Κατηγορία: Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια

Το ρολόι έγραφε οκτώ και δεκατέσσερα πρωί, κι άλλο ρολόι οκτώ και δεκαπέντε, κι άλλα πολλά. Κανένα δεν έγραφε οκτώ και δεκαεπτά. Είχαν μείνει πίσω και σε ένα λεπτό ο κόσμος είχε αλλάξει και τα είχε αφήσει πίσω μιαν εποχή. Ένα αεροπλάνο ένωσε και χώρισε τις εποχές.  Υπήρξαν επιζώντες και από το αεροπλάνο και από το έδαφος που είδαν το χωρισμό… Άνοιξε τα βλέφαρά του όπως το μανιτάρι μιας βόμβας… Shinkansen, να λοιπόν που ήταν σε ένα τρένο με προορισμό τη Χιροσίμα. Γρήγορο τρένο. Το λεξικό του

Σήμερα είναι Κυριακή. Έξω βρέχει. Βρέχει δυνατά. Όλη μέρα, από το πρωί. Σήμερα δεν είχα κάπου  να πάω κι  έμεινα  μέσα, προστατευμένος κι ασφαλής  στο δωμάτιο 333  της εστίας, στο δωμάτιό μου, το σίγουρο κελί  μου. Η μόνη μου έξοδος ήταν που βγήκα νωρίτερα μέχρι το μπαλκόνι μου, αλλά ξαναμπήκα αμέσως  γιατί ένιωσα να πνίγομαι  από την υγρασία και τη βαριά  ατμόσφαιρα. Χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς είναι,  νομίζω πως κάπως έτσι πικρή κι ασήκωτη θα είναι κι η  αναπνοή κάποιου

Οι τελευταίοι τουρίστες του Αυγούστου πλημμύριζαν τον Gare de Lyon1 χειρονομώντας, γελώντας και φωνάζοντας, κουβαλώντας κάθε μεγέθους και είδους μπαγκάζια. Η Λίλιαν περίμενε το τρένο της, που όπως έλεγαν οι πίνακες αφίξεων, θα  είχε καθυστέρηση ακόμη μισή ώρα. Στα χέρια της έπαιζε ένα φυλλάδιο που μόλις της είχε δώσει ένα παλικαράκι και το οποίο διαφήμιζε ταξίδια στην Ιαπωνία. Σαν υπνωτισμένη πήγε στο γκισέ του σταθμού και ακύρωσε το εισιτήριό της. Μετά σέρνοντας την μικρή βαλιτσούλα της

Tον Ryuichi Sakamoto τον βρίσκω υπερβολικά γοητευτικό. Πάντα με γοήτευαν οι Ιάπωνες άνδρες,  αλλά ποτέ δεν προχώρησα σε σχέση,  αν και μου δόθηκε η ευκαιρία  όταν σπούδαζα στο Λονδίνο. Όμως ενδόμυχα, ήθελα να κρατήσω τη δράση αυτής της γοητείας άσβεστη. Ο Ryuichi Sakamoto,  ειδικά  όσο γερνάει, γίνεται ακόμη πιο  γοητευτικός. Μου θυμίζει όλους τους  ωραίους άνδρες  του ιαπωνικού σινεμά  των  δεκαετιών  του  ’70 και  του ‘80. Δεν  έχανα ταινία και  σχεδόν τον σπούδασα  τον ιαπωνικό 

Ο καιρός ήταν υπέροχος. Ο Ταζούκι πήρε επιτέλους την σύνταξή του ύστερα από χρόνια σκληρής δουλειάς. Ξεκίνησε με την υπερταχεία νωρίς το πρωί από το Τόκιο, με τελικό προορισμό την Οσάκα, που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του. Εκεί, σε ένα ξεχωριστό σπίτι με κόκκινα τούβλα, έκανε τα πρώτα του βήματα, γνώρισε τον πρώτο του παιδικό έρωτα και ανακάλυψε την κλίση του για τη μουσική. Τώρα, κάπου πενήντα χρόνια, μετά ήρθε ο καιρός να ξεκουραστεί. Πάντρεψε τα παιδιά του, φρόντισε τα εγγόνια του να μην τους

“Excuse me miss, do you speak English?”Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Τόκιο, ο Αχιλλέας ένιωσε σαν το σπίτι του, γιατί οι Ιάπωνες συνεργάτες της εταιρείας για την οποία δούλευε, είχαν φροντίσει γι’ αυτό, μα και γιατί αυτό το ταξίδι, από μικρό παιδί, το είχε κάνει χιλιάδες φορές στα όνειρά του. Από την ώρα, όμως, που τελειώνοντας τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ξεκίνησε μόνος να εκπληρώσει ένα παλιό, αδιόρατο, θολό οικογενειακό τάμα, βρέθηκε ξαφνικά έξω από τα νερά του.

Η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» και η διαδικτυακή λογοτεχνική ομάδα «Ιαπωνική βεντάλια ποίησης και πολιτισμού» διενέργησαν από κοινού τη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής - Ιαπωνική Βεντάλια» για τη συγγραφή διηγήματος με ιαπωνικό θεματικό προσανατολισμό. Αυτή η δράση μας λαμβάνει τέλος, όπως είχαμε ανακοινώσει στην πρόσκλησή μας, απόψε 12 Νοεμβρίου 2020 και ως εκ τούτου δεν θα δεχτούμε άλλα κείμενα. Αισίως μέχρι στιγμής δημοσιεύθηκαν είκοσι διηγήματα και εκκρεμούν να δημοσιευθούν -κατά

Η Alisa φορούσε σήμερα τη γκρι φούστα της -το χρώμα το ανεπεξέργαστου πένθους, όπως έλεγε ένας καθηγητής της στη Σχολή Καλών Τεχνών- μία σκούρα μωβ μπλούζα και μαύρα ψηλά τακούνια. Το μακιγιάζ της είχε καλύψει με επιτυχία τα ίχνη της αϋπνίας και τα καστανά μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε ένα αυστηρό καρέ. Αφού κοίταξε τον καθρέφτη για μια τελευταία φορά, κάλεσε έναν αριθμό. "Καλημέρα, είσαι ακόμα εκεί;" ρώτησε τον άντρα στο τηλέφωνο. "Ναι, εσύ;" "Θα 'μαι εκεί σε κανένα μισάωρο. Πρέπει να