Κατηγορία: Έγινε της καραντίνας!

Πάντα μου άρεσε η λαϊκή. Η διαδικασία της επιλογής φρούτων και λαχανικών για την ετοιμασία σπιτίσιων φαγητών, μου έδινε την αίσθηση υψίστης φροντίδας και αγάπης στα μέλη της οικογένειας. Δεν πάει να είχα χίλια δύο να κάνω; Τη λαϊκή δεν την έχανα με τίποτα. Αν δεν πήγαινα, δεν λογιζόμουν για σωστή νοικοκυρά.Στην πρώτη καραντίνα άφησα τη συνήθεια μου αυτή, γιατί δεν ήθελα να συνωστίζομαι. Προείχε η υγεία. Στη δεύτερη καραντίνα, που είχα πια «εμπειρία», είπα ότι δε θα αφήσω αυτήν την τρελή -για

Καλά, την προηγούμενη και τούτη τη χρονιά, μας βρήκαν όλα. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, χιονοπτώσεις! Αναρωτιέμαι, είναι δυνατό να χαίρεται ο κόσμος με τα προβλήματα του άλλου; Άνθρωποι να παλεύουν για τη ζωή τους κι εμένα να με νοιάζει πόσους πόντους χιόνι θα στρώσει; Τι έχει το χιόνι δηλαδή για να χαρώ; Για να μου εξηγήσει κάποιος!Που ξύπνησα ένα πρωί, όπως πάντα, στις τέσσερις τα ξημερώματα, γιατί δεν έχω ύπνο -ειδικά μετά από τόση κλεισούρα που έχουμε φάει με την καραντίνα- και είδα τη

Είμαστε πόσο, τέσσερις σχεδόν μήνες στη δεύτερη καραντίνα, δηλαδή σε καρα-καραντίνα και εκτός όλων των άλλων δεινών, τα μαγαζιά ανοιγοκλείνουν, ενώ αυτό που με τσούζει πολύ εμένα, είναι ότι τα κέντρα διασκέδασης είναι παντελώς κλειστά. Θα μου πεις «εδώ ο κόσμος χάνεται, ψαρόβαρκες πού πάτε;» και θα σου απαντήσω ότι δίκιο έχεις. Άκου με όμως πριν με κρίνεις. Είμαι γέννημα θρέμμα παιδί λαϊκό. Οδηγός φορτηγού τριάντα περίπου χρόνια. Ο δρόμος είναι το δεύτερο σπίτι μου. Μη σου πω και το πρώτο. Πιο

Βρισκόμαστε με το τηλεοπτικό μου συνεργείο στους δρόμους της πόλης, για να κάνουμε γκάλοπ σχετικά με το πώς βιώνουν οι κάτοικοι την καραντίνα. Σταματάμε μία καλοντυμένη κυρία, η οποία έχει συνδυάσει ακόμη και τη μάσκα που φοράει με τα ρούχα, την τσάντα και τα παπούτσια της. Δέχεται να μιλήσει για το ρεπορτάζ. Γενικά, απ' ότι διαφαίνεται, δύο είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Πρώτον, ότι δυσκολεύεται να βρει μάσκες ασορτί με την γκαρνταρόμπα της και δεύτερον, το άνοιξε-κλείσε των

Τον παππού τον έχουμε «μπερλίνα»... Πώς το λένε; Μη μου άπτου. Είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών, για ολόκληρη την οικογένεια, οπότε τον προσέχουμε «ως κόρην οφθαλμού». Σχετικά με το εμβόλιο, είχαμε μεγάλη κουβέντα, αν θα το κάνει, να μην το κάνει, γιατί να μην το κάνει; Και γιατί να κάνει το ένα, να κάνει το δύο, όχι, να το κάνει η μάνα. Τελικά, αποφασίσαμε να το κάνει. Παρόλο που δεν είμαι καθόλου πεισμένος για το εμβόλιο -ο ίδιος δε θα το κάνω μέχρι να είμαι σίγουρος εκατό τα εκατό- ανέλαβα

Κάπου διάβασα ότι υπάρχει λειψανδρία. Εγώ, πάλι, βίωνα το αντίθετο. Στα τριάντα μου χρόνια, σταθεροσχεσάκια δε θα με έλεγες, καθότι όλες οι ζαβές πάνω μου έπεφταν. Νόμιζα, λοιπόν, μέχρι πρότινος, πως γυναίκες σωστές δεν υπάρχουν. Να μην επεκταθούμε για το τι γίνεται αυτήν την περίοδο. Της καραντίνας το κάγκελο!  Δηλαδή, μπορούσα να έχω όποια ήθελα αβίαστα, αβασάνιστα, αβαντάζ, αβάντα - που λένε και οι σχετικές αγγελίες. Δε γούσταρα έτσι όμως. Ήθελα μία προεργασία, ένα «ζετέμ μον αμούρ», κάτι εν

Τικ - τακ, ο χρόνος κυλά κι έχουμε φτάσει στο 2021 κι ούτε που το καταλάβαμε! Μα πού να το πάρουμε πρέφα, με δύο καραντίνες στην πλάτη; Να πω την αλήθεια, τούτο ‘δω το μπουζούριασμα δεν το περίμενα! Θυμάμαι τον εαυτό μου το καλοκαίρι στην παραλία, στο «λα σου σου ρελα – λα σου σου ρε λα» -με εκείνο το ωραίο παρεό και το ψάθινο καπέλο- να συζητάω με σιγουριά, πως αποκλείεται να μας ξανακλείσουν μέσα. Α πα πα, είναι κακό για την οικονομία, την ψυχολογία κι άλλα τέτοια αθώα.Να τώρα, που πάμε

Λοιπόν, από τότε που άρχισε όλο αυτό το νταβαντούρι με τον κορωνοϊό, έχω πολύ μεγάλο «σουξέ»! Όλοι με συζητάνε, χωρίς να το ξέρουν. Με λένε Καρά Ντίνα! Πού να το φανταζόμουν, ότι θα ερχόταν η μέρα που το όνομά μου θα ήταν συνώνυμο με την αρρώστια. Ήμουν που ήμουν «κλειστή» -οι λίγοι δικοί μου άνθρωποι με αποκαλούν «πυργοδέσποινα»- τώρα έγινα εντελώς αντικοινωνική.  Έχω ταμπουρωθεί για τα καλά στο σπίτι μου. Ξέρω ότι άλλοι βγαίνουν για ψώνια, για περπάτημα, για βόλτα με το σκύλο… Εγώ