Κατηγορία: Ένα τραγούδι για σένα

«Πρέπει το παιδί να καταλάβει Χριστούγεννα. Τουλάχιστον το παιδί» ψελλίζει ο Στέλιος περπατώντας σαν χαμένος στους δρόμους της πόλης. Της στολισμένης πόλης που λάμπει απ’ τα φωτάκια και τις γιρλάντες και τα στολισμένα μαγαζιά που σε προκαλούνε με τις όμορφες βιτρίνες τους να περάσεις το κατώφλι τους και ν’ αγοράσεις την πραμάτεια τους. Κι ο Στέλιος προχωράει σαν χαμένος και τα προσπερνάει δίχως να γυρίσει να κοιτάξει δεύτερη φορά. Προσπερνάει τον μανάβη που έχει στήσει έναν τεράστιο Άη Βασίλη

Ο παραδοσιακός καφενές του κυρ Μιχάλη του Βολαστού στο κέντρο της Χώρας,  κληρονομιά πάππου προς πάππου, μετράει στα χέρια του σαράντα ολόκληρα χρόνια. Βρίσκεται κάτω απ’ το επιβλητικό κάστρο, στη βόρεια πλευρά του λιμανιού και σφύζει από κόσμο τα καλοκαίρια σαν ξεφορτώνουνε τα καράβια ταξιδιώτες. Είναι κοντά έναν αιώνα το αγαπημένο στέκι των ντόπιων μα και σταθμός ανάπαυσης για τους ταξιδιώτες, όπου μπορούνε να απολαύσουνε τα καλύτερα γλυκά του κουταλιού, τη παραδοσιακή μαστίχα σε υποβρύχιο, τη

Αγγελική‘’Όλοι σε φωνάζανε αρχηγό κι ήξερες μονάχα να διατάζεις  κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ για να με κοιτάζεις...‘’ Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι, συγκλονίστηκα. Ένιωσα πως κάποιος πήρε ένα μολύβι και έγραψε αυτούς τους στίχους για μένα. Πως κάποιος εισχώρησε με περίεργο τρόπο στο μυαλό μου, διάβασε τις σκέψεις μου και μου έκλεψε τα λόγια. Η πρώτη εικόνα που καρφώθηκε στο νου μου ήτανε η μορφή του Νίκου. Όλοι τον φωνάζανε αρχηγό. ‘’Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο

«Δε θέλω να με παρεξηγήσεις ρε Σταύρο. Εγώ ανέλαβα πρωτοβουλία και μίλησα στους συναδέλφους. Μια ζωή μοιραστήκαμε μαζί. Ο καθένας στη θέση μας το ίδιο θα ’κανε. Κι εσύ αυτό δε θα ’κανες για μας; Δε θέλω να αισθάνεσαι άσχημα. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Βοηθάει το διπλανό του στα δύσκολα. Αν θέλει να λέγεται άνθρωπος. Το ίδιο δε θα ’κανες κι εσύ για μένα; Αυτό να σκέφτεσαι. Έλα, πάρτα να κάνεις τη δουλειά σου», του είπα κι ακούμπησα το μάτσο με τα δέκα χιλιάρικα πάνω στ’ άδειο τραπέζι. Τριάντα χρόνια

Ξημερώματα τον βρήκανε πάλι στο πεζούλι  ξαπλωμένο κι αναίσθητο. Πάλι μου χτυπήσανε την πόρτα τα χαράματα οι γείτονες για να πάω να τον μαζέψω. Πάλι πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη απ’ το φόβο μήπως μου τον φέρουνε πεθαμένο. Αυτός ο φόβος μού τρώει τα σωθικά κάθε μέρα, λίγο λίγο. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα που λείπει απ’ το σπίτι. Μονάχα όταν είναι εδώ είμαι ήσυχη. Κι ας κλειδώνεται στο δωμάτιο μονάχος του με τις ώρες. Κι ας μην αλλάζουμε κουβέντα. Μονάχα τότε μπορώ να ηρεμήσω. Τελευταία έχει

Ανήμερα του Σταυρού 14 του Σεπτέμβρη, σα σήμερα, στεφανωθήκανε με τη κυρά του. Εικοσιδυό χρονώ παλικαράκι ήτανε εκείνος κι η Λευτερία του περπατούσε στα δεκαεφτά. Ήτανε μια βιόλα σκέτη. Τριαντάφυλλο που άνθιζε στην αγκαλιά του. «Μαντζουράνα μου» τη φώναζε όλα τα χρόνια ο Μανωλιός την κυρά του, ακόμα και τώρα στα γερατειά τους. Τη μέρα της βλόγας τους, της χαλάλισε το αγαπημένο της τραγούδι. Της το τραγούδησε κιόλας, με τη συνοδεία του βιολιού και της λύρας που ’χανε παραγγείλει για το γλέντι

Καλοσωρίζουμε απόψε στη Λόγω Γραφής, σε μια μόνιμη συνεργασία πια, την αγαπημένη φίλη συγγραφέα κα Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη. Καλοσωρίζουμε απόψε στη Λόγω Γραφής μία νέα σειρά διηγημάτων με την υπογραφή της Νίκης. "Ένα τραγούδι για σένα" ο τίτλος της Σειράς, κάθε κείμενο κι ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι και μια ιστορία...Κάθε 15 ημέρες, Σάββατο βράδυ στις 9 όπως κι απόψε, θα ταξιδεύουμε στις τόσο ζωντανές, τις τόσο υπέροχες  ιστορίες της Νίκης, μαζί με ένα τραγούδι [τον σύνδεσμο του οποίου θα

Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και έχει άμεση  συνασθηματική επίδραση στον ψυχισμό μας. Τροφοδοτεί το νου και την ψυχή μας με ό,τι ο καθένας μας χρειάζεται. Συναισθηματικά μας επηρεάζει επειδή συνηθίζουμε να  τη συνδέουμε με πρόσωπα, καταστάσεις και περιόδους στη ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι χρησιμοποιούμε τη μουσική ως μέσο έκφρασης, καλλιτεχνικής δημιουργίας, ονειροπόλησης και αναπόλησης κάποιων συγκεκριμένων γεγονότων που μας σημάδεψαν ή έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην