Κατηγορία: Ένα τραγούδι για σένα

«Αδυναμία μου μεγάλη…», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη

‘’Αδυναμία μου μεγάλη  αρρώστια μου παντοτινή χωρίς εσένα δε θα ζούσα  στον κόσμο αυτό ούτε στιγμή...’’ Αυτό το τραγούδι έχω επιλέξει ανάμεσα σε δεκάδες άλλα για μας τους δυο. Απερίγραπτα συναισθήματα  με πλημμύρισαν σαν το άκουσα. Το τραγουδούσα και σκεφτόμουνα πόσο μας ταιριάζει.  Και πόσο περίεργο είναι που αυτοί οι στίχοι μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα και πολλών άλλων ζευγαριών. Σκεφτόμουνα πόσο κοινά είναι κάποια  αισθήματα. Ο πόνος, η χαρά, η αγάπη, η νοσταλγία.  Η μόνη ίσως

Συνεχίστε...

«Τα κύματα του Δούναβη (Β’ ΜΕΡΟΣ)», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη   

Β’ ΜΕΡΟΣ Τι ώρα πήγε γιατρέ; Είπα πολλά σήμερα, μου φαίνεται. Θα σε κούρασα κι εσένα. Αλλά με είχανε συγχύσει βλέπεις απ’ το πρωί. Πήγε η μέρα μου στράφι, αν εξαιρέσουμε την επίσκεψή μου εδώ. Απόψε έχει πάλι το δεύτερο μέρος ενός ντοκιμαντέρ για τον Δούναβη. Δεν πρέπει να το χάσω. Να κοίτα, το έχω σημειώσει κι εδώ για να μην το ξεχάσω. Ό,τι με ενδιαφέρει το σημειώνω σ’ αυτό το μπλοκάκι. Τι να κάνω γιατρέ; Ξεφεύγει το μυαλό μου μ’ αυτόν τον τρόπο. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω, έστω κι έτσι. Ξέρεις

Συνεχίστε...

«Τα κύματα του Δούναβη (Α’ ΜΕΡΟΣ)», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη   

Α’ ΜΕΡΟΣ Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014 Σήμερα έχω τις μαύρες μου. Άμα με πιάσεις απ’ τη μύτη θα σκάσω. Μου χάλασε τη διάθεση απ’ το πρωί αυτή η παλαβή η Ρουμάνα, που της θυμήθηκε να βάλει σκούπα και να καθαρίσει το σπίτι απ’ τα χαράματα. Σηκώθηκα με νεύρα και ντύθηκα βιαστικά κι ύστερα πήρα τους δρόμους για να μην τη βλέπω. Με τσατίζει πολύ. Όλο κόντρα μου πάει. Έχω και τη στενοχώρια του πατέρα που χειροτερεύει συνεχώς κι είμαι πλανταγμένος. Νομίζω πως βρίσκεται πια σε άλλον κόσμο. Καμία επαφή με το

Συνεχίστε...

«Αλησμονώ και χαίρομαι…», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη

Δημοσιογράφος είπες είσαι του λόγου σου; Μάλιστα. Είχανε έρθει και τότε πολλοί δημοσιογράφοι. Βγάζανε φωτογραφίες και ρωτάγανε τον κόσμο να μάθουνε πώς έγινε το κακό. Μας μοστράρανε και στις εφημερίδες, το είπανε και στις ειδήσεις. Τώρα πάνε σαράντα χρόνια από τότε, πού τα θυμήθηκες αυτά βρε παιδάκι μου; Και θες να γράψεις βιβλίο με τέτοιες ιστορίες; Τι τα θες αυτά μωρέ και τα σκαλίζεις; Σάμπως θα βγει τίποτα καλό; Εξον άμα νομίζεις πως μπορείς να βάλεις μυαλό στον κόσμο. Πάντως, σαν θες τη

Συνεχίστε...

«Μες σ’ αυτή τη βάρκα», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη   

Εσύ ήσουνα χρονιάρικο τότε, όταν αρρώστησε αυτό το άμοιρο. Σε παράταγα πίσω στη γιαγιά σου και στη θειά σου τη Μαργιώ. Ήμασταν μια πόρτα, θυμάσαι; Σου δίνανε το γάλα σ’ ένα μπουκάλι λεμονάδας και βάζανε ένα ραγοβύζι μπροστά. Όπως τάϊζαν τα πρόβατα τα μικρά έτσι κάνανε και με σένα. Ήσουνα η πιο μικρούλα απ’ όλες τις ξαδέρφες και σου είχανε αδυναμία όλοι. Είχες πάρει και το όνομα αυτουνού του άμοιρου μετά, γι’ αυτό σε αγαπάγανε πολύ. Αν του είχε δώσει ο Θεός ζωή, εσένα θα σε λέγαμε Ξανθή σήμερα,

Συνεχίστε...

«Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω;», γράφει η Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη

Σήμερα ήσουνα στις ομορφιές σου. Σε κρυφοκοίταζα από μακριά όταν μιλούσες με τον δικηγόρο κι ένιωσα ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά, όπως τότε, στις αρχές της σχέσεις μας που ήμασταν  ερωτευμένοι. Τότε που δε βλέπαμε την ώρα να περάσει για να συναντηθούμε, κι όταν δεν ήμασταν μαζί, μιλάγαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο. Τα θυμάσαι αυτά; Εγώ τελευταία όλο και πιο πολύ τρέχω προς τα πίσω, όλο και πιο πολύ τα νοσταλγώ, όσο κοντοζυγώνει ο καιρός γι’ αυτό το ρημάδι το διαζύγιο, που με τόση άνεση

Συνεχίστε...

«Γειά σου χαρά σου Βενετιά», γράφει η Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη

«...Συμπληγάδες πέτρες στην ελληνική μυθολογία ονομάζονταν δύο πολύ μεγάλοι βράχοι, που ενώνονταν και αποχωρίζονταν συνεχώς, έτσι ώστε να είναι αδύνατο το ασφαλές πέρασμα ενός πλοίου. Το πρώτο πλοίο που κατάφερε τον ασφαλή διάπλου ήταν το πλοίο Αργώ με τους Αργοναύτες. Ο Φινέας συμβούλευσε να αφήσουν πρώτα ένα περιστέρι να περάσει ανάμεσα. Οι βράχοι έκλεισαν πίσω από το περιστέρι, που έχασε μόνο κάποια φτερά της ουράς του, και όταν ξανάνοιξαν, η Αργώ πέρασε με τους Αργοναύτες να κωπηλατούν με

Συνεχίστε...

«Πόσο πολύ σ’ αγάπησα», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη

«Θα πας στο νεκροταφείο να φροντίσετε για τον λάκκο. Πρέπει να είναι εκεί κι ένας δικός μας. Θα σε κατατοπίσει ο νεκροθάφτης. Θα σε περιμένει...» μου είπε ο θείος Νίκος, αφού μου εξήγησε πού ακριβώς ήταν και τι έπρεπε να κάνω. Ξεκίνησα  με βαριά καρδιά. Τι να κάνω; Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να με λένε, το μαμόθρεφτο της Δέσποινας απ’ την πρωτεύουσα. Το μόνο  που τόλμησα να ρωτήσω είναι ‘’τέτοια ώρα;’’ καθώς έβλεπα τον ήλιο να βασιλεύει πίσω απ’ το βουνό. Ο θείος δε μου απάντησε. Απλά

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη