Κατηγορία: Πέρσα Βουδούρη, η Ελληνίδα Miss Marple

Ο άνθρωπος, τα όποια ταλέντα του συνήθως τα φανερώνει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του. Άλλοτε τα εξελίσσει και άλλοτε αυτά μένουν στάσιμα και ανεκμετάλλευτα. Έτσι και τα αστυνομικό δαιμόνιο της Πέρσας ήταν κάτι που δεν το επεδίωκε η ίδια, απλά φανερωνόταν από μόνο του ακάλεστο και θαυματουργό, αποδίδοντάς της χαρακτηρισμούς σε συγκρίσεις με άλλες κυρίες ηρωίδες του πανθέου των έργων μεγάλων συγγραφέων που να μεν την κολάκευαν, αλλά που πολλάκις θεωρούσε σαν υπερβολές. Η ίδια, τη λύση

«Μυρσίνη μου είναι να μη σου βγει το όνομα. Έτσι και γίνει κάτι τέτοιο κολλάει σαν ετικέτα πάνω σου και θέλεις δεν θέλεις σε ακολουθεί δια βίου. Πάρε εμένα για παράδειγμα. Πώς με αποκαλείτε όλοι, μηδέ εσού εξαιρουμένης; ‘’Η Εληνίδα miss Marple’’. Σιγά βρε παιδιά. Πέρασα και δεν άγγιξα. Τρέχω εγώ βρε πίσω από τις διάφορες ιστορίες ή οι ιστορίες με παίρνουν το κατόπιν κάνοντας καταφανώς πλάκα μαζί μου; Επεδίωξα ποτέ να λύσω ένα πρόβλημα άσχετο με μένα; Όχι. Τώρα, αν από ιδιοσυγκρασία με     τρώει

Η Πέρσα, καθόταν στην κουνιστή της πολυθρόνα με μια κούπα άδεια από café au lait στα χέρια και δίπλα της στα τραπεζάκι μια στοίβα κόλλες Α4 δυο τρία στυλό μπιγκ και ένας χαρτοκόπτης που εκτελούσε χρέη press peppier. Δεν είχε καθόλου κέφι για γράψιμο και το ότι το μυαλό της ήταν άδειο από ιδέες συνηγορούσε στην απραξία της. Τούτο, ήταν κάτι που σπανίως της συνέβαινε και μία από τις φορές αυτές, ήταν και η σημερινή. Το μυαλό της βέβαια πάντα στην πρίζα και οι όποιες ιδέες υπήρχαν σε εμβρυακή

Η Πέρσα ήταν ερωτευμένη με το μικρό της αυτοκίνητο που ήταν τόσο εύκολο στην οδήγηση και ακόμη ευκολότερο στο παρκάρισμα. Σχεδόν πάντα έβρισκε χώρο να τρυπώσει σε κάποιο κενό, πράγμα που δεν διανοούνταν να κάνει με το προηγούμενό της, το τεραστίων διαστάσεων. Άσε που ήταν οικονομικό, ευλογία Θεού για το αδύνατο πορτοφόλι της. Χαιρόταν λοιπόν να το οδηγεί και ήταν τόση η αγάπη που του είχε που το βάφτισε κιόλας «ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ» έτσι κατακόκκινο που ήταν. Είχε, θα λέγαμε, μια εξάρτηση τέτοια, που αν

Το πρώτο μέλημα της Πέρσας με το πρωινό της ξύπνημα, ήταν να πάρει τηλέφωνο την κολλητή της φίλη την Μυρσίνη, να ανταλλάξουν πέντε έξη κουβέντες που ως επί το πλείστον είχαν να κάνουν με την πορεία της υγείας  τους γιατί νοιάζονταν η μία την άλλη με τρόπο συγκινητικό. Μοναχικές υπάρξεις, αν και με παιδιά και εγγόνια. Το πρώτο λοιπόν τηλεφώνημα τής ημέρας, ήταν κάτι σαν προσευχή, σαν έπαρση της σημαίας, σαν γλυκοχάραμα. Θα έπρεπε να συμβαίνει μόνον καμία βλάβη στο τηλεφωνικό δίκτυο, για να μη

«Και τ’ είμαι εγώ βρε Μυρσίνη μου, κανένα πουρό είμαι, να βγάζω την  ημέρα μου στην δροσιά του ΚΑΠΗ; Να κλείνομαι εκεί μέσα με άτομα στο άνθος των γηρατειών τους και να τα ακούω να αναφέρονται σε κεφάλαια της Ιατρικής Επιστήμης άνευ διδασκάλου, που να πλακώνεται η ψυχή μου χειρότερα απ’ όταν ήμουν φοιτήτρια τότε στο αμφιθέατρο της Σχολής που δεν τελείωσα ποτέ; Α, πα, πα, πα…». «Και εγώ γιατί πηγαίνω βρε Πέρσα μου; Την ίδια ηλικία μη και δεν έχουμε;» «Στο μέτρημα των χρόνων στο καλαντάρι ίσως

Καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας και η ζέστη στην Αθήνα επιεικώς αφόρητη. Δεν κουνιέται φύλλο και με τα παράθυρα ορθάνοιχτα προσδοκούμε μπας και  γίνει κάποιο ρεύμα και δούμε Θεού πρόσωπο. Και θαρρείς έπιασε η ευχή και σαν να φάνηκε ένα απαλό αεράκι. ‘’Φάνηκε,’’ τρόπος του λέγειν, γιατί αεράκι είναι αυτό και δεν φαίνεται μόνο το καταλαβαίνουμε έτσι καθώς κουνάει τα κλαδάκια της λεύκας και του τεράστιου πλάτανου, που απορίας άξιον τι βρήκε στο άνυδρο πεζοδρόμιο και πήγε και φύτρωσε εκεί και θεριεύει

Καλωσορίζουμε απόψε στη Λόγω Γραφής τη νέα Σειρά διηγημάτων «Πέρσα Βουδούρη, η Ελληνίδα Miss Marple», με την υπογραφή της αγαπημένης μας συνεργάτιδας Λένας Μαυρουδή-Μούλιου. Το αστυνομικό δαιμόνιο της Πέρσας Βουδούρη θα απολαμβάνουμε -μέσα από τις ιστορίες της Λένας- κάθε δεύτερη Τετάρτη στις 9 το βράδυ.Καλή σας ανάγνωση!Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Η Πέρσα, σηκώθηκε βαρύθυμη εκείνο το πρωινό, θες γιατί την πονούσαν τα πόδια και η μέση της, θες γιατί ήταν η μέρα της