Με καμένη φλάντζα πού νομίζεις πως θα πας, καρδιά μου; Και τετρακόσια ευρουδάκια να σου πάρουν για να σου βάλουν καινούρια, αν δεν την πάνε στο μηχανουργείο για πλάνισμα, δεν τσεκάρουν και το ψυγείο σου, το εργαλείο σου στα άχρηστα! Αμ, δεν είχε κάψει φλάντζα τόσα χρόνια η κυρά- Νιόβη να κάνει τα πικρά- γλυκά και να σιροπιάζει τον ξεραμένο της έρωτα που δεν έλεγε να τον ονομάσει απατηλό, μια και δεν είχε τα κουράγια να τον πει απατημένο, μονοσήμαντο, από καιρό φευγάτο! Είχαν
[Όνομα βάπτισης: Ευλαμπία Προς χρήση: Μπία]Κοίτα, πώς κοντοστάθηκα, περνώντας, βιαστικά απ’ το σαλόνι, πάλι μπροστά σου! Κοιτάζοντας, δεν βλέπεις πάντα. Κι είδα τα μάτια μου να κοιτάζουνε μέσα σου, κομμάτι απ’ τον τοίχο, μέρος απ’ τ’ αντιφέγγισμά τού σχεδόν αιωρούμενου ραφιού, μέρος από την τηλεόραση κι ολόκληρη την ψυχή μου. Αυτήν που ξέρω, δηλαδή. Στην στιγμιαία έκφανσή της. Λοιπόν, καλησπέρα σου, εαυτέ! Νεότερη, όταν δεν προλάβαινα, και ούτε με ένοιαζε, ούτε αυτό το στιγμιαίο, κοντό
Σε μιαν άλλη διάταξη, ίσως σε μιαν άλλη ζωή, θα κατάφερνα να μην με πονάνε οι λέξεις. Η ασυμβατότητα της συλλαβικής τους έκτασης με το αντίκρισμά τους στον χρόνο. Ο τρόπος που προφέρονται με τα μάτια να μην κοιτάζουν. Ή βλέποντας ακόμη, να αντικρίζεις κενό. «Πάντα». «Μαζί». «Ποτέ». «Ίσως». «Γιατί». Όλες τους μικρές, τέσσερα και πέντε γράμματα βαλμένα δίπλα-δίπλα πόσο χρόνο, πόση αμφιβολία, πόσο πολύ και τίποτα μπορούν να χωρέσουν; Πόση ερήμωση και πόση ευτυχία; Όποιος έφτιαξε τις λέξεις,
["Μέσα στον καθρέφτη, καθημερινά και πολλές φορές, κοιταζόμαστε και κοιτάζουμε. Με τον τρόπο του ο καθένας, ό,τι μπορεί να δει και να ομολογήσει..." Μαριάννα Γληνού]
Κάπως έτσι, ξεκινώντας τον πρόλογό μας με αυτές τις δύο προτασούλες ένα χρόνο πριν, μπήκαν στη ζωή μας τα "Πρόσωπα στον καθρέφτη". Έκτοτε, πάντα πιστή στο ραντεβού της με τους αναγνώστες μας η συγγραφέας κα Μαριάννα Γληνού, κάθε Δευτέρα βράδυ στις εννέα μας προσφέρει κι ένα νέο πρόσωπο. Τα πίστεψα και τα αγάπησα
Δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό που νιώθω. Θα ήταν σαν να ζητούσα συγγνώμη που είμαι αληθινή. Που φώναζα με τα μάτια πριν φωνάξω με το στόμα. Τώρα που έχω πάψει να αφήνω τα μάτια να μιλούν τη θλίψη, λες να νομίζουν πως δυνάμωσα, πως έπαψαν να μετρούν οι λέξεις, τα μεσοδιαστήματα, τα κενά; Έπαψαν να πονούν τα ανείπωτα; Τώρα που δεν ρωτώ αν θα μ’ αγαπούν και μετά, που δεν ακούγεται η φωνή να φωνάζει βοήθεια, που υπομονετικά περιμένω την ώρα που θα ‘ρθει, δεν θα ‘ρθει; Να καταλάβουν οι ανίδεοι, να
Τα καλοκαίρια, λέω, πως γίνανε για τα παιδιά που περιμένουν στις αυλές στο σπίτι της γιαγιάς, καθισμένα ανακούρκουδα, τους γονείς τους να γυρίσουν απ’ το ψάρεμα ή απ’ το κυνήγι και τα δυο συνυφασμένα με την ενήλικη τους ανεμελιά, ο Θεός να την κάνει! Μια μικρή σιδερένια πόρτα βαμμένη σκούρο πράσινο, στο έμπα της αυλής, στα δεξιά μια βερικοκιά να σημαδεύει την αρχή των καλοκαιριών και στα αριστερά η βρύση του κήπου, ντάλιες και τζίνια φυτεμένα απ’ τον παππού και πάνω απ’ το κεφάλι, πλεγμένες
[Όνομα βάπτισης: Ευδόκιμος] Λοιπόν, μίλησέ μου για την αγάπη… Στην ανατολική πλευρά του κήπου έχει μια δίφορη πορτοκαλιά. Απέναντί της δυο λεμονιές, δίπλα σε μια σιδερένια σκάλα. Κάτω από το περασμένο μια φορά άσπρο χρώμα, χάσκει μεριές-μεριές λίγο από μπλε, αυτό των παντζουρόφυλλων του Αιγαίου. Τα σκαλιά της στροβιλίζονται σαν έλλειψη στο χρόνο και σε πάνε ουρανό. Εκεί πιο ψηλά από τη σκάλα, σε κάτι σκουριασμένα σίδερα που κάποτε στήριζαν μια γερασμένη κληματαριά, κρέμεται ένα κομμάτι
Πόσο καιρό αντέχουν οι καθρέφτες; Ραγίζουν απ’ τ’ αντιφέγγισμα, απ’ τις ματιές; Νερώνουν απ’ τα δάκρυα που βλέπουνε κρυμμένα; Καθώς χνωτίζουν απ’ την ανάσα και το πανί περνάει από πάνω τους -δες πώς γυαλίζουν!- γυαλίζουν κι οι ζωές εκείνων που κοιτάχτηκαν; Κι οι φευγάτοι; Αυτών οι ψυχές αγαλλιάζουν; Μια ολόκληρη ζωή μαζεμένη γύρω από ένα βιβλίο. Ένα μεγάλο «πρέπει» που ήξερε να μιλάει, να μετράει, να συλλογίζεται και να ξαστοχά. Να έφταιγε η αυστηρή, κλειστή ατμόσφαιρα του πατρικού σπιτιού,
Πρόσφατα σχόλια