Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

«Η ζωή είναι λίγη», ένα ποίημα της Ρίτσας Μπακογιάννη 

Η νύχτα δεν περνάει μακριά σουκι εγώ σβήνω τ αστέριαγια να ξημερώσει...Κι εσύ εκεί...Πέρα από μένα, μακριά από μένα να χαζεύεις στο ημίφως ποιος ξέρει τι...

Έτσι κι εγώ φτιάχνω γέφυρεςγια να ενώνω ερήμουςαπέραντης μοναξιάς μακριά σου!Κάνω ένα τσιγάρο και θα κοιμηθώ...Σ’ εφτά λεπτά το σβήνω σ’ ένα γεμάτο τασάκι...

Η παρουσία σου δεν μου φτάνει.Είναι σαντον καπνό που εκπνέω...Τον βλέπω και σε λίγοχάνεται στα

Συνεχίστε...

«Σιωπή», ένα ποίημα της Μαριάννας Γληνού

Αθόρυβος πόλεμος.Σαν τα διάκενα και τις στοιχίσεις,σαν τα διαστήματα, ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές στο πεντάγραμμο,στον ζωντανό διασκελισμό των σκαλοπατιώντο στιγμιαίο αντάμωμα των ματιώνστον αλύπητο ήλιο, στην έρημο και στο χιόνι,στις παγερές και μουχλιασμένες γωνιές των ψηλοτάβανων σπιτιών,στα άδεια  κι αδούλευτα χέρια των ανθρώπων,στις ρητορείες και τους κενούς λόγουςτα μικρά ανεπαίσθητα κενά στο συλλαβισμό της λέξης ει-ρή-νη.Μα ο πιο κρυφός και

Συνεχίστε...

«Δύο εραστές», ένα διήγημα της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Τον περίμενε, αποφασισμένη και έτοιμη να του βγάλει την ψυχή της μπροστά του και να αφήσει το στόμα της να του μιλήσει ευθέως και αληθινά. Ένα παράνομο πάθος τούς έκανε και τους δύο να υπερβούν τα όριά τους, να ξεχάσουν την καθωσπρέπει ζωή τους, να κυλιστούν σε κρεβάτια που τους χάρισαν αίσθηση απελευθέρωσης. Αλλά προσωρινής. Γιατί η καθημερινή ζωή σε καλεί να επιστρέψεις στη ρουτίνα σου. Ξεκλέβεις ώρες ευτυχίας, μετράς λεπτά ανάσας, αλλά επιστρέφεις ξανά εκεί που στέριωσες. Δε θα ήταν

Συνεχίστε...

«Πατρίδα», ένα ποίημα της Μαρίας Παλιούρα

Κάποιοι ψάχνουν μια πατρίδα μες την ξενιτιάκάποιοι ψάχνουν λίγο ήλιο μες τη συννεφιάεγώ ψάχνω μια πυξίδα που θα με οδηγείτη δική μου ηλιαχτίδα μέσα στη ζωή

Κάποιοι έχουν μια πατρίδα μα εγώ έχω δυοκι είμαι πάντα μοιρασμένη μέσα στο γιαλόμια φουρτούνα, μια γαλήνη μες στη θάλασσαμα το ωραίο μου νησάκι δε θα το άλλαζα

Θέλω να βρεθώ στον τόπο που αγάπησαστα δικά μου μονοπάτια που περπάτησαστη μικρούλα μου την Πάφο που μου

Συνεχίστε...

«Μια παράξενη οικογένεια», μια ιστορία για παιδιά από την Λιάνα Μιχελάκη

Ήταν κάποτε μία οικογένεια, ο μπαμπάς Βακτήριος, η μαμά Βακτηρία και τα παιδιά Βακτηρίδια, που κατοικούσαν όλοι μαζί μέσα σε ένα πελώριο γυάλινο μπουκάλι. Το μπουκάλι αυτό ήταν χρόνια ξεχασμένο, μέσα στον κήπο ενός σπιτιού και κανείς από τους ανθρώπους δεν είχε δείξει ενδιαφέρον να ασχοληθεί μαζί του. Το γυάλινο αυτό σπιτάκι  ήταν αρκετά φιλόξενο για την οικογένεια των βακτηρίων, καθώς μπορούσαν όλα τα μέλη της μέσα από αυτό, να βλέπουν τους ανθρώπους να τρέχουν στις δουλειές τους, τα παιδιά να

Συνεχίστε...

«Η αγαπημένη της μητέρας», ένα διήγημα της Κωνσταντίνας Βαληράκη

Στο καθιστικό με τα βαριά έπιπλα εποχής, τέσσερις αμίλητες και σκυθρωπές φιγούρες, θαμπές από το χαμηλό φως του σούρουπου, που μπαίνει από το ψηλό παράθυρο, δείχνουν να περιμένουν κάτι ή κάποιον, που θα αιφνιδιάσει την αλλόκοτη στασιμότητα τους. Μία γυναίκα και τρεις άνδρες σκεπτικοί, χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλο, μέσα σε μια  σιωπή, βασανιστική σιωπή, φαντάζουν σαν θολές σκιές στο γέρμα του απογεύματος. Ακούγεται μόνο ο ρυθμικός ήχος του εκκρεμούς στον τοίχο, σε συνδυασμό με το συνεχόμενο

Συνεχίστε...

«Το ξαφνικό», ένα ποίημα της Στεφανίας Ρουλάκη

Στο δρόμο σου άνθρωπε νομίζειςπως ροδοπέταλα στρωμένος πρέπει να είναι ο δρόμος που βαδίζεις.Ότι τα πέλαγα θα ατενίζεις και θα αγαπάς και θα ελπίζεις της χαράς το μερτικό.Μα μία σφαίρα μία μέρα, μία αστραπή μες τον αέρα, το ξαφνικό.Ένα χέρι με νύχια γαμψά τα σωθικά σου να ξεσκίζει, το τραγικό.Ένα ανεξέλεγκτο αμάξι στη γέφυρα που ντεραπάρει, κλέβει το γέλιο, φέρνει τον πόνο τον σκοτεινό.Μία μπουκάλα χημεία στάζει, τούφες που μένουν στο μαξιλάρι. Πόσο φρικτό.Άνθρωποι

Συνεχίστε...

«Ένα σουβλάκι παραπάνω», ένα διήγημα της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Λένε πως οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνθρωποι του μόχθου, μπορούν να συμπονέσουν σε μεγαλύτερο βάθος το συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή. Έχουν διαβεί και εκείνοι δρόμους ανάγκης, έχουν περάσει πολλές φουρτούνες στο στίβο της ζωής. Και ελπίζουν να βγαίνουν νικητές, παρόλα τα χαστούκια και τα χτυπήματα. Η ζωή είναι μποξέρ σκληρότερος από τον Μωχάμεντ Άλι` μόλις σε δει όρθιο, αμέσως θα βρει κάτι άλλο για να σε ξαπλώσει στο χώμα. Αλλά εμείς προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε περήφανοι

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη