Δεν υπάρχει κίνηση στο δρόμο η ανθρώπινη ύλη σπανίζει - φιλί, χαιρετισμό μην ζητάς να βρεις σε ηλιόλουστο χώρο, ούτε κάτω από ομπρέλα θα βρεις αγκαλιές.
Μοναχές ψυχές πλημμυρίζουν την ηττημένη πόλη μοναχές η αίσθηση της επιθυμίας, και η πνοή της αγάπης αιωρούνται άυλα - κυκλοφορούν σαν αντίδοτα στην θανατηφόρα μυρωδιά του εγκλεισμού, στον αποκλεισμό του πάθους.
Δεν φαίνονται άνθρωποι στην πόλη μόνον οι ελπίδες τους ευωδιάζουν σε στενά και
Κατηγορία: Μένουμε σπίτι
Πρέπει να είμαστε μαζί εσύ κι εγώ, εαυτέ μου,τώρα που μείναμε μόνοι πρέπει να μάθουμενα αγαπιόμαστενα ακούμε τη σιωπή της νύχταςνα δεχόμαστε τα δώρα τηςνα βλέπουμε το σκοτάδι στις ματιέςνα χτίσουμε μαζί μια ζωή από μικρές καλοσύνες.Ξέρεις, βέβαια,η αγάπη κινεί τον ήλιο και τα αστέρια.
Να αρκεστούμε πρέπει στον μικρό μας κόσμονα κάνουμε φίλο τη σκιά μαςπου πάντα δίπλα μας μάς υπενθυμίζειπόσο είμαστε μικροί.
Δεν
Κάθε Μ. Παρασκευή ήταν ο μπροστάρης. Δεν θυμάμαι άλλον, από τότε που μετακομίσαμε κοντά σ’ αυτή την ενορία, να κρατά το σταυρό. Εκείνος, με βήμα αργό και σταθερό και με ύφος σοβαρό, οδηγούσε την πομπή του Επιταφίου. Τον υπόλοιπο χρόνο τον έβλεπα τις Κυριακές στη λειτουργία. Φορούσε ένα κοτλέ μπεζ σακάκι κι ένα παντελόνι υφασμάτινο καφέ. Τα ίδια, χειμώνα καλοκαίρι. Φαίνεται ήταν τα καλά του ή δεν είχε άλλα ρούχα. Μόνο στον Επιτάφιο φορούσε μαύρο κοστούμι. Τσαλακωμένο κάπως και όχι στα μέτρα του.
Σε συμπληγάδες η άνοιξηπώς να ξεφύγει της πρέσας των καιρών;Σε λήθαργο οι συνειδήσειςβαθιά η χειμερία νάρκηκουράστηκε να μαντάρει προσμονέςφιμώθηκε κι η γλώσσα της αλήθειαςσπαράγματα πασχαλιάς και παπαρούναςεξωραΐζουν το δρόμο ενός διηνεκούς Γολγοθάαμέτρητοι σταυροί.Ψυχές σε θέση αναμονής για Ανάστασηείναι και τούτος ο χειμώναςπου δε λέει να ξεκολλήσειυγρός, κρύος… πιρουνιάζει την ψυχήεπιμένει να θυμίζει πως η πραγματικότητα δεν ευνοεί
Μην πλησιάζει ο ένας τον άλλον μας είπανκι εμείς πειθαρχήσαμεστους επίδοξους αποστειρωτές του μέλλοντος μας.Μην θορυβείστε όμως.Δεν κατατρύχομαι από σύνδρομα καταδίωξηςούτε από συμφέρουσες υποκλοπές δυστυχίας.Για τους νεκρούς χώρους της ευτυχίας μαςθα σας μιλήσωγια το αιώνιο Πουθενάπου, ως γνωστό, κάποτεέπασχε από ανθρώπινη ασφυξία.[Ο Κυριάκος Στυλιανού γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1970. Κατάγεται από την επαρχία Κερύνειας. Από το 2003 εργάζεται
Αποφάσισα να κάνω ένα μάθημα για τη σιωπή σήμερα. Αυτή που μοιάζει να μας κυκλώνει. Στα σούπερ μάρκετ, ή όπου πουλάνε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, εκεί μόνο συμβαίνει η φασαρία. Μια αλλιώτικη όμως κι εκεί οχλαγωγία. Οι άνθρωποι δεν μιλούν μεταξύ τους φυσικά -ή τουλάχιστον ό,τι μέχρι χτες θεωρούσαμε φυσικά- αλλά κρατούν κάτι αποστάσεις ασφαλείας. Μερικοί σκεπάζουν το στόμα τους με μάσκες και τα χέρια τους με γάντια ελαστικά. Βλέπω άσπρα χειρουργικά γάντια στα χέρια των απλών ανθρώπων που
Δυο τριανταφυλλιές∙ άσπρη η μια, κόκκινη η άλλη∙ γεμάτες ολοζώντανα τριαντάφυλλα. -Δες τις τριανταφυλλιές, τόσο ζωντανές, μέσα στην ξεραΐλα ολόγυρά τους. Πόσα χρόνια να ‘χει στερηθεί την ανθρώπινη φροντίδα αυτός ο κήπος; Θα είχε κάποιον κάποτε να τον ποτίζει, να κλαδεύει, να σκαλίζει. Τώρα μόνο τα ξερόχορτα θεριεύουν κι όλα τ’ άλλα παλεύουν να επιβιώσουν, εκτός από τις δύο τριανταφυλλιές που είναι σα να έχουν κάποιον άγγελο προστάτη. Και το σπιτάκι στο βάθος, ερείπιο, η πόρτα ανοικτή,
Στάζουν αρμύρα καραβίσια τα μουσκεμένα βλέφαρα των ρόδων καθώς μνήμες λαμπροφόρων Πάσχα αναδύονται απ’ τις πτυχές του χρόνου την ώρα που ακούνε τους χτύπους των καμπάνων που ηχούν για την Ανάσταση ανάμεσα στα ουρλιαχτά των σειρήνων ασθενοφόρων.Άλλοι εγκλωβισμένοι στα καλώδια του υποχρεωτικού εγκλεισμού τους άλλοι στον αναπνευστήρα του μπαλκονιού ή της αυλής τους με τον τρόμο καρφωμένο στις οθόνες των καρδιογράφων μοιράζονται στο ημίφως το λιγοστό οξυγόνο με τη φλόγα του
Πρόσφατα σχόλια