Κατηγορία: Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια

Ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του πίσω από τα ψηλά κτίρια της Ναγκόγια. Ο Μινόρου κοίταξε το πρόσωπό του στον καθρέπτη. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπε και έκανε μια γκριμάτσα. Έσκυψε πάλι και συνέχισε με μανία να ξεπλένει τα χέρια του. Το νερό ήταν καυτό αλλά δεν τον ένοιαζε… «Πού να πάρει…» ψιθύρισε. Έβαλε κι άλλο σαπούνι στα χέρια του και συνέχισε… Η Ναγκόγια είναι μια μεγάλη πόλη. Ίσως και η τέταρτη μεγαλύτερη στην Ιαπωνία. Μια πόλη  με  περισσότερους από δύο  εκατομμύρια

Η Τατσούκο έλεγε ότι η μέλλουσα πεθερά της ή τουλάχιστον αυτή που πίστευε ότι μπορούσε να γίνει, ήταν αργόστροφη. Εγώ πάλι πίστευα ακριβώς το αντίθετο· για πολύ έξυπνη την έκανα, έτσι όπως αντιδρούσε απέναντί μου κάθε φορά που προσπαθούσα να αποφύγω κάποιες δουλειές του σπιτιού που με έβαζε να επαναλαμβάνω με μια επιμονή που καταντούσε σαδιστική. Η υποχρέωση εκπλήρωσης ενός δανεισμού από τη μεριά του πατέρα μου, με είχε εξαναγκάσει να πέσω στη δούλεψή τηςˑ και για τόσο χρόνο όσο ο δανειστής θα

Ο Άγγελος βγήκε από τον εκθεσιακό χώρο του ξενοδοχείου Four Season του Τόκιο  και κατευθύνθηκε προς το σιδηροδρομικό σταθμό. Στο πρόσωπο του διαγραφόταν η ικανοποίηση. Τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης  που είχε οργανώσει  η W.A.F. είχαν μεγάλη επιτυχία. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες ήταν διεθνούς αναγνώρισης και η παρουσία του Ιάπωνα υπουργού πολιτισμού και της υψηλής κοινωνίας του Τόκιο είχαν δώσει μεγαλύτερη αίγλη στην εκδήλωση. Πάνω από όλα όμως ήταν  ενθουσιασμένος γιατί  η έκθεση αυτή του

-Ωωω! Eίσαι πράγματι εσύ! Η έκφραση του μικρού κοριτσιού ήταν σχεδόν κωμική. Μοιάζεις ακριβώς όπως και στις ταινίες! Η πριγκίπισσα Maya γέλασε. -Ναι, μικρή μου. Είμαι εγώ, η πραγματική πριγκίπισσα Maya και λατρεύω το φόρεμά σου! Το κορίτσι ήταν ντυμένο ακριβώς όπως εκείνη. Την αγκάλιασε και έβγαλαν φωτογραφίες μαζί και στη συνέχεια ο συνοδός της οδήγησε το κορίτσι στις σκάλες. -Ευχαριστώ Maya, αναφώνησε εκείνο. Είσαι η αγαπημένη μου πριγκίπισσα! Η Maya της κούνησε το χέρι ακτινοβολώντας. Η

Τόκυο 2020 Δεύτερη μέρα στην Ιαπωνία. Σήμερα πρέπει να πάω στην Οσάκα. Αδημονώ! Μου φαίνεται δύσκολο εγχείρημα γιατί  δεν είμαι αρκετά εξοικειωμένη με την λογική της χώρας. Δεν  τα πάω καλά με τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς, εδώ όλα είναι αυτοματοποιημένα και δεν έβγαλα καμία άκρη από τη σελίδα των τρένων στο διαδίκτυο… Όμως πρέπει να πάω στην Οσάκα, εκεί είναι όλες οι απαντήσεις που θέλω. Το ραντεβού μου είναι για το μεσημέρι. Η κυρία Τakao μου ζήτησε να φάμε μαζί και μου υποσχέθηκε πως

Τον  Ζαν τον ξανάδα χτες. Στεκόταν ακουμπισμένος  στην κάσα της πόρτας και με κοίταζε. Την ώρα που έβαζα το τελευταίο ρούχο, την τελευταία ελπίδα, την δυνατή ανάσα, ο Ζαν με κοίταζε. Παρακολουθούσε κάθε κίνησή μου, χωρίς να λέει τίποτα. Δεν μίλησε ακόμα κι όταν άφησα σε μια γωνιά του δωματίου τα δικά του δώρα, τις δικές του αναμνήσεις, ούτε τότε είπε κάτι. Ο Ζαν δε μπορούσε να μιλήσει ίσως και να μην υπήρχε καν εκεί. Δεν υπήρχε. Σαν φάντασμα συντρόφευε τις τελευταίες μου στιγμές κοντά του.  Ναι,

Τέλη Δεκέμβρη, το κρύο αφόρητο, παγετός, κι όμως η Σακουρά περίμενε μαζί με την κόρη της Ιτσίκα στη στάση του τραίνου. Περίμενε με υπομονή το shinkansen στον σταθμό του Τόκιο με προορισμό το Κιότο. Ντυμένες και οι δύο με χοντρά ρούχα, αλλά ο πάγος στην καρδιά της Σακουρά δεν έλιωνε. Σκέψεις τρώγανε την ψυχή της, ο σύζυγος της την έδιωξε από το σπίτι μαζί με την κόρη της. Το δεκαεπτάχρονο κορίτσι με σύνδρομο down δεν είχε καταλάβει καλά καλά τι είχε συμβεί. Το προηγούμενο βράδυ τσακώθηκε μαζί του

Την ξύπνησε ένα  μικρό  ρυθμικό χτύπημα στο παράθυρο. Νόμιζε πως ονειρευόταν. Ήταν ένας μικρός απαλός  ήχος από έξω. Σηκώθηκε νυσταγμένα και κακόκεφα. Ένα μακρόσυρτο όνειρο  είχε ταλαιπωρήσει τον ύπνο της αυτό το βράδυ. Όταν άνοιξε όμως το παράθυρο, η διάθεση της αμέσως άλλαξε. Τα ανθισμένα  κλαδιά της αμυγδαλίτσας της ήταν υπεύθυνα για το χτύπημα στο παράθυρό της, έτσι όπως τα φυσούσε ο βραδινός αέρας, σαν να ήθελε να τα απλώσει μέχρι το προσκεφάλι της. Στάθηκε για λίγο και χάζεψε την ομορφιά