Κατηγορία: Σκέψεις & Γραφές

Πώς λειτουργεί η μνήμη, η ρημάδα… Η δική μου, για παράδειγμα, ασθενέστατη παιδιόθεν… Δεν μπορώ να την κουμαντάρω με τίποτα, πολύ με κουράζει ώρες και φορές… Κι όμως, εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει χρόνια και στιγμές, που πέρασαν ανεπιστρεπτί και πάνε, όπως πάνε και περνούν όλα όταν τ’ αγγίξει ο αμείλικτος χρόνος, εκεί ξαφνικά διαβάζεις ένα post (ε, της εποχής μου ντε, ακολουθώ όσο καταλαβαίνω και μπορώ) για αντίο και χρόνια εφηβικά και μουσικές και δάκρυα και ρολόγια που οι δείκτες τους

[Η Αστερία και ο Αχινός[1]]

Μια ιστορία αφιερωμένη στην Κλαίρη και τον Άρη από τη Σάμο (30-10-2020) – μια ιστορία για την αιώνια αγάπη

Όπου κύμα  και αφρός, όπου νησί και στεναγμός...           

            «Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μικρό ψαροχώρι, με την ονομασία Αγκούνι, στην περιφέρεια της Οκινάουα της Ιαπωνίας, εκεί που οι παλιοί ξέρουν πολλά και η σοφία τους περνά από γενιά σε γενιά. Εκεί που γεννιούνται οι θρύλοι του ουρανού και της

Ξεκίνησα για το σταθμό, για το μεγάλο  ταξίδι που ονειρευόμουν πολύ καιρό. Παρατηρούσα τις φιγούρες των πεζών που βάδιζαν τυλιγμένοι στην πρωινή εφήμερη ομίχλη. Μια αδιάκοπη κίνηση, με τα βήματα της επιθυμίας στα γρανάζια αντιφάσεων μπλεγμένα. Στην αποβάθρα του τρένου ξετυλίγονται απλές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Ένας λαβύρινθος σκηνών με ισχυρές δονήσεις στα βλέμματα. Αγγίγματα σε αρμονικές δόσεις τρυφερότητας. Ατέλειωτα φιλιά αποχωρισμού. Στήθη γεμάτα από οξυγόνο δράσης. Αδένες που

Η έντονη ευωδία που σκορπιζόταν στον αέρα από τα νυχτολούλουδα, που απλωνόντουσαν αυτάρεσκα στον τοίχο του μικρού μπαλκονιού, έδειχνε πως η άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Σούρουπο. Οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου γλιστρούσαν από την μισάνοικτη μπαλκονόπορτα μέσα στο σιωπηλό δωμάτιο. Οι σκιές παιχνίδιζαν με τις μωβ κουρτίνες και τα άδεια μπουκάλια από φτηνό ουίσκι που ήταν σκορπισμένα στο ξύλινο πάτωμα. Ακούστηκε ο ήχος των κλειδιών στην πόρτα. Ο γάτος πλησίασε νωχελικά νιαουρίζοντας και κουνώντας

Sakura: [1]   Η Kiku [2] μεγάλωσε στη συνοικία Gion του Kyoto [3], τη συνοικία των geiko [4]. Ο πατέρας της είχε εργοστάσιο παραγωγής μεταξωτών υφασμάτων. Ήταν μια αρκετά πλούσια οικογένεια, μέχρι που μπήκαν στο στόχαστρο της Υakuza [5]. Λόγω των εκβιασμών της μαφίας και κάποιων λανθασμένων αποφάσεων που πήρε εν βρασμώ ο πατέρας της σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης, έχασαν το εργοστάσιο αλλά και τον ίδιο, που μην αντέχοντας να αντικρύσει την οικογένειά του μετά από αυτόν του τον εξευτελισμό,

Μόλις ο Ίαν έφτασε στον σταθμό του τρένου της Φουκουόκα έσπευσε να βγάλει εισιτήριο για το Κιότο. Μέσα σε λίγη ώρα βρισκόταν μέσα στο υπερ-εξπρές shinkansen με προορισμό την πόλη που πριν από δύο χρόνια του είχε αλλάξει όλη του τη ζωή. Βρήκε την θέση του και κάθισε κρατώντας σφιχτά στα χέρια του τον μαύρο χαρτοφύλακά του. Η θέση δίπλα του ήταν κενή αλλά δεν θα τον άφηνε σε καμία περίπτωση οπουδήποτε αλλού πέρα από πάνω του. Το περιεχόμενο τού χαρτοφύλακα ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε και θα έπρεπε

Από την κοιλιά της μάνας μου είχα αρχίσει τα ταξίδια. Άκουγα το τρένο να μου ψιθυρίζει «βούκου – βούκου»  αλλά δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω. Πάτρα - Αθήνα, Πάτρα - Κοπανάκι και τούμπαλιν. Όταν ανεβαίναμε με τον «μουντζούρη» τον Αχλαδόκαμπο, όλοι παρακαλούσαν πότε θα τελειώσει το ταξίδι, αλλά εγώ ούτε που καταλάβαινα πώς περνούσε η ώρα… Ήταν τόσες πολλές οι ιστορίες που μου  διηγούταν ο νέος μου φίλος, το τρένο. Κουνιόμουν στο καρότσι και φώναζα «βούκου – βούκου». Μάταια η μάνα μου με

Οι κούτες της αποθήκης κατέφτασαν αργά χθες τ' απόγευμα στο καινούριο μου ρετιρέ. Σάββατο σήμερα, θα έχω ολόκληρο το απόγευμα δικό μου. Μια κούπα ζεστού καφέ θα είναι η παρέα μου για να αποτελειώσω και το τελευταίο ξεπακετάρισμα. Παλιές υποθέσεις, χαρτιά σημειώσεων, εισαγγελικές αναφορές, δελτία τύπου, φάκελοι, ντοσιέ... ένα χάος που έπρεπε να ξεκαθαρίσω και να τακτοποιηθεί στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Μα όταν βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα χάος συχνά αντικρίζεις και την προσωπική σου άβυσσο.