Κατηγορία: Της Λένας τα διηγήματα

Και οι φίλοι μου επανέκαμψαν κάπως διαφορετικά αυτή τη φορά, αλλά και  πάλι μέσω ενός  ονείρου. Νόμιζα ότι τα όνειρά μας καλά ή κακά, που δεν τα  θυμόμαστε συνήθως το πρωί με την αυγούλα, νόμιζα ξαναλέω, ότι είναι  προσωπική υπόθεση του καθ’ ενός από εμάς. Είτε σαν συνέχεια της πραγματικής μας ζωής, είτε αλληγορικά, σαν κάτι να θέλουν να μας ΠΟΥΝ δηλαδή, καλυμμένα. Και επαφίεται στην φαντασία και την οξυδέρκειά μας να τα αποκωδικοποιήσουμε. Λένε ότι είμαστε σκηνοθέτες των ονείρων μας και το

Κάθε φορά που έμπαινε στο metro, ή στον παλαιό σιδηρόδρομο του Η.Σ.Α.Π., ήταν αδύνατον να μη φέρει στο μυαλό της, μια από τις αγαπημένες αστυνομικές ιστορίες του σχετικού Ανθολογίου, των Πόε,  Σιμενόν και βεβαίως Άγκαθα, μα και τόσων άλλων αγαπημένων ‘’φίλων της μοναξιάς της’’, όπως τους χαρακτήριζε. Κατά την γνώμη της θείας Λουκίας, αυτό το είδος της Αστυνομικής Λογοτεχνίας ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από τις γλυκανάλατες ερωτικές, ρομαντικές, μυθοπλασίες, μιας τελείως πλαστής πραγματικότητας. Οι

Για να δίνουν μιαν πιο σαφή εικόνα του χαρακτήρα του, αντί χαρακτηρισμών έδιναν το ανέκδοτο τούτο, που κατά πόσο ανταποκρίνονταν με την πραγματικότητα δεν ξέρουμε: Όταν γεννιόταν, τρέλανε τους γιατρούς και τις μαίες στην αίθουσα των τοκετών, με την ιδιομορφία του χεριού του. Η μία του παλάμη ήταν κλειστή. Η χουφτίτσα του δηλαδή δεν άνοιγε παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι πάντες εκεί μέσα. Έτσι αποφάσισαν εν χορώ, ότι θα έπρεπε να προβούν σε κάποιο τεχνικό κόλπο, μα χειρουργικό θα ήταν

Εκείνο που ποτέ δεν θα καταλάβω, με ένα μυαλό που φαίνεται δεν είναι επαρκές, είναι το πώς λειτουργεί το σύστημα αποκομιδής των σκουπιδιών στον τόπο μας. Εικόνα 1η: Τέσσερις κάδοι απορριμμάτων παντός είδους, στη σειρά, καθένας με  το όνομά του. Ο ένας για τα καθ’ αυτό σκουπίδια, ο άλλος για τα προς ανακύκλωση χάρτου, ο έτερος ανακύκλωση μετάλλου και ο τέταρτος και τυχερός για τα πλαστικά. Και τον λέω τυχερό, γιατί  είναι ο μόνος που έχει σκέπαστρο. Οι έτεροι, ανοικτοί όλο το εικοσιτετράωρο,

Και έτσι καθώς πίνει την τελευταία απολαυστική γουλιά από ένα υπέροχο τσάι με ελάχιστο γάλα εμπλουτισμένο με δύο κουταλάκια ζάχαρη, συνειδητοποιεί ότι μια περίεργη γεύση τού άφησε τελικά στον ουρανίσκο που δεν την είχε νιώσει ποτέ ξανά. ‘’Α, το κάθαρμα. Να δεις που αποπειράθηκε να με δηλητηριάσει,’’ σκέφτηκε. Και αυτή ήταν η τελευταία διεργασία του εγκεφάλου του, δευτερόλεπτα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.Ο Joel θα ‘ταν δε θα ‘ταν πενήντα χρόνων αλλά φαινόταν πολύ πιο μεγάλος. Σε πλήρη

Η Κατερίνα έκανε ένα ολέθριο λάθος. Νεοφερμένη και ανίδεη καθώς ήταν  στο facebook, θεώρησε ότι της περιποιούνταν μεγάλη τιμή με το να της στέλνουν αιτήματα φιλίας τόσοι πολλοί συνάνθρωποι, που εκείνη δεν μπορούσε παρά να τα κάνει αποδεκτά από ευγένεια, αν μη τι άλλο. Δεν εύρισκε απολύτως τίποτα τα μεμπτό, με το να αποκτήσει τόσους φίλους, που είχε μάλιστα και την ελπίδα να τους γνωρίσει από κοντά, δια ζώσης, καθώς οι περισσότεροι έμεναν σχεδόν ‘’δίπλα’’ της. ΦΙΛΙΑ της ζητούσαν και πού το κακό;

Κατακαλόκαιρο και οι νύχτες καυτές. Τα παραθύρια ορθάνοιχτα, έστω και με το φόβο του κλέφτη. Μα καλύτερα αυτός παρά το αμπάρωμα στο σπίτι με την τεχνητή δροσιά του air condition. Ε, καλά τώρα, ας μη είμαστε και υπερβoλικοί και το πάρουν και τα κλεφτρόνια τοις μετρητοίς… Τρόπος  του λέγειν. Τα παραθύρια λοιπόν ανοιχτά και πια ξέρουμε πότε και πώς η Πίτσα κάνει έρωτα. Αμάν πια κι αυτό το κορίτσι θαρρείς και το σφάζουν. Δεν μπορείς να ερμηνεύσεις τις  φωνές της βρε παιδί μου, από ηδονή φωνάζει ή

Η Μίνα ζούσε στο μεγάλο σπίτι μόνη της από τότε που έπαψε να  μοιράζεται τόσο αυτό, όσο και το ενοίκιό του, με τη Ρίτα, την κολλητή της, τρία χρόνια πριν. Και ενώ τα οικονομικά της δεν είχαν καθόλου  καλυτερεύσει, δε θέλησε να έχει την πολυτέλεια του μοιράσματος του  ενοικίου στα δυο, με άλλη συγκάτοικο, για λόγους καθαρά συναισθηματικούς. Όχι πως περίμενε θεαματική αλλαγή του σκηνικού, όπως δηλαδή να ερχόταν η Ρίτα ξανά να τα μοιραστούν όλα, γιατί ήξερε ότι είχε φύγει για τα καλά και έμενε στο