Κατηγορία: Άνοιξη ήτανε…

«Χριστός Ανέστη!!!», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Η Βαγγελιώ είναι άνθρωπος του Θεού. Μέρα νύχτα κάνει τον σταυρό της κι ευχαριστεί το Θεό για τη μεγάλη οικογένεια που της χάρισε. Ποτέ δε ξεχνάει ν’ ανάψει το καντηλάκι της και να προσευχηθεί στο μικρό εικονοστάσι της Παναγίας που στόλισαν τον κήπο τους με τον άντρας της, όταν έριξαν τα θεμέλια για το τριώροφο. Άξιος σύζυγος ο Μπάμπης της. Ποτέ δε μετάνιωσε που του είπε το «ναι» τη μέρα που τη ζήτησε απ’ τους γονείς της. «Φαίνεται ο άνθρωπος ο κιμπάρης...» της έλεγε και καμάρωνε η μάνα της για

Συνεχίστε...

«Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Εγώ, πάτερ, είμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Γι’ αυτό και σε φώναξα στο κελί μου. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ μέσα. Δεν έχω πειράξει μυρμήγκι στη ζωή μου. Η απελπισία μ’ έφερε ως εδώ. Κι είναι αμάρτημα μεγάλο, όπως λένε, η απελπισία. Δεν σκότωσα, δεν βίασα, δεν μοίχευσα, δεν έκλεψα το βιος κανενός. Η φυλακή είναι γεμάτη από βαρυποινίτες, απ’ αυτούς που βλέπουμε στις ειδήσεις να σκοτώνουν για μια δόση ναρκωτικών, και τους άλλους, τους πολιτικούς, που κλέβουν με το γάντι εκατομμύρια αλλά οι μισοί απ’

Συνεχίστε...

«Η ζωή εν τάφω…», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Σήμερα σηκώθηκε χαράματα. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καλά. Έψησε τον καφέ της κι άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της κουζίνας. Άναψε και την τηλεόραση για να αισθάνεται πως έχει παρέα. Ο πατέρας της κοιμάται ακόμα. Σε λίγο θα έρθει κι η Μαρία, η γυναίκα που τον φροντίζει, για να τον αλλάξει και να τον σηκώσει στην πολυθρόνα του. Πήρε τον καφέ της και βγήκε έξω στο μικρό μπαλκόνι ν’ απολαύσει το πρώτο της τσιγάρο. Η φωνή του δημοσιογράφου στην τηλεόραση άρχισε να ενημερώνει τους θεατές για τα νέα

Συνεχίστε...

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

-Μυρτώ μου, πού είσαι χαρά μου! Με βλέπεις; Όλα καλά; Δεν κοιμήθηκα απόψε απ’ τη χαρά μου που θα φτιάξουμε όλες μαζί τα κουλουράκια της Λαμπρής και θα βάψουμε και τ’ αυγουλάκια! Μ’ ακούς γλυκιά μου; -Σ’ ακούω γιαγιά. Βonjour! Μου λείπεις πολύ! Μακάρι να μπορούσαμε να έρθουμε να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα. Ούτε τα Χριστούγεννα δε συναντηθήκαμε φέτος... -Κι εμάς μας λείπετε μικρή μου όλοι, αλλά δε θέλω να μου στενοχωριέσαι. Ας ευχηθούμε το καλοκαίρι να είμαστε ελεύθεροι και να έχει φύγει αυτός ο

Συνεχίστε...

«Του Δείπνου Σου του Μυστικού…», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Πάει ο Αργύρης μας Μαξ... Από δω και πέρα μόνοι μας θα τριγυρνάμε. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Με δυσκολία περπατάω σήμερα. Απ’ τη στιγμή που το έμαθα λες και πέρασαν δέκα χρόνια από πάνω μου. Το άσχημο είναι, ότι δεν ξέρουμε από τι πήγε. Αυτές οι σκέψεις δε μ’ άφησαν να κλείσω μάτι δυο μερόνυχτα. Λες να έφυγε απ’ το εμβόλιο; Τόσα ακούγονται... Δεν ξέρω τι να πω. Όσο τον φαντάζομαι τον καψερό μονάχο του εκεί μέσα στην εντατική, χωρίς κανέναν στο πλάι του, μου έρχεται να τρελαθώ. Μια βδομάδα πριν τον

Συνεχίστε...

«Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

-Φύγε μωρέ από κει... Δε βλέπεις που άσπρισα;  Φώναξε η Κατίνα στην κόρη της, φοβερίζοντάς την με την μπατανόβουρτσα. Η μικρή σκιάχτηκε με τη αγριοφωνάρα της. Έκανε δυο βήματα πίσω για να μην πατήσει στον φρεσκοβαμμένο ασβέστη. -Αν λερώσεις τα καινούργια σου παπούτσια θα φας και ξύλο από πάνω, να το ξέρεις... Μουρμούρισε η μάνα της σκύβοντας ξανά στη δουλειά της. Η μικρή, για να την καλοπιάσει, άρχισε πάλι τις ερωτήσεις. -Ποιανού είναι αυτό το μνήμα μαμά; Τον ξέρουμε αυτόν τον παππού; Τη

Συνεχίστε...

«Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Ο ήχος του κινητού τον πέταξε απ’ το στρώμα σαν ελατήριο. Το έπιασε στα χέρια του κι έριξε μια ξεγυρισμένη βρισιά μέσα απ’ τα δόντια του. «Ναι» είπε κοφτά πατώντας το πράσινο κουμπί. Άκουσε τη φωνή τού Τάκη, που τον πήρε να του υπενθυμίσει το σημερινό ραντεβού του. «Αφού σου το ’πα μια φορά ρε μαλάκα πως εγώ μεγάλη βδομάδα δεν δουλεύω, τι θέλεις και με πρήζεις πρωινιάτικα;» Του απάντησε θυμωμένα κλείνοντας. Απ’ τα νεύρα του πέταξε το κινητό στην απέναντι πολυθρόνα. Το τηλέφωνο άρχισε ξανά να

Συνεχίστε...

«Μετὰ κλάδων ὑμνήσαντες πρότερον», ένα διήγημα της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

Λέσβος, Απρίλης 2015. Η Μυρσίνη σήμερα φόρεσε τα καλά της για να πάει στην εκκλησιά και να ανάψει το κεράκι της, όπως έκανε κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Το είχε κάνει τάμα στον Άγιο Ραφαήλ όταν γεννούσε, να τη βοηθήσει να βγει γερό το παιδί της. Είχε φάει τόσο ξύλο απ’ τον άσωτο τον άντρα της που είχε πιστέψει πως δε θα τα καταφέρει να φτάσει ως το τέλος η εγκυμοσύνη της. Ο άγιος, όμως, έβαλε το χεράκι του και της χάρισε ένα παιδί γερό κι έτσι τον τίμησε κι αυτή δίνοντάς του το όνομά του. Η πεθερά

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη