Κατηγορία: Της Λένας τα διηγήματα

Ένα από τα πολύ γνωστά χαρακτηριστικά της, καλά να τα πω κακά, ήταν η απίστευτη παρατηρητικότητά της. Με τα βιονικά της μάτια έβλεπε πράγματα που ακόμη και αν εσύ είχες τέλεια όραση 10/10, δεν μπορούσες να τα δεις. Θα πρέπει ίσως να μην ήταν μόνο οπτική η ικανότητα, αλλά και του μυαλού, ως εάν την ώρα της ‘’εστίασης’’ ενός αντικειμένου να συμμετείχε και ο εγκέφαλος ένα πράγμα. Η οποιαδήποτε απειροελάχιστη αλλαγή πάνω του γινόταν αντιληπτή  απ’ αυτήν σε σημείο να μένεις ενεός μ’ αυτήν της την

Ο κύριος Σωκράτης καθόταν στην μπεζέρα του σαλονιού του, σε μια κατάσταση πλήρους παραίτησης και χαύνωσης, στα πρόθυρα θα λέγαμε μιας επικίνδυνης κατάθλιψης. Και του το έλεγε η κυρία Σμαρώ, η γριά μητέρα του. «Σωκράτη μου φτιάξε τη ζωή σου, δεν σε πήρανε δα και τα χρόνια. Εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου, μια μικρή φετούλα έμεινε αφάγωτη και όταν τη φάω και αυτή, μόνος σου και κατάμονος θα απομείνεις στον κόσμο γιε μου. Η μόνη σου ‘’χαρά,’’ αν την πούμε έτσι, θα είναι η πρέφα στον καφενέ με τους

Ο Αντρέας απολάμβανε μια μαγευτική Αυγουστιάτικη πανσέληνο καθισμένος νωχελικά στην σεζλόνγκ του. Μια μπύρα παγωμένη σε ένα τεράστιο ποτήρι συμπλήρωνε την απόλαυση της στιγμής. Την έπινε γουλιά γουλιά πλαταγίζοντας με ηδονή την γλώσσα του. Ο Στηβ, ο σκύλος του, αραχτός εδώ και πολύ ώρα στα πόδια του, δεν κουνιόταν καν. Άλλο και τούτο. Συνήθως όλο με κάτι δήλωνε την παρουσία του, όχι βέβαια τη φυσική του, αφού ακόμη και ένας σκύλος σαν αυτόν ήξερε ότι δεν ήταν δυνατόν ολόκληρο θηρίο όπως ήταν,

Η Μέλπω μαγειρεύει ένα ρόστο, σωστό ποίημα. Επιδιώκει μα και φιλοδοξεί να φτιάξει ένα φαγητό που ο σύζυγος να  την αποκαλέσει ‘’ποιήτρια της κατσαρόλας’’. Το σπίτι μοσχοβολά μέχρι και δύο τετράγωνα πάρα κάτω. Μπαίνει εκείνος στο σπίτι, τον υποδέχεται εκείνη όλο χαρά. Της είχε λείψει το μωρό της ένα ολόκληρο πρωινόμεσήμερο και όλο αγωνία περιμένει να    της σχολιάσει κατ’ αρχάς τις θεσπέσιες οσμές που φτάνουν από κουζίνα μεριά, κατακλύζοντας όλο το σπίτι, και σαν συνέχεια αυτού, περιμένει τα

‘’Ενός κακού μύρια έπονται’’ έτσι δεν λέει το γνωμικό; Ε, έτσι ακριβώς συνέβη με τον Αγησίλαο Αγησιλάου του Φώτη και της Αρσινόης από άνω Πλαγιά Βύρωνα ορμώμενο. Θαρρείς και βάσκανο μάτι επέπεσε επί της άμοιρης κεφαλής του και άρχισε να χάνει από τα χέρια του όλα όσα είχε με κόπο αποκτήσει μέχρι τα σαράντα φεύγα του. Η αρχή έγινε με την Πενέλοπε την σύζυγό του, η οποία με το φευγιό της απέδειξε, ότι ουδεμίαν σχέση είχε ως προς την υπομονή, με την αρχαία συνονόματή της, εκείνη τη θεόχαζη

Η Μάζωξη, μία από αυτές τις συνηθισμένες και πολυδιαφημισμένες του τελευταίου καιρού παρουσίασης βιβλίου. Κόσμος αρκετός θα λέγαμε, αν και θα περίμενε κανείς πολύ περισσότερους σύμφωνα με όσους είχαν εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον. Αλλά έτσι είναι αυτά. Περιμένεις ας πούμε 50 άτομα και έρχονται βία είκοσι. Η ηλικιακή κλίμακα από 65 και πάνω, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, που έδειχναν νεαρές. Άντρες κάνα δυο ποιητές, αναγνώστης ουδείς, ήταν και το μουντιάλ ποδοσφαίρου βλέπεις μην αφήσουν το γάμο να

Η Ρόζα, δεν ήταν και απόλυτα σίγουρη ότι η εξώθυρά  της ήταν παραβιασμένη. Στεκόταν εκεί έξω και προσπαθούσε να καταλάβει αν το μονό κλείδωμα της κλειδαριάς αντί του διπλού που πάντα έκανε, ήταν αποτέλεσμα δικής της παράλειψης και αφηρημάδας, καθώς έφυγε βιαστικά από το σπίτι εκείνο το πρωινό, ή όντως κάποιος είχε μπει και μη ξέροντας το συνθηματικό ΔΙΠΛΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΔΙΟΥ, ΑΠΛΑ ΚΛΕΙΔΩΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ, φεύγοντας. Γι΄ αυτό και ήταν αρκετά επιφυλακτική ανοίγοντας και μπαίνοντας στο σπιτικό της.

-Μη με παρεξηγήσεις καλή μου Ιτιά μα καιρό θέλω να σου την κάνω την καυτή μου ερώτηση και πολύ το φοβόμουν. Τόσον καιρό που μεγαλώσαμε δίπλα δίπλα στην φιλόξενη όχθη του ποταμού, έχουμε γίνει φίλες μα δεν έχω καταλάβει μα την αλήθεια, γιατί κλαις. Περνάει βέβαια μια σκέψη από το μυαλό μου γιατί κι εγώ τα ίδια πάνω κάτω σκέπτομαι και μη κοιτάς που δεν κλαίω, είμαι πιο ρεαλίστρια από σένα, ίσως γι’ αυτό. Ρωτώ λοιπόν: Κλαις γιατί είσαι συνεχώς στο ίδιο μέρος, με τα φύλλα σου πότε να πέφτουν και να