Αποχαιρετούμε απόψε τα "Πρόσωπα στον καθρέφτη". 76 συνολικά κείμενα κλείσανε έναν υπέροχο κύκλο αρμονικής συνύπαρξης και δημιουργίας μεταξύ εσάς των αναγνωστών που αγαπήσατε αυτή τη σειρά, τη Λόγω Γραφής που τη στέγασε, και τη Μαριάννα μας που την εμπνεύστηκε και την έγραφε ανελλειπώς για να είναι κοντά σας κάθε Δευτέρα.Όμως η Μαριάννα δεν φεύγει. Σύντομα θα είναι και πάλι κοντά μας με ένα νέο εγχείρημα. Οι "Δευτέρες" της την περιμένουν.Κατερίνα Ευαγγέλου-ΚίσσαΚι ένα απομεσήμερο
Κατηγορία: Πρόσωπα στον καθρέφτη
Ω, ναι! Το ίδιο έργο θα παιζόταν ξανά και ξανά, οι ίδιες πολυφορεμένες ατάκες θα λέγονταν με κάποιες ανούσιες μικρο-αλλαγές στον τονισμό των λέξεων, στο κατέβασμα της φωνής από υπερβάλλουσα σημασία στη στίξη ή στα κενά ανάμεσα στις λέξεις, από διαφορετικούς ηθοποιούς που ο ένας με κάποιο μαγικό τρόπο θα κουβαλά σα γονίδιο μέσα του την προβολή των προηγούμενων του, η πλατεία όμως, θα μένει ίδια. Στα χιλιοπατημένα της λερά πλακάκια, ο δήμος δεν βρίσκει άκρη, τα πιεστικά πλυστικά μηχανήματα δεν
Είχε πάψει από καιρό πίσω, να λέει ό,τι συνέβαινε ακριβώς τη στιγμή που πονούσε πιο πολύ. Επιτέλους! Είχε καταλάβει πως δεν αφορούσε κανέναν στ’ αλήθεια, παρά μονάχα την ίδια. Το μοίρασμα είναι κάτι που με τη στάση τους το αξιώνονται οι άνθρωποι. Το συντηρούν. Τι νόμιζες; Μια φορά σε έπεισαν και άρχισες εσύ να ξεχειλίζεις σαν ποτάμι, αναμνήσεις, σκόρπια λόγια κι ασταμάτητα δάκρυα για κείνο που περίμενες και ποτέ δεν ήταν! Σάμπως και περιμένοντας, άλλαξες κάτι! Μήπως και μιλώντας, πέρα από το
Μικροί, αδαείς, τυχάρπαστοι ονειροπόλοι, που τυλιχτήκατε μια φορά το όνειρο και θαρρευτήκατε αιώνια κατάκτηση και μπήκατε και στην ουρά να πληρώσετε και τον Ένφιά του! Ξεπεζέψτε! Το άλογο ετούτο είναι λεύτερο. Όπως η αιωνιότητα. Δεν ανήκει σε κανέναν. Πορεύει μονάχο του τον δρόμο. Γιατί το «όνειρο», «είναι», όπως είναι και τόσα άλλα… Ας πούμε μερικά, έτσι για να έχετε να μαραίνεστε στο περίμενε ή να γίνεστε πιο μαλθακοί στα «έχω» σας... Η αιωνιότητα, η αγάπη, τ’ άπιαστο του νερού, το
Λογικά, πάντα, μπορώ να βρω κάνα-δυο λόγους για να ζω… Που δεν θα ‘χουν σχέση με ανθρώπους... Ή τουλάχιστον δεν θα καθορίζονται από αυτούς. Διαφορετικά, ποιος άλλος δρόμος; Όταν οι δρόμοι στενεύουν, γίνονται κακοτράχαλα μονοπάτια, απλή, ανθρώπινη, απέλπιδα αντίδραση να σηκώσεις τα μάτια ψηλά... Εκείνος Ξέρει πάντα πριν και μετά από σένα... Μια μικρή παρένθεση κι αν είσαι, οι παρενθέσεις, ιδιαίτερα εκείνες οι επεξηγηματικές, καθορίζουν, είναι δυνατόν να καθορίσουν, την κατανόηση ενός ολόκληρου
[Bαπτιστικό όνομα: Ευστρατία]«Στράτα, στρατούλα...» Την κρατούσε ο πατέρας της τη Στράτα του απ’ τα μικρά της χεράκια, που μικρά μεν, μα για κείνον χωρούσαν όλον τον κόσμο, και της μάθαινε να περπατάει... Όχι μόνο! Τη φώναζε και με τ’ όνομά της, μια και την είχαν βαφτίσει Ευστρατία, Ευστρατούλα, τη φώναζαν όμως χαϊδευτικά «Στράτα». Ποιος να ‘ξερε πως οι στράτες και τα ρουμάνια, οι δρόμοι γενικώς, εναέριοι, υπερπόντιοι και οι επίγειοι επίσης, θα καθόριζαν την ύπαρξή της… Μεγάλωναν μέρα τη
[Όνομα βάπτισης: Ευμορφία]Μάλλον τα μάτια της ήταν τόσο μεγάλα γιατί με κάποιο τρόπο έπρεπε να χωρέσει κάπου αυτός ο κόσμος. Και το αν εκείνη δεν είχε καμιά πραγματική εικόνα του μεγέθους τους, της το φανέρωναν οι φωτογραφίες που δήλωναν απερίφραστα, ναι, πως ήταν φορές τόσο μεγάλα που θα έλεγες πως οι κόχες τους ήταν πολύ μικρή φωλιά. Δεν ήταν άμυνα αυτά τα δυο μεγάλα μάτια. Για τους απλούς θεατές ήταν μια πρόκληση. Για τους πιο καλοπροαίρετους, ήταν μια όμορφη θωριά. Για άλλους, μια απλή
Δεν έβγαλε από πάνω της το φόρεμα, να ντυθεί τις ροζ πυτζαμίτσες της, να φορέσει τον ύπνο στη σωστή του προετοιμασία, ούτε είχε φροντίσει να σκεπαστεί καλά, γιατί το βράδυ, όσο να ’ναι πάγωνε η ατμόσφαιρα κι ήθελε την προστασία του το σώμα, χειμώνας καιρός ακόμα, κι ας φώτιζε περισσότερο ο ήλιος τη μέρα… Ήθελε να κρατήσει πάνω της λίγο παραπάνω την ευχαρίστηση, ήταν καιρός πίσω, πολύ παλιά, χαμένο στη μνήμη, που θυμόταν να της είχε αρέσει το αντιφέγγισμά της στον καθρέφτη ενός μαγαζιού,
Πρόσφατα σχόλια