Τι στιλέτα δεν είδε το στήθος μου, τι λόγια, τι απειλές, και τι ειδεχθή εγκλήματα, για την παράδοση της αγνότητάς μου στις άδικες ορέξεις τους, δείτε τα μαλλιά μου δείτε τα χτυπήματα εδώ το αίμα και τα σημάδια είστε ευγενείς άνδρες εσείς γονείς και οι συγγενείς, πρόβατα είστε καλά τα λέει από το όνομα του χωριού προβατοπηγή αυτός είστε Fuenteovejuna [1&2]Αναζητώντας τις επιρροές μου Ο Άγγελος Σιδεράτος υπήρξε δάσκαλός μου στην σχολή θεάτρου
Και η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τον λύκο [1] ή η Αλεπού που μεταμορφώνεται σε μία παράξενη φίλη
Οι φωτογραφίες είναι μαρτυρίες. Και η αλήθεια έχει να κερδίσει πολλά από τη φωτογραφία και την τεχνολογία εν γένει. Πριν τη φωτογραφία όλες οι μαρτυρίες σε γραφές ή ζωγραφική είναι πολύτιμες αλλά ανήκαν και προερχόντουσαν από τους ειδικούς, τους ιερείς, του λίγους που κατείχαν τη γνώση. Σήμερα -και μετά την εφεύρεση της φωτογραφίας- ο καθένας μπορεί να γίνει
Σκέψεις του ενδιάμεσου χωροχρόνου 2012 – 2022
Καθώς ετοίμαζα το Β’ μέρος του αφιερώματος- μνημόσυνο στη σχέση μου με το δάσκαλό μου -και αργότερα συνεργάτη μου- Άγγελο Σιδεράτο, επιτακτικές σκέψεις μου επέβαλαν να απευθυνθώ στον εαυτόν μου και στους αναγνώστες των ημερολογίων, με ένα άλλο εξομολογητικό κείμενο. Μια δεκαετία παρένθεσης. Μια δεκαετία ανατροπών και θλίψης. Τα νέα κατοχικά χρόνια ονομάζω αυτήν την δεκαετία. Συμπίπτει με την κρίση -με Κ κεφαλαίο- στην
Στον τομέα του θεάτρου ίδρυσε το "Θέατρο του παιδιού", όπου σκηνοθέτησε 5 θεατρικά έργα σε κεντρικά θέατρα των Αθηνών (Μίνωα, Βρετάνια) στο διάστημα 1975-1983.
Το έμαθα Ιανουάριο του 2023. Τυχαία τον σκέφτηκα και τον αναζήτησα. Είχα σκοπό να τον βρω, να βρεθούμε μετά από χρόνια, να μιλήσουμε. Σαν να είχα ανάγκη μια συζήτηση μαζί του κάτω από το όλο συγκατάβαση και συγχρόνως γεμάτο σπίθα δημιουργίας και αμφισβήτησης βλέμμα του. Απεβίωσε ο σπουδαίος
Ένα ακόμη επιπλέον χαρακτηριστικό, σχετικά με την ωρίμανση την δική μου, γιατί κάθε ωρίμανση ανθρώπου έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, δεν είμαστε φρούτα να σαπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, είναι λοιπόν αυτό που με χαρακτηρίζει, η επιστροφή σε κάποιες αξίες, που ενώ σε νεότερη ηλικία δεν έδινα μεγάλη προσοχή και χρόνο, τώρα καταλαβαίνω πως υπόγεια λειτουργούσαν και είχαν ανέκαθεν κατακτήσει ένα χώρο στην συνείδησή μου και στην καρδιά μου. Η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια,
«Ο χρόνος ρέει ακάθεκτος παρασύροντας τα πάντα και επαναφέροντάς τα στην αρχή τους και σε βυθό αφάνειας καταποντίζει τόσο τα ανάξια λόγου όσο και τα μεγάλα και αξιομνημόνευτα, και κατά την τραγωδία "τα άδηλα φέρνει στο φως και τα φανερά αποκρύπτει" [Σοφοκλέους Αἴαξ].» Άννα Κομνηνή, Προοίμιο Αλεξιάδος [1] Χριστούγεννα 2022 - ΡΥΑΚΥΛΙΣΜΑ Ίσως η σχέση μου με την έννοια Χρόνος -όπως την όρισαν οι άνθρωποι- να μην με αντιπροσωπεύει πια. Ο χρόνος για μένα είναι μια αίσθηση
Τα φύλλα από τη βελανιδιάΈτσι σκληρά και πράσιναΘυμίζουν τα τραχιά χέρια σoυΚαι αυτό το γένι το άκοπο
Όπως μια γουλιά νερό χώμα ξερόΚαι το χέρι σουΠάνω στο γόνατό μουΤρέμειΚι αυτή η υγρασίατων δαχτύλων σουΜένουν οι στάχτες από το τζάκι
Χειμώνες πέρασα με την ομιλία του τζακιούΑυτή η γλώσσα των ξύλων πόσο μου πάειΜόνο στο τραγούδι του ξύλου αφήνομαιΚανένας άνδρας δε με κράτησε τόσο σθεναράΗ φωτιά
Ψαχουλεύω με ενδιαφέρον τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πάω σιγά-σιγά προς τα πίσω. Μπουσουλώντας. Σαν να χωρίζεται η ζωή μου σε περιόδους αρκετά ανεξάρτητες και διαφορετικές η μία από την άλλη, σε σημείο να μην αναγνωρίζω το πρόσωπό μου στις δραστηριότητες. Αυτό σαν παρατήρηση, τουλάχιστον, για εκείνα τα χρόνια. Βέβαια, σημεία του τότε χαρακτήρα μου και των συμπεριφορών μου και αντιδράσεων, τα βλέπω και τώρα αλλά πολύ δουλεμένα, με συνείδηση και μεταμορφωμένα οριστικά. Η εργασία ήταν,
Πρόσφατα σχόλια