτων ελεύθερα σε ένα κόσμο όχι φοβικό; Πώς
Απρόσκλητες άνω τελείεςπυροδοτούν τον ανταριασμένο Μάρτη.Σαστισμένες ματιές σε μουχρό σούρουπο,λαχταρούν την χαραυγή των χρωμάτων.Ο πειρασμός χαϊδεύει τις σκέψεις μας,η απειλή μάς φυλακίζει στον κόρφο της.Λαίμαργο βρέφος η ελπίδα,μερόνυχτα βυζαίνει την υπομονή.Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση “Μένουμε σπίτι”.
Σίγησαν τα πάνταΑπολαμβάνω να μην ακούω τίποταΠάντα μου άρεσε η ησυχία, δεν αντέχω τους θορύβουςΑυτή η ησυχία όμως είναι διαφορετικήΚρύβει κραυγές, απόγνωση, φόβο, ανησυχίαΠώς θα είναι το αύριο;Διαφορετικό.Μα ποτέ δεν ήταν το ίδιο!Τώρα όμως, οι αλλαγές έβαλαν ξαφνικά την τέταρτη ταχύτηταή κυλούν σε κατηφόρα και τίποτα δεν τις σταματά.Ακούω τον θόρυβο μιας μοτοσικλέταςΜε sms ή χωρίς, ένας άνθρωπος προσπαθεί να ζει όπως πριν.Κάνει θόρυβοΜε
Η πόρτα χτύπησε δύο φορές. Ή μάλλον τρεις… Το χτύπημα στην ξύλινη πόρτα ήταν κάπως αβέβαιο, διστακτικό. Ναι, τρεις φορές. Σίγουρα τώρα. «Ποιος στο διάλο… Τέτοια ώρα…» αναρωτήθηκε μασώντας με τσατίλα τα λόγια του ο Μάγειρας. Κι ύστερα άδραξε ανόρεχτα τη Beretta του, που πάντα την είχε τόσο κοντά του όσο έφτανε το χέρι του και σημαδεύοντας προς την πόρτα ρώτησε δυνατά: «Ναι; Ποιός;» «Εγώ ρε, να μπω;» Ο Μάγειρας σήκωσε το φρύδι του και για δυο λεπτά λογάριασε τι του θύμιζε η διστακτική αντρική
Η ζωή γράφει τα πιο απίθανα σενάρια. Τετριμμένο αλλά αληθινό. Πέρα για πέρα αληθινό. Πάντα απεχθανόμουν τις ταινίες με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Και να που τα βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Και να που ένας ιός από το πουθενά μας έφερε όλους αντιμέτωπους με τον θάνατο. Μετράω πέντε μέρες κλεισμένος στην εντατική. Σήμερα ζήτησα από τον γιατρό μου μια τελευταία χάρη. Να γράψει -αντί για μένα- το τελευταίο μου διήγημα. Μπονζάι κατά προτίμηση. Δεν μπορώ να μιλήσω καλά. Κάνω μεγάλο
Και τι να έκανα; Να της έλεγα ψέματα; Να της έλεγα πως όλα είναι καλά; Πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, που κρυώνουν; Να υποστήριζα πως η καραντίνα εφαρμόστηκε με ίσους όρους για όλους; Πως όλοι είχαν ένα σπίτι να επιστρέψουν; Πως θα ζούσα με τον εαυτό μου, αξιότιμε κύριε δικαστά; Πως θα κοιτούσα την κόρη μου στα μάτια χωρίς να ντρέπομαι; Όταν ανακοινώθηκε η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, έπρεπε να πω την αλήθεια – κι ας οδηγήθηκε στο να βγαίνει κρυφά να φροντίζει τους άστεγους
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μία νεράιδα, που την έλεγαν Λουλουδένια. Η Λουλουδένια είχε ολόχρυσα, λαμπερά μαλλιά, σαν τον ήλιο. Τα μάτια της φάνταζαν σα δύο χαντρούλες, που μόλις ξεπρόβαλλαν από τα βαθυγάλανα νερά του ωκεανού. Το φόρεμα της το είχε ράψει η ίδια από τα πέταλα που της χάρισαν τα τριαντάφυλλα και τα λουλούδια του αγρού. Η Λουλουδένια όλο το χειμώνα κατοικούσε σε ένα δέντρο, πολύ βαθιά μέσα στον κορμό του. Εκεί, έπλεκε από το πρωί μέχρι το βράδυ όμορφες, πολύχρωμες φορεσιές για
Πρόσφατα σχόλια