Μένω σπίτιΚατοικώ τον εαυτό μουΠρώτη φορά ίσως.Ψηλαφίζω τα «θέλω» μουΓυμνά, χωρίς επιβολές.Ακούω τα «πρέπει» μου.Αυτά με διαλέγουν πιαΚαι πέταξα εκείνα τα παλιά «πρέπει».Μου ήταν στενά.Μένω σπίτιΦυλακίζω στιγμές μαζί σουΌπως εκείνα τα φιλιά στο στόμαΧθες,Καθώς έδυε ο ήλιος.Μένω σπίτι.Περιορίζω τις σκέψεις μουΣε πράγματα καθημερινάΖωή, αλήθεια, ευθύνη,Επιλογή, ελευθερία,Εαυτός, άλλος.Όταν μας ελευθερώσουνΜπορεί
Από παιδί, όπως τον τελευταίο καιρό έρχονται οι μνήμες, με αποσκευές από το παρελθόν, να της υπενθυμίσουν, προβληματιζόταν κάθε Πασχαλιά για τον πόνο της Παναγίας. Οι φίλοι της, όπως θυμάται, έτρεχαν στους πλακόστρωτους δρόμους του μικρού νησιού, ελεύθεροι πια από τα δεσμά της σχολικής τάξης και την προέτρεπαν να κάνει το ίδιο. Εκείνη όμως, σαν να μην τους άκουγε ή σαν κοχύλια να έβαζε στα αυτιά, καθόταν βαθιά συλλογισμένη πάνω σε ένα βραχάκι, σιμά στη θάλασσα, στο καταφύγιο της, όπως το
Επιτέλους κάθεται, ύστερα από αρκετό καιρό, στην αγαπημένη της πολυθρόνα, δίπλα ακριβώς στο μεγάλο παράθυρο του καθιστικού. Πόσο παράδοξο της φαίνεται να κάθεται στο ίδιο της το σπίτι και να μην απασχολεί τη σκέψη και το σώμα της σε κάποια οικιακή εργασία. Εργασία, που θα καθησύχαζε περισσότερο τις ενοχές της, παρά κάποια βασική ανάγκη της. Άλλωστε, έτσι είχε μάθει στη ζωή της, δουλειά και μόνο δουλειά. Θυμάται τον εαυτό της παιδί, να βοηθάει τους γονείς της, ακόμη και στις πιο βαριές εργασίες.
Το ποίημα είναι νύχτα -
Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε στα σπίτια και 'γίναν οχυρά…Σ' έναν πόλεμο που μονάχα αυτά έχουμε για όπλο -
Πλούσιοι, φτωχοί, όλοι το ίδιο πυρπολημένοι στον ίδιο Ρυθμό -
Τα σκορπισμένα όνειρα στους δρόμους…Καθρεφτίζουν καράβια δίχως πανιά -
Η ουσία καταναλώθηκε στα ανούσια -
ΤΩΡΑ...
Μετράμε ναυάγια -Πνιγμένους ή ναυαγούς -
Οι
Μια Άνοιξη γαλανή χτυπάει το παραθύρι μου τις τελευταίες ημέρες και καθώς το ανοίγω εκείνες οι μυρωδιές, οι απίστευτες της νεραντζιάς στον κήπο, μπαίνουνε βαθιά εντός μου. Εισπνέω το υπέροχο άρωμα, προσπαθώ, μα δεν μπορώ όμως να αποδιώξω την πικρή τη σκέψη ότι η πλέον όμορφη εποχή ήλθε πολύ βαριά ετούτη τη χρονιά. Και ας την προσμέναμε με αγκάλες ανοιχτές, τινάζοντας τις νιφάδες του χειμώνα από τους ώμους μας και ας κάναμε τα χίλια μύρια σχέδια για την υποδοχή της. Εκείνη φέτος μας
Περνούν οι μέρες, η μία μετά την άλλη, ίδιες κι απαράλλακτες μεταξύ τους κι ο Σωτήρης, κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του μικρού του διαμερίσματος, τριάρι με μπάνιο και κουζίνα κι ένα μικρό, υποτυπώδη διάδρομο, ίσα να λένε πως ανασαίνει έτσι το σπίτι, υποδυόμενο κάποιο ασυγκρίτως μεγαλύτερο, μετράει τις ώρες που περνούν και τις βρίσκει ατελείωτες και τη ζωή του ανυπόφορη. Βαρέθηκε πια, δεν αντέχει άλλο εδώ μέσα, φυλακή κατάντησε το ρημάδι, κι αυτός φυλακισμένος, έστω και οικειοθελώς, με
Επίμονο κουδούνισμα κινητού. Η Ερμίνα ανοίγει το ένα μάτι, κοιτάζει το ρολόι «ποιος μαλάκας είναι αχάραγα - ούτε έντεκα η ώρα» μουρμουρίζει και γυρνάει πλευρό. Το κινητό ξαναχτυπάει. Ξανανοίγει το ίδιο μάτι «αυτό το βλαμμένο η Μάγια είναι, πάλι κάτι την βάρεσε και δεν θα μ’ αφήσει σε ησυχία… σιχτίρια», βρίζει και πατάει το κουμπί. «Μπροοος…» «Έλα Εγμίνα καλημέγα… δεν σε ξύπνησα;» «Εννοείται πως με ξύπνησες παρτσακλό, ούτε έντεκα δεν είναι… τι σιχτίρια θέλεις πρωί πρωί;» «Πγώτον μη βγίζεις
Κατοίκων περιορισμός κι ο τρόμος να γεμίζει τις καρδιές. Τα πάντα κλειστά σαν και τις καρδιές των ανθρώπων. Αναβολή για την φυσιοθεραπεία του εγχειρισμένου ποδιού, που ακόμα δεν πατάει μετά την επέμβαση. Αναβολή για τα εμβόλια που έπρεπε να γίνουν στα βρέφη. Μια νέκρα η πόλη κι οι άνθρωποι για πρώτη φορά καταλαβαίνουν πόσο κοντά παραμονεύει ο θάνατος, που δεν υπάρχουν εξαιρέσεις γραμμένες στο δικό του δεφτέρι. ΠΡΕΠΕΙ. Αν δεν θες να πεθάνεις κι ο κορονοϊός δεν αστειεύεται. Τον σέρνει
Πρόσφατα σχόλια