Κατηγορία: Σκέψεις & Γραφές

Τον  Ζαν τον ξανάδα χτες. Στεκόταν ακουμπισμένος  στην κάσα της πόρτας και με κοίταζε. Την ώρα που έβαζα το τελευταίο ρούχο, την τελευταία ελπίδα, την δυνατή ανάσα, ο Ζαν με κοίταζε. Παρακολουθούσε κάθε κίνησή μου, χωρίς να λέει τίποτα. Δεν μίλησε ακόμα κι όταν άφησα σε μια γωνιά του δωματίου τα δικά του δώρα, τις δικές του αναμνήσεις, ούτε τότε είπε κάτι. Ο Ζαν δε μπορούσε να μιλήσει ίσως και να μην υπήρχε καν εκεί. Δεν υπήρχε. Σαν φάντασμα συντρόφευε τις τελευταίες μου στιγμές κοντά του.  Ναι,

Τέλη Δεκέμβρη, το κρύο αφόρητο, παγετός, κι όμως η Σακουρά περίμενε μαζί με την κόρη της Ιτσίκα στη στάση του τραίνου. Περίμενε με υπομονή το shinkansen στον σταθμό του Τόκιο με προορισμό το Κιότο. Ντυμένες και οι δύο με χοντρά ρούχα, αλλά ο πάγος στην καρδιά της Σακουρά δεν έλιωνε. Σκέψεις τρώγανε την ψυχή της, ο σύζυγος της την έδιωξε από το σπίτι μαζί με την κόρη της. Το δεκαεπτάχρονο κορίτσι με σύνδρομο down δεν είχε καταλάβει καλά καλά τι είχε συμβεί. Το προηγούμενο βράδυ τσακώθηκε μαζί του

Την ξύπνησε ένα  μικρό  ρυθμικό χτύπημα στο παράθυρο. Νόμιζε πως ονειρευόταν. Ήταν ένας μικρός απαλός  ήχος από έξω. Σηκώθηκε νυσταγμένα και κακόκεφα. Ένα μακρόσυρτο όνειρο  είχε ταλαιπωρήσει τον ύπνο της αυτό το βράδυ. Όταν άνοιξε όμως το παράθυρο, η διάθεση της αμέσως άλλαξε. Τα ανθισμένα  κλαδιά της αμυγδαλίτσας της ήταν υπεύθυνα για το χτύπημα στο παράθυρό της, έτσι όπως τα φυσούσε ο βραδινός αέρας, σαν να ήθελε να τα απλώσει μέχρι το προσκεφάλι της. Στάθηκε για λίγο και χάζεψε την ομορφιά

Έσυρε τον πίνακα που χώριζε το εσωτερικό του σπιτιού της από την αυλή, θώπευσε με τρυφερότητα τα σύννεφα που τον γέμιζαν, ως τη χρυσή τομή του και ακολούθησε με τ’ ακροδάχτυλα τη σιδηροδρομική γραμμή, ως την ουρά του τρένου που έβγαινε από το τελάρο προς το απεριόριστο της φαντασίας. Ήταν ένας πίνακας με διπλή όψη∙ από το στεγασμένο μέρος, μια μεγάλη βιβλιοθήκη και από το υπαίθριο, τα σύννεφα, η σιδηροδρομική  γραμμή, η ουρά του τρένου και ο σαφής υπαινιγμός μιας ανοιχτής

Είχαν περάσει κιόλας τρία χρόνια! Τρία χρόνια, δύο μήνες και δώδεκα μέρες από τη στιγμή που αποφάσισε να τα αφήσει όλα πίσω της και να μπει στο αεροπλάνο. Ήθελε να ξεχάσει! Να ξεχάσει και να ρισκάρει. Άλλωστε αν δε ρισκάρει πώς θα ανακαλύψει μέχρι πού μπορεί να φτάσει; Το ταξίδι ήταν μακρινό. Δέκα επτά περίπου ώρες…  Ώρες που φάνηκαν αιώνας. Καθισμένη κοντά στο παράθυρο του αεροπλάνου είχε χρόνο να κάνει έναν απολογισμό. Είναι αλήθεια πως οι καλύτεροι απολογισμοί γίνονται μέσα σε αεροπλάνα,

Καθώς το αεροπλάνο μας απομακρύνονταν από τον τόπο της τραγωδίας, όπου σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφάνισε την Χιροσίμα, είχα την αίσθηση ότι διέκρινα, μέσα από τα σύννεφα του εφιαλτικού  μανιταριού, τον Άγιο Πέτρο με ανασκουμπωμένα τα μανίκια των ιματίων του, καταϊδρωμένο και κατάπληκτο, να κάνει υπεράγιες προσπάθειες να φέρει βόλτα τις εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπινων  αθώων ψυχών, που έφτασαν στην πύλη της Επικράτειάς Του. Δεν αστειεύομαι. Τέτοια εγκλήματα δεν επιδέχονται

Η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω γραφής» και η διαδικτυακή λογοτεχνική ομάδα «Ιαπωνική βεντάλια ποίησης και πολιτισμού» σας προσκαλούν από κοινού στη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής - Ιαπωνική Βεντάλια» για τη συγγραφή διηγήματος με ιαπωνικό θεματικό προσανατολισμό. Ζητούμενα:Μέρος της δράσης θα πρέπει να διαδραματιστεί σε shinkansen (είναι στα ιαπωνικά η ονομασία των τραίνων με την πολύ μεγάλη ταχύτητα).Ο κεντρικός ήρωας ή ηρωίδα, σε κάποια δεδομένη στιγμή θα πρέπει να βρει σε

«Όταν γερνάς, δεν μπορείς πλέον τίποτα να αποφύγεις…» ψιθύρισε ο ηλικιωμένος άνθρωπος, μεταλλάσσοντας το πρόσωπό του πότε σε αντρικό και πότε σε γυναικείο. «Ποιος είσαι;» τόλμησε ωστόσο να απευθυνθεί  στη θεόρατη σκιά που στεκόταν αντίκρυ του και τον κεραυνοβολούσε κατευθείαν στην καρδιά. Η σκιά όμως δεν απάντησε, μεγεθύνοντας απειλητικά το περίγραμμα της, «Τέρας σε λένε;» τον ρώτησε,  χαρίζοντας του ένα όνομα. «Ποιος είσαι επιτέλους και δεν με αφήνεις να ησυχάσω;». Το ασαφές περίγραμμα