Κατηγορία: Έβδομη & άλλες τέχνες

Μια ταινία που είδα την Τρίτη το βράδυ στην ΕΡΤ2. Την είχα ακούσει αλλά δεν την είχα δει. Η ταινία εκτός από τις προβολές της σε φεστιβάλ, είχε προβληθεί μόνο στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Δεν είναι μια μεγάλη ταινία. Έχει όμως μια αρετή που την κάνει ακαταμάχητη και ακούει στο όνομα Αμαλία Μουτούση! Είναι απίστευτη η υποκριτική της δυνότητα. Παντού και πάντα. Έστω και στα λίγα που την έχω δει ως σήμερα, κυρίως θεατρικά. Για την Αμαλία Μουτούση λοιπόν![caption id="attachment_2672"

Μια από τις πρώτες ταινίες του Ιναρίτου διάλεξα για σήμερα. Με γοητεύει η σκηνοθετική του ματιά γιατί παραπέμπει σε ανεξάρτητες παραγωγές, με ανήσυχες κάμερες που ζουμάρουν ή αιωρούνται "απροειδοποίητα". Αλλά και τα θέματα όλων των ταινιών του είναι καταλυτικά. Στα "21 γραμμάρια" έχουμε επίσης πολύ σπουδαίες ερμηνείες, σε όλους τους ρόλους.21 γραμμάρια 21 grams. ΗΠΑ, 2003. Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Σενάριο: Γκιγιέρμο Αριάγκα. Ηθοποιοί: Σον Πεν, Μπενίσιο Ντελ Τόρο,

Μια γαμήλια δεξίωση καταστρέφεται, ένας μυστηριώδης πλανήτης απειλεί να συγκρουστεί με τη Γη. Ποιο από τα δύο συμβολίζει καλύτερα το τέλος του - θνητού μας - κόσμου; Ένας καταιγισμός αφηρημένων εικόνων (με σαφή πηγή έμπνευσης ή αναφορές σε ζωγραφικά έργα τέχνης, από τους «Κυνηγούς στο Χιόνι» του Μπρούγκερ μέχρι την «Οφηλία» του Μιλέϊ, μεταξύ άλλων), ενορχηστρωμένος πάνω στη δραματικά λυρική εισαγωγή της όπερας του Βάγκνερ «Τριστάνος και Ιζόλδη», σου τεντώνει τα βλέφαρα για οκτώ περίπου λεπτά,

Tα φετινά όσκαρς μετρούν μόνο λίγες μέρες. Δεν είμαι φανατική των όσκαρς γιατί πολλές φορές δεν συνοδεύονται από ποιότητα ή έχουν μεμονωμένες αρετές. Δεν είχα βέβαια μέτρο σύγκρισης μιας και από τις φετινές υποψήφιες ταινίες είχα δει μόνο το La la land και το Lobster του Λάνθιμου. Το πρώτο όταν το είδα, δεν είχαν ανακοινωθεί καν τα όσκαρ για τα οποία προτάθηκε. Τελικά είχε δεκατέσσερις υποψηφιότητες και απέσπασε έξι όσκαρς. Επειδή στην πορεία γράφτηκαν πολλά και διάφορα για την ταινία θα πω

Ένας λίγο μακροσκελής πρόλογος για την ταινία αυτής της Πέμπτης. Όταν ένας μεγάλος σκηνοθέτης του μεγέθους Ζαν Γιμού "ξαναγυρνά", οι άνθρωποι που υπηρετούν την έβδομη τέχνη ως κριτικοί, σε έγκριτα κινηματογραφικά site, οφείλουν να είναι πολύ προσεχτικοί. Η τελευταία ταινία του Ζαν Γιμού παιζόταν αυτή την εβδομάδα στον Δημοτικό Κινηματογράφο της πόλης μου. Οι κριτικές που διάβασα ήταν από μέτριες έως κακές. Αν βασιζόμουν σ' αυτές δεν θα πήγαινα να δω την ταινία. Αλλά καλώς ή κακώς λειτουργώ

Το θέμα της στήλης είναι αφιερωμένο σήμερα στον Νίκο Κούνδουρο, που "έφυγε" χτες. "Ο Δράκος" θεωρείται η κορυφαία του ταινία. Έφερε μια άλλη οπτική στην τέχνη του κινηματογράφου στη χώρα μας.Σκηνοθέτης: Νίκος Κούνδουρος Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλης Φωτογραφία: Κώστας Θεοδωρίδης Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Ηθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη, Ανέστης Βλάχος, Φρίξος Νάσου Τοποθεσία: Ελλάδα, 1956 Διάρκεια: 105'«Ο

Η ταινία αυτής της Πέμπτης αποτελεί για μένα την επιτομή των ταινιών που χαρακτηρίζονται ερωτικές. Μια ερωτική ταινία κεντημένη με αισθητική τελειότητα και ερμηνείες που γράφουν μέσα μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν.In the mood for love (Ερωτική επιθυμία-2000) Η ταινία που έκανε παγκοσμίως γνωστό τον Κινέζο σκηνοθέτη Γουόνγκ Καρ Γουάι διαθέτει ακριβώς εκείνη τη διάθεση που λέει ο ξενόγλωσσος τίτλος της. Είναι μια ρομαντική ταινία που ο θεατής αντιλαμβάνεται σε κάθε πλάνο της την ερωτική

«Είναι πολύ δύσκολο να έχεις μπροστά από την κάμερά σου έναν φωτογράφο», ακούγεται η φωνή του Βιμ Βέντερς να λέει στα πρώτα λεπτά του «The Salt of the Earth», του ντοκιμαντέρ του, για το διάσημο Βραζιλιάνο καλλιτέχνη Σεμπαστιάο Σαλγκάντο. «Ένας φωτογράφος αδυνατεί να αφεθεί, να σταθεί απλά ως στοιχείο του δικού σου πλάνου. Συνεχώς αντιδράει στη δράση. Σηκώνει το όπλο του, την κάμερα της επιλογής του, και ξαφνικά, εσύ βρίσκεσαι αντικείμενο του δικού του κάδρου...». Έτσι μας πρωτοσυστήνει ο