Κατηγορία: Διηγήματα

«Ψωμί και φέτα», ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου Κίσσα

«Πολεμάτε! Θα μας πάρουν φαλάγγι! Τάο! Τάο! Τάο!» έκανε τον ήχο του πιστολιού, ταμπουρωμένος πίσω απ’ το μπαούλο που φύλαγε η μάνα του τα καλά τα στρωσίδια. Αυτός ήταν ο μικρός. Στο σύνολο ήταν οκτώ. Όλα μέσα στο σπίτι, στ’ αλήθεια ταμπουρωμένα, φυλάγονταν απ’ τον βαρύ χιονιά, μήνα Δεκέμβρη, απ’ τον φόβο που είχε αφήσει ο πόλεμος πίσω του, απ’ την πείνα… «Τι θα φάγουμε μάνα σήμερα;» τη ρώτησε μια απ’ τις κόρες της δειλά, μιας κι ήξερε, λιγοστό ήταν το φαϊ τους, πώς να τα θρέψει τόσα στόματα ο

Συνεχίστε...

«Το προξενιό», ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Ήτανε καλοκαίρι, κοντά στης Παναγίας, που την προξένεψαν δεκαεπτά χρονώ λουλούδι για νύφη του Σήφη του Λεβεντογιωργάκη, από τα Σίσαρχα Ρεθύμνου, κοντά στ’ Ανώγεια. Μικρός ο τόπος, σαράντα νοματαίοι όλοι κι όλοι όσοι ψήφιζαν εκεί στο χωριό. Αν πρόσθετες μαζί τα κοπέλια τους και τα κοράσια τους, κι αν έβαζες και τις κυράδες και τους γερόντους, ίσα που γέμιζαν την εκκλησιά σαν μαζεύονταν όλοι μαζί τη Λαμπρή. Κι όλοι ανεξαιρέτως το ‘χαν για μεγάλη τύχη να μπεις στην οικογένεια του Σήφη. Κι έτσι

Συνεχίστε...

“Buenos Aires”, ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου Κίσσα

Ελληνικό. 1978. Ένα ζεστό φθινόπωρο. «Αναχώρηση Ολυμπιακής Αεροπορίας, πτήση 747, με προορισμό το Buenos Aires. Επιβίβαση έξοδος πέντε». «Πφ!», ξεφύσηξε την μπούκλα που επέμενε να πέφτει στο μέτωπό της, με μια έκφραση εκνευρισμού να ζωγραφίζεται στα μάτια της. Μόλις είχε τελειώσει τον καφέ της στο goodbye του αεροδρομίου. Κατά έναν περίεργο λόγο, αυτό το μαύρο ξέπλυμα που σερβίρανε για καφέ στα αεροδρόμια, της είχε γίνει σχεδόν εμμονή. Κυριολεκτικά τον λάτρευε αυτόν τον καφέ, δεν ένιωθε πως

Συνεχίστε...

«Το κέλευσμα», ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Ήμουν από εκείνα τα παιδιά που, μέσα στις δυσκολίες των παιδικών τους χρόνων, είχαν την ευτυχία και την τεράστια τύχη να βρίσκονται στο διάβα τους εξαιρετικοί δάσκαλοι. Ο πρώτος δάσκαλος που έρχεται στο μυαλό μου όταν ανακαλώ τα πρώτα μου, τα πολύ τρυφερά χρόνια στα θρανία, ήταν ο κύριος Δημήτρης Κακκάβας. Ή πιο σωστά από τούδε και στο εξής ο μακαρίτης ο Δημήτρης ο Κακκάβας. Ο συγχωρεμένος. Αν και πολύ δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για το οποίο θα πρέπει να τον συγχωρέσουμε – τέτοια ήταν η

Συνεχίστε...

«Το ξόδι», ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου Κίσσα

Δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Ο Δεκέμβρης είχε ήδη ξοδέψει είκοσι μία από τις μέρες του. Εκείνο το Σάββατο φύσαγε ένας δυνατός νοτιάς, παράταιρα ζεστός για χειμώνα. Πνοές φρέσκου αέρα θέλανε, θαρρείς, ν’ αραιώσουν τα βαριά μολυβένια σύννεφα που σκεπάζανε την πόλη το πρωί. Δεν είχε ξυπνήσει καλά. Όνειρα στενάχωρα, ύπνος ανήσυχος, το κεφάλι της ήταν βαρύ και η σκέψη της θολή. Το πρώτο που άκουσε σαν άνοιξε τα μάτια της ήταν ο αέρας. Σηκώθηκε ανόρεχτα, κι αφού φόρεσε τη ρόμπα της έπειτα έδεσε την

Συνεχίστε...

«Μία κουπ», ένα μικροδιήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Υπνορροώ σε ένα κρεβάτι δυσάρεστο από τη ζέστη. Δε με βολεύει το φετινό καλοκαίρι πουθενά. Ήρθες εσύ, με σήκωσες, κάτι μεταξύ ύπνου και πικρής συνειδητότητας. «Σου ‘στειλε η μάνα σου αυτό. Μου ‘πε ‘Δώστο στην Κατερινούλα, αυτή θα ξέρει τι να το κάνει’». Μεγάλο το κουτί, βαρύ, το άνοιξες εσύ, δεν είχε φύγει ακόμα ο ύπνος από πάνω μου. Κοίταξα μέσα, κάτι ήταν τυλιγμένο καλά, με τη φροντίδα της μάνας. Έβαλα τα μουδιασμένα χέρια μου, το πήρα προσεκτικά στην αγκαλιά μου, το ξετύλιξα δειλά. Μία

Συνεχίστε...

«Historia De Un Amor», ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Πρέπει να ήταν γύρω στα δεκαεννιά της όταν γνώρισε τον Νικήτα. Είχε περάσει Παιδαγωγική στη Θεσσαλονίκη και μόλις είχε μετακομίσει στο -για πρώτη και ίσως μοναδική φορά- δικό της σπίτι. Μια μικρή γκαρσονιέρα σε ένα στενοσόκακο κάθετα στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ένα μοναδικό δωμάτιο με ένα γωνιακό πάσο που χώριζε ένα μικρό κουζινάκι, ένα μικρό μπάνιο και μια σταλιά βεραντούλα, που όμως αν έσκυβες και κοίταγες πέρα, έβλεπες στο βάθος τον Θερμαϊκό. Σ’ αυτή τη βεράντα ίσα που χώραγε μια πλαστική

Συνεχίστε...

“Πυρηνικός Μαγνητικός Συντονισμός”, ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Δύσκολα θα έλεγε κάποιος αυτό το μικρό παγωμένο δωματιάκι «Αίθουσα Αναμονής». Οι τοίχοι του κάτασπροι κι ούτε παράθυρο πουθενά – λογικό, ήμασταν δύο επίπεδα κάτω από την επιφάνεια της Γης. Δύο δερμάτινες λευκές πολυθρόνες, όσοι κι οι άνθρωποι που επιτρέπονταν να αναμένουν – κρύες κι αυτές. Ένα λευκό δερμάτινο σκαμπό – εντελώς παράταιρο κι αχρείαστο σε αυτή την «αίθουσα». Μια μονάδα διατήρησης θερμοκρασίας δούλευε στους 13 βαθμούς Κελσίου χειμωνιάτικα. Ή ο τεχνικός ήταν μαλάκας ή κάποιοι

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη