Παλιές φωτογραφίες σαν ιστορίες
Οι παλιές φωτογραφίες χαμηλόφωνα σιωπούν γύρω σου,μα όταν υψώνουν το ανάστημά τους στο ασπρόμαυρο τοπίο των ονείρων,με μια σιγουριά κοφτή σαν ματιά που σε καρφώνει,στις νύχτες που πάνε να ξεφτίσουν,είναι μια συντροφιά αυθεντική,και σε αυλές που μυρίζουν χρώματα σε βγάζουν οι ιστορίες τους.
Πληγές χαρές,πολλά παιδιά κάνανε τότες, σου λένε,και εδώ φεύγανε για ταξίδια ξενιτιάς,εδώ ήτανε φαντάροι
Με ένα αίσθημα απόλυτης αγαλλίασης αυτό το πρωινό του Αυγούστου μέσα στην χειμωνιά της Μελβούρνης με βρήκε να το θωρώ από το μπαλκόνι μου. Έπρεπε να βρω την κατάλληλη ή την καλύτερη γωνία να αποτυπώσω τη στιγμή, που ενώ η νύχτα με την υγρασία του χειμώνα φεύγει από την μια μεριά και από την άλλη η μέρα φανερώνεται και ξεμυτίζει. Τα αστέρια αχνά στους δρόμους του ουρανού και της ματιάς είναι εδώ, ακόμη και αν πήγανε να ξεκουραστούν. Παραμένουν παρατηρητές έστω και στην απουσία τους αυτή την
Φθινοπωρινά
Όλα τα επίκαιρα μιας μέρας του Σεπτέμβρη,ήταν τόσο αφηρημένα σαν όνειρα χωρίς σκιά καλοκαιριού,έτσι μου φανήκανε στις πόλεις τα στενά να περιφέρονταικαι οι σκαλωσιές των Κισσών στους τοίχους,μια ακόμη οθόνη των ματιών,δεν ήταν η σκάλα τους για των αρετών τα νέα,τζάμια φυλλοβόλα τρέμανε από την σιωπήκαι τα αδιαπραγμάτευτα του σώματος βιώματα ένα-ένα ντύνανετην έξοδο τις νύχτες,ανεπίκαιρα στων βηματισμών μου οι σιωπές τους,στα
Είναι και αυτή η στιγμή μέσα στην καθημερινότητα και στην επανάληψη των ημερών, ιδιαίτερα δε όταν υπάρχει χρόνος, σημαντικότατη. Ηλιαχτίδες διαγώνιες και τεθλασμένες ταξιδεύουν κάπου εδώ κοντά και τα χρώματά τους με καλούν στο πανηγύρι αυτό. Δεν μπορώ, δεν δύναμαι να δηλώσω απών. Που σημαίνει ότι φτιάχνω χρόνο για να τα συναντήσω. Ταξιδεύουν οι γραμμές και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος δίχτυα ρίχνουν στον ουρανό. Βηματίζουν χωρίς να κουράζονται και οι δρόμοι τους στο άπειρο τα βγάζουν. Και
Στην φαντασμαγορία της ζωής το ταξίδι, ως αρχή μέθεξης, ψυχαγωγίας προορισμού, φυγής, ανάγκης, τύχης και ταυτότητας αποτέλεσε και αποτελεί μια ακόμη παράμετρος έμπνευσης και προβληματισμού με πολλές αποχρώσεις, αφορμές, ρυθμούς και για το χώρο της γραφής και των βιβλίων. Αφίξεις, αναχωρήσεις, στιγμιότυπα, βλέμματα, μαρτυρίες και στιγμές αποτυπώνονται και θα αποτυπώνονται στο χαρτί ή απλώς σε ένα μπλοκάκι. Θα ζουν την δικιά τους περιπέτεια, τόσο στο πριν που γίνανε, όσο και στο μετά τους. Ο λόγος
Στη ροή των σκέψεών μου οι σταγόνες της βροχής στα τζάμια, στην κάθε τους επανάληψη ήταν μια καλή παρέα. Σάββατο στα μέσα του Σεπτέμβρη, λίγο πριν έρθει η άνοιξη ως λύτρωση από τον τόσο χειμώνα, βρέθηκα να την συντροφεύω και να με συντροφεύει. Κάπως σαν να φιλιώνουμε. Θεώρησα ότι και οι υδρορροές θα έχουν γεμίσει αλλά και ο κήπος δεν θα έχει παράπονο από αυτή την επανάληψη των σταγόνων. Ψιθυριστά, χτύπο-χτύπο νανούριζε κάποιες σκέψεις μου. Ψιθυριστά, σαν να έβαζε τελείες και κόμματα στις
Αιθεροβασίες φθινοπώρου σε μια σελίδα
Με τα ομοιώματα των ονείρωννα φτιάχνουν ιστορίες καλοκαιριούστο όρθιο των φιλιών μας,ένα ακόμη φθινόπωρο μας οδηγείσε ένα άλμπουμ γλυκών αναμνήσεων,η μεγαλύτερη αρετή ήταν ότι ήμουνα και εκεί παρών,ακόμη και σαν διάλειμμα εργασίας,μια τσακισμένη όμως σελίδα ημερολογίου,που αντικρίζω πια, κρατάει τη σιωπή τηςστο στόμα μου κλειστή,σαν μυστικό θαμμένο στο χώμαή σαν να μην έγινε τίποτε από όλα τα
Παράπλευρες απώλειες, μικροζημιές που άφησε ο αέρας τούτος τις μαζεύω μία-μία. Στα περβάζια των παραθύρων και στα βήματα μου συναντώ τόσα φθινοπωρινά φύλλα που μου δείχνουν τον δρόμο για το τι με περιμένει και τι πρέπει να κάνω αυτό το απόγευμα. Παράπλευρα και τυχαία από την εποχή και τη μνήμη μου δεν πέρασε ο αέρας τούτος του απογεύματος. Κανείς δεν κατάλαβε πώς ήρθε, πώς έφυγε. Ο καιρός έχει αλλάξει. Τα νέα και τα ραδιοκύματα το λένε εδώ και χρόνια. Και ο αέρας, είτε από τα βουνά, είτε από τα
Πρόσφατα σχόλια