Κατηγορία: Σκέψεις & Γραφές

“Excuse me miss, do you speak English?”Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Τόκιο, ο Αχιλλέας ένιωσε σαν το σπίτι του, γιατί οι Ιάπωνες συνεργάτες της εταιρείας για την οποία δούλευε, είχαν φροντίσει γι’ αυτό, μα και γιατί αυτό το ταξίδι, από μικρό παιδί, το είχε κάνει χιλιάδες φορές στα όνειρά του. Από την ώρα, όμως, που τελειώνοντας τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ξεκίνησε μόνος να εκπληρώσει ένα παλιό, αδιόρατο, θολό οικογενειακό τάμα, βρέθηκε ξαφνικά έξω από τα νερά του.

Η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» και η διαδικτυακή λογοτεχνική ομάδα «Ιαπωνική βεντάλια ποίησης και πολιτισμού» διενέργησαν από κοινού τη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής - Ιαπωνική Βεντάλια» για τη συγγραφή διηγήματος με ιαπωνικό θεματικό προσανατολισμό. Αυτή η δράση μας λαμβάνει τέλος, όπως είχαμε ανακοινώσει στην πρόσκλησή μας, απόψε 12 Νοεμβρίου 2020 και ως εκ τούτου δεν θα δεχτούμε άλλα κείμενα. Αισίως μέχρι στιγμής δημοσιεύθηκαν είκοσι διηγήματα και εκκρεμούν να δημοσιευθούν -κατά

Η Alisa φορούσε σήμερα τη γκρι φούστα της -το χρώμα το ανεπεξέργαστου πένθους, όπως έλεγε ένας καθηγητής της στη Σχολή Καλών Τεχνών- μία σκούρα μωβ μπλούζα και μαύρα ψηλά τακούνια. Το μακιγιάζ της είχε καλύψει με επιτυχία τα ίχνη της αϋπνίας και τα καστανά μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε ένα αυστηρό καρέ. Αφού κοίταξε τον καθρέφτη για μια τελευταία φορά, κάλεσε έναν αριθμό. "Καλημέρα, είσαι ακόμα εκεί;" ρώτησε τον άντρα στο τηλέφωνο. "Ναι, εσύ;" "Θα 'μαι εκεί σε κανένα μισάωρο. Πρέπει να

Η κυρία Μιγιούκι Ικάγουα επιβιβάστηκε στο Σινκανσέν, το Τρένο Σφαίρα, στον κεντρικό σταθμό του Τόκιο, κρατώντας ένα ελάχιστο βαλιτσάκι. Δεν θα πηγαίνει μακριά, υπολόγισε ο συνεπιβάτης που βρισκόταν ήδη στο κουπέ. Ο Καζούο Ισάκα, ζωγράφος στο επάγγελμα,  εντυπωσιάστηκε από το ζωηρό κόκκινο χρώμα αυτής της μικρής αποσκευής. Ζωηρό κόκκινο χρώμα είχαν και τα χείλη της κυρίας. Ο συνδυασμός ήταν γοητευτικός, καθώς είχε πολύ  λευκό δέρμα και κατάμαυρα στιλπνά μαλλιά. Το παρουσιαστικό της του θύμισε τη

Ο Jean-Pierre κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, κοιτώντας δεξιά και αριστερά με ανησυχία. Μα, μόλις πάτησε το πόδι του στην αποβάθρα και είδε τους ελεγκτές να στέκουν έξω από το shinkansen [1], το τρένο σφαίρα,  πάγωσε. Έκλεισε τα μάτια του. «Ηρέμησε, δεν σε ξέρει κανείς, δεν σε ψάχνει κανείς… Πάρε ανάσα, μην τραβάς την προσοχή… Λίγο έμεινε….» είπε στον εαυτό του και προχώρησε προς το μέρος τους με το εισιτήριο στο χέρι. Πέρασε απευθείας τον έλεγχο και επιβιβάστηκε. Βρήκε σχετικά γρήγορα τη θέση

Ήταν σίγουρα παρέα φίλων. Νέοι όλοι τους, τέσσερις κοπέλες και τρεις άντρες, κοντά στην ηλικία του θα έλεγε, στα τριάντα έξι. Από την ώρα που μπήκαν στο τρένο δεν είχαν κλείσει το στόμα τους. Μιλούσαν ακατάπαυστα. Το μόνο που διέκοπτε το ρυθμό της συζήτησής τους ήταν τα χαρούμενα χαχανητά τους – που κάποιες φορές ξέσπαγαν σε τρανταχτά γέλια. Ναι, το είχε ξανασυναντήσει στο παρελθόν αυτό το φαινόμενο, τόσο διαφορετικό από τη δική του κουλτούρα, αλλά κάθε φορά τον ξάφνιαζε το ίδιο. Βασικά, όλοι οι

Ο Χριστόφορος, ένας νεαρός γύρω στα εικοσιπέντε, με αθλητικό σώμα,  μαύρα μάτια και ίσια κατάμαυρα μαλλιά, Έλληνας στην καταγωγή, ταξίδεψε από την Αθήνα αεροπορικώς για την Γιοκοχάμα. Η μεγάλη ανεργία που υπάρχει στην χώρα του, τον ανάγκασε να μεταναστεύσει σε μια άλλη ήπειρο. Γι’ αυτόν βέβαια, το ταξίδι αυτό αποτελεί μια επένδυση, να ζήσει μοναδικές εμπειρίες και να κερδίσει μαθήματα ζωής. Μόλις είχε φτάσει στην Γιοκοχάμα. Θα έπαιρνε το τρένο για το Κιότο. Θα ταξίδευε πρώτη θέση, γιατί η

Από το αεροδρόμιο της Αθήνας και ως το Τόκιο δεκαεφτά ώρες και κάτι. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποτολμούσα ένα τόσο μακρινό και κουραστικό ταξίδι, πετώντας πάνω από ολόκληρη την ασιατική ήπειρο. Είναι γεγονός βέβαια πως από καιρό το σχεδίαζα στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, αλλά λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επέτρεπαν να το πραγματοποιήσω. Όμως έπρεπε να το κάνω κάποια στιγμή για να γνωρίσω καλύτερα τη χώρα, αλλά κυρίως να γνωρίσω από κοντά την οικογένεια της Κίκου. Ό,τι ήξερα μέχρι τότε