Μέρος 12οΚαι ο καιρός κυλούσε όμορφα, ειδυλλιακά θα λέγαμε στο όμορφο αυτό Δήμο. Ο Τίτο παντρεύτηκε τη Βίρνα του με κουμπάρα τη Ζωή της και το γλέντι του γάμου κράτησε όσο κρατούν τα πανηγύρια στα Ελληνικά χωριά και τα νησιά μας, τρεις ημέρες δηλαδή. Κλαρίνα και νταούλια. Μα και ροκ και ραπ. Ο Δήμος πάντρευε τον πρώτο Δημότη της πόλης του και συμμετείχε στη χαρά του σαν να ήταν το παιδί, του καθ’ ενός απ’ αυτούς. Κάποτε, τελείωσαν και οι επιπλέον του συνήθους χαρές και ξαναβρήκε η
Πριν να έρθει ο κορονοϊός στη ζωή μας, όλοι όσοι με γνωρίζουν, με λέγανε ψυχαναγκαστική. Έχω μία τρέλα με την καθαριότητα. Τι τρέλα δηλαδή, τρελάρα εδώ που τα λέμε. Τι να κάνουμε; Ο καθένας έχει την αρπαξιά του. Το σακατιλίκι του, που λένε. Ε, εγώ έχω τη λάτρα. Τίποτα δε λατρεύω όσο τη λάτρα. Αυτή είναι η καλύτερη μου φίλη, αυτή η ψυχοθεραπεία μου, αυτή και η συντροφιά μου.Όταν είμαι αγχωμένη, πιάνω ένα ξεσκονόπανο και αρχινάω. Όταν είμαι στενοχωρημένη, τρίβω επιφάνειες. Στα μεγάλα ντέρτια,
Μέρος 11οΤο γελαστό παιδί, ο χαρισματικός διασκεδαστής, ο εμψυχωτής, ο animateur επί το γαλλικότερο, ήταν πια ένα είδωλο. Η κάθε εκδήλωση με την υπογραφή του ήταν πάντα ένα γεγονός. Αν και μόνον είκοσι τριών χρόνων τού ζητήθηκε από έναν εκ των υποψηφίων δημάρχων να τιμήσει το ψηφοδέλτιό του. Δεν μου αρέσει η λέξη που θα χρησιμοποιήσω τώρα, μα καλύτερος ‘κράχτης’ προτίμησης δεν υπήρχε. Το πρωτάκουστο δε ήταν ότι όταν ο κόσμος διάβασε για τη συμμετοχή του -την οποία με τα πολλά αποδέχτηκε-
Μία κυρία με ένα παιδάκι στο αριστερό χέρι και καφέ, κουλούρι, νερό κι ένα κουκλάκι παραμάσχαλα στο δεξί, ψάχνει να βρει τις κούνιες που της είχαν πει πως υπάρχουν εν λειτουργία, σ’ ένα ανοιχτό πάρκο. Μπαίνοντας στην είσοδο του πάρκου, τους φλομώνει η τσίκνα από τα κάτουρα και τις ακαθαρσίες των γατιών και πατάνε πάνω σε διάφορα πλαστικά, που οι φιλόζωοι έχουν αραδιάσει για να ταΐσουν τα αδέσποτα, ενώ ο δήμος τους διαθέτει ειδικές ταΐστρες παραδίπλα. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη τους για να δουν
Μέρος 10οH ρότα της ζωής ακολούθησε ομαλότατη και ενδιαφέρουσα πορεία. Πολλή η δουλειά αλλά ευχάριστη. Και η Βίρνα βοηθούσε τον καλό της με την αγάπη της αλλά και την ουσιαστική προσφορά της. Κτίζανε μαζί το κοινό τους μέλλον. Και βέβαια εργάζονταν για να ζουν και όχι να ζουν για να εργάζονται. Από τα πάρτι, διάλεγαν εκείνα που κατά τη γνώμη τους είχαν ενδιαφέρον και για τους ίδιους, γιατί ας μη ξεχνάμε ότι ήταν και αυτοί νέα παιδιά που η διασκέδαση ήταν γι’ αυτά ‘τροφή’. Το ξαναείπαμε
Πάντα μου άρεσε η λαϊκή. Η διαδικασία της επιλογής φρούτων και λαχανικών για την ετοιμασία σπιτίσιων φαγητών, μου έδινε την αίσθηση υψίστης φροντίδας και αγάπης στα μέλη της οικογένειας. Δεν πάει να είχα χίλια δύο να κάνω; Τη λαϊκή δεν την έχανα με τίποτα. Αν δεν πήγαινα, δεν λογιζόμουν για σωστή νοικοκυρά.Στην πρώτη καραντίνα άφησα τη συνήθεια μου αυτή, γιατί δεν ήθελα να συνωστίζομαι. Προείχε η υγεία. Στη δεύτερη καραντίνα, που είχα πια «εμπειρία», είπα ότι δε θα αφήσω αυτήν την τρελή -για
Μέρος 9ο«Κυρ Απόστολε άκουσε: Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου και την απελπισία σου όταν λες ότι εξαφανίστηκαν του κόσμου τα επαγγέλματα από προσώπου γης. Μα πριν απ’ αυτά που ανέφερες, εξαφανίστηκαν άλλα, δεν τα σήκωνε πια το κλίμα της εποχής. Εξαφανίστηκαν μικροεπαγγελματίες, όχι γιατί απαγορεύτηκε να ασκούν το επάγγελμά τους μα γιατί αναγκάστηκαν να υποκύψουν στη δύναμη των μεγαθηρίων, τα οποία δεν μπόρεσαν να αντιπαλέψουν. Π.χ. ο γαλατάς και το παραδοσιακό γιαούρτι της τσανάκας δεν
Καλά, την προηγούμενη και τούτη τη χρονιά, μας βρήκαν όλα. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, χιονοπτώσεις! Αναρωτιέμαι, είναι δυνατό να χαίρεται ο κόσμος με τα προβλήματα του άλλου; Άνθρωποι να παλεύουν για τη ζωή τους κι εμένα να με νοιάζει πόσους πόντους χιόνι θα στρώσει; Τι έχει το χιόνι δηλαδή για να χαρώ; Για να μου εξηγήσει κάποιος!Που ξύπνησα ένα πρωί, όπως πάντα, στις τέσσερις τα ξημερώματα, γιατί δεν έχω ύπνο -ειδικά μετά από τόση κλεισούρα που έχουμε φάει με την καραντίνα- και είδα τη
Πρόσφατα σχόλια