Η πρώτη φορά Πού είμαι εγώ και πού είναι οι άλλοι όλα μπερδεύονται, σμίγουν και απομακρύνονται χάνονται και ξαναβρίσκονται σε λέξεις, χρώματα, σχήματα, σιωπές οσμές και πάλι από την αρχή, λέω αρχή και εννοώ την πρώτη μέρα στο σχολείο την πρώτη σάκα, το πρώτο βιβλίο, αυτό μου έρχεται στο μυαλό, σαν κάτι πρώτο σαν κάτι τελείως πρώτο, αν σταθώ δυο βήματα παραπέρα, όλα γίνονται πολύπλοκα, πολυσύνθετα, πολύπλευρα. ο Θεός να με λυπηθεί Μ. Π. Παρελθόντων των γενεθλίων μου, 16
Στην μόνη θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησα, στην οποία όμως δεν έπαιζα ως ηθοποιός, ήταν η Ευκαιρία της ζωής της από το έργο του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Άλαν Μπένετ [1]. Συνήθως σκηνοθετούσα και έπαιζα κι εγώ.[caption id="attachment_12102" align="alignright" width="411"] «H Ευκαιρία της ζωής της», του Άλαν Μπένετ. Στο ρόλο της Leslie η Ειρήνη Αθανασίου.[/caption] Θέατρο Πορεία, λοιπόν, 2006. Όλο αυτή η δημιουργική περιπέτεια ξεκίνησε από ένα σεμινάριο που έδωσα στους
Στην Χ.Π. και στον Μ.Κ.
Όσες φορές θέλησα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που επηρέασαν τη ζωή μου με καλό ή όχι καλό τρόπο, εκτός από μια ιστορία, όλοι οι άλλοι ήταν αρνητικοί έως εχθρικοί απέναντι μου. Κάτι που δεν καταλάβαινα. Τα τελευταία χρόνια ήμουν εγώ που σε δυο ιστορίες δεν θέλησα να δώσω συνέχεια μέσα στο χρόνο. Βέβαια, δεν θέλησα επειδή είχα πολύ αρνητικά αισθήματα αποθηκευμένα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο από τη σχέση μου με τους συγκεκριμένους
«Η γοητεία μιας θεατρικής παράστασης, έγκειται στη δύναμη και το ήθος του δημιουργού της.» Μαρία Πανούτσου, Δοκίμιο για το ΘέατροΤι είπες, άνδρας τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν μπορεί να μιλήσει κάποιος για μένα χωρίς να αναφέρει την περίπου δεκαετή ενασχόλησή μου και αφοσίωσή μου στο έργο Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η Αντιγόνη ήταν από τις πρώτες μου επιλογές όταν αποφάσισα να ξεκινήσω και να καταπιαστώ με την αρχαία τραγωδία. Για μένα ήταν ένα σύγχρονο έργο που μιλούσε
Το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του ‘80 και του ‘90 (για το τώρα δεν χρειάζεται να σχολιάσω )και επίσης το να είσαι όχι μόνο γυναίκα αλλά και καλλιτέχνης και όχι απλά καλλιτέχνης αλλά να θέλεις να κάνεις και έρευνα και να θέσεις τα δικά σου αποτυπώματα στην τέχνη σου, είναι ένα σχεδόν ακατόρθωτο επίτευγμα. Συμπληρώνω, χωρίς μια στήριξη από κόμματα, από οικογένεια με εύρος ευμάρειας και χωρίς κανενός είδους παραχωρήσεις στην ιδιωτική σου ζωή. Δε κάνω το καλό παιδί. Έχω
Μεταξύ Μίλαν Κούντερα και ἐμοῦ της γράφουσας καθώς πενθούσα τη ζήση την τραχιά. [1] «Ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης·
ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης» Μίλαν Κούντερα
Οι άνδρες της ζωής μου υπήρξαν ή φίλοι μου ή συνεργάτες ή σύζυγοι, όσοι πραγματικά μου έδωσαν σημαντικά στοιχεία ζωής και ανταπόδωσα. Χωρίς να έχω απόλυτα συνείδηση αυτής της
Έχω αλλάξει πολλά σπίτια στη ζωή μου. Αρχικά με τους γονείς μου και πραγματικά δεν ξέρω για πιο λόγο αλλάζαμε σπίτια τόσο συχνά. Μπορώ να υποθέσω μόνο πως ίσως να είχε σχέση με τη δουλειά του πατέρα μου. Περιπέτεια μεγάλη, δύσκολη αλλά και πολύ χρήσιμη. Εκτός από σπίτια αλλάζαμε και τόπους είτε μέσα στην Ελλάδα είτε εκτός Ελλάδας. Όταν άρχισα το σχολείο, θυμάμαι τις αλλαγές σε σχολεία και δασκάλους. Ένας λόγος που δεν είχα φίλους στην παιδική μου ηλικία ήταν αυτός. Όλα τα
Τις Κυριακές σπάω τη μονοτονία του πρωινού και πηγαίνω στα γιουσουρούμ. Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω όλα αυτά τα αντικείμενα που προέρχονται από ανθρώπους και θα καταλήξουν πάλι σε ανθρώπους.
Κούπες, μικροφλυτζανάκια, χρωματιστά μπουκαλάκια, σταχτοδοχεία, κουμπιά, βεντάλιες, καπέλα, γυαλιά, πολυθρόνες, πιατέλες, κορνίζες, φτερά, πίπες, τσαγιέρες, παλιές φωτογραφίες, παλιά βιβλία, παλιοί δίσκοι, παπούτσια, ψάθινες καρέκλες, μικρά αγαλματίδια, υφάσματα,
Πρόσφατα σχόλια