Κατηγορία: Έγινε της καραντίνας!

Πέρασαν κι οι γιορτές κι εμείς ακόμα μέσα. Δεν έχουμε και τίποτα να περιμένουμε, να φτιάξει το κέφι μας. Και τα γκομενικά; Ακόμα πιο μαντάρα! Ο ένας  χειρότερος απ' τον άλλον. Καλά που έχω και τις φιλενάδες μου γιατί θα τρελαινόμουν μέσα στο σπίτι.Τελειώνω γρήγορα τον καφέ και το τσιγάρο μου και ρίχνω μια ματιά στο κινητό μου, για τυχόν μηνύματα. Έτσι, μήπως τυχόν κι έχουμε καμία έκπληξη. Ακριβώς. Καμία. Ούτε παλιά αγάπη, ούτε καινούρια. Μόνο ένα μήνυμα έχω κι είναι από το Μαράκι. Πάλι για

«Μαμά τσίσα» είναι το δικό μου, φυσικό ξυπνητήρι, που ακόμα και τις μέρες της καραντίνας  χτυπά αλύπητα γύρω στις 07.00 π.μ.. Με τραβά από το χέρι και πάμε για το μπάνιο. Κουτουλάμε κι οι δυο, η μία στην κάσα της πόρτας κι η άλλη, η μικρή, στο πόμολο. Ρίχνουμε λίγο νερό στα μούτρα μας, μπας κι ανοίξει το μάτι. Επιστρέφω στο κρεβάτι, για να ξυπνήσω και το τρίτο μέλος της οικογένειας, τον άντρα μου, που πρέπει να τηλεργαστεί. Τον χαϊδολογάω λίγο, χωρίς τον «διακόπτη» ανάμεσά μας και η μέρα έχει

Όταν ανακοινώθηκε το δεύτερο lock down, ήμουν να με κλαίν’ οι ρέγκες.  Άκουγα ήδη τον ήχο της βαριάς καγκελωτής πόρτας του κελιού της φυλακής μου να κλείνει με θόρυβο. Την πρώτη φορά δεν θέλω να τη θυμάμαι. Ήλπιζα να σκαπουλάρουμε τη δεύτερη. Τώρα, σα θηρίο στο κλουβί νιώθω, που αναγκάζομαι να δουλεύω από το σπίτι. Με αυτόν τον διάολο, το κομπιούτερ, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Μα είναι δυνατόν, τώρα ξαφνικά στα πενήντα επτά μου, ένας άντρας στα δικά μου κυβικά, να μάθει να χειρίζεται ίντερνετ,

Πλησιάζουν οι γιορτές και το μόνο που έχω καταφέρει να οργανώσω, είναι η κατάρρευσή μου. Κοιμάμαι ελάχιστα, γιατί έχω άγχος για τα πάντα. Από τότε που χώρισα κι έμεινα μόνος μου με το παιδί, ο χρόνος είναι κάτι ανύπαρκτο για μένα.Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα! Δε μου έφτανε η ήδη ξεχειλωμένη καθημερινότητα μου - πρωινά ξυπνήματα, μανταλάκι στη μύτη, άλλαγμα πάνας, γάλατα, ντύσιμο κι έξω από την πόρτα για παράδοση πακέτου στη γιαγιά, ώστε να φύγω για δουλειά και μετά από δέκα ώρες

Μέσα σε αυτήν την παράνοια της καραντίνας, κλεισμένη τόσες - πόσες ούτε και θυμάμαι - μέρες στο σπίτι, αισθάνομαι αφόρητη πίεση. Το μυαλό μου έχει γίνει πουρές. Είμαι ευέξαπτη και ψάχνω να βρω τρόπο να εκτονωθώ. Πρέπει οπωσδήποτε να βγω έξω. Ο καιρός είναι χάλια, μου έχει σπάσει κι αυτός τα νεύρα! Δε μπορώ να πάω για ένα περπάτημα τουλάχιστον… Τι να κάνω; Θα βγω για τα αναγκαία. Μουρμουρίζω, μέσα από τα δόντια μου, στον άντρα μου, κάτι που μοιάζει με «φεύγω». Εκείνος, συνηθισμένος τον τελευταίο

Εισαγωγικό σημείωμαΣτις δύσκολες μέρες που όλοι μας ανεξαιρέτως βιώνουμε, οι άμυνές μας είναι αναπτυγμένες. Το χιούμορ είναι ένας σωτήριος τέτοιος μηχανισμός επιβίωσης. Γραμμένα όλα τα κείμενα με αμέριστο σεβασμό στα προβλήματα όλων μας, στόχο έχουν να αγγίξουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, μέσα από το ελαφρύ του αστεϊσμού, τα όσα μπορεί να συμβαίνουν "κεκλεισμένων των θυρών". Εύχομαι να σας κάνουν έστω να χαμογελάσετε!Στεφανία Ρουλάκη

Σήμερα, μέρα καραντίνας εικοστή

Ξεκινά απόψε στη Λόγω Γραφής μία νέα, χιουμοριστική σειρά με τον επίκαιρο τίτλο «Έγινε της καραντίνας!» Καλωσορίζουμε με μεγάλη μας χαρά κοντά μας την φίλη συγγραφέα Στεφανία Ρουλάκη, που με πολύ τακτ αλλά και πολύ χιούμορ, θα μας μεταφέρει ξεκαρδιστικές στιγμές «τρέλλας», που κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα μας! Η Στεφανία, με την ωραία αυτή της έμπνευση και την πολύ καλή της πένα, προσεγγίζει τη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε με διάθεση χιουμοριστική, σαν να θέλει να…