Μοναξιά κι αμηχανία Στου όνειρου γέρνουν την άκρη. Εσύ στη χώρα του ποτέ Ζωντάνεψες ξανά. Μέλι τα μάτια, Μέλι τα χείλη, Αίμα πικρό τα δάκρυα. Κρυβόσουνα μπροστά σε όλους Μέσα σε χείμαρρο ερωτικών βλεμμάτων, Πίσω από προσποιήσεις, Πως δε με θες Και δεν ποθώ Το άγγιγμα των δαχτύλων σου. Κι ύστερα όλοι σβήσανε Σ’ ένα βαθύ γαλάζιο. Και μπήκες μέσα μου αργά Και πόνεσε η ψυχή μου, Γιατί στη χώρα του ποτέ Μ’ αγάπησες και πάλι. Γιατί στη χώρα του ποτέ Πάντα θα σ’ αγαπώ.
Σφίγγω άθελά μου τα δόντια κι αντέχω,Στα όνειρά μου κουρσάρο να σ’ έχω.Να σ’ αγκαλιάζω μα να μη σε αγγίζω,Μες στη ζωή σου κρυφά τριγυρίζω.Με ταξιδεύεις εσύ με το ζόρι,Ο έρωτάς σου δανεικό πανωφόρι.
Και μου γελάς και μου κλείνεις το μάτι,Μ’ έχεις δεμένη στο μεσαίο κατάρτι,Κι εγώ αντιστέκομαι δήθεν θιγμένη,Μα το φιλί σου λαχταράω προδομένη.
Και η σημαία η μαύρη ανεμίζει,Κι ούτε ο βοριάς που φυσάει δε δροσίζει,Το
Δυό τάφοι κολλητοίΈνα κρεβάτι.Δυό μνήματα κενάΧωρίς αγάπη.
Κορμιά παραδομέναΜες στη θλίψη.Αγκάλιασμα σφιχτόΠου έχει λείψει.
Τα μάτια τα κενάΔεν συναντιούνται.Τα χείλη τα βουβάΠιά δεν φιλιούνται.
Δυό τάφοι κολλητοίΈνα κρεβάτι.Ψυχές που καρτερούνΝ’ αλλάξει κάτι…
Είναι τραγικό να περιμένεις Πίσω από μια πόρτα, Δίπλα σε ένα παράθυρο, Πάνω απ’ το τηλέφωνο, Μπροστά σε μια οθόνη. Τραγικότερο όλων το μνήμα… Κι είναι τραγικό να είσαι εκεί Μα να μην βρίσκεσαι, Να έχεις χαθεί Από ώρες, από μέρες… από χρόνια; Κλήσεις αδιάφορες. Άδεια μηνύματα. Αγκαλιές που ας σου ‘λειπαν. Δήθεν χαμόγελα. Μαραμένα λουλούδια κι ας χθες τα έφερες… Φθαρμένη καθημερινότητα. Φορεμένες συνήθειες Ξεγελούνε τις ώρες σου Μα κολάνε πάνω σου σαν το πετσί σου. Περιμένεις
Δεν είμαι δίπλα σουΜα δεν είναι η απόσταση,Που με τη βία με κρατάει μακρυά σου.Φοβάμαι μήπως τρέξω να κρυφτώΣε λάθος μέροςΚαι ζητάω τα φιλιά σου.
Βαθιά σημάδια μου αφήνουν τα φιλιά,Χαράζουν στο μυαλό μου μονοπάτια.Σημάδια που ούτε ο χρόνος ακουμπά,Που σάρκα παίρνουνε στης θύμησης τα χνάρια.
Όσο κι αν πόνεσα, για ό,τι κι αν έκλαψα,Με ό,τι κι αν χάρηκα, χωριστά ή μαζί σου,Ένα μονάχα τόσο βαθιά με στιγμάτισεΚι ήταν
Αποφάσισες να μη μ’ αφήσεις να κοιμηθώ κι απόψε. Γυρνάς τρεκλίζοντας σα μεθυσμένος γύρω μου, μια γελάς και μια κλαις. Θέλω να κρυφτώ στη γωνία, πίσω απ’ το μαγαζί με τη διπλή βιτρίνα. Να σε κοιτώ χωρίς να με βλέπεις, να σε κοιτώ, να σε κοιτώ. Κρυφά χαμογελώ πίσω απ ‘τα δάχτυλα και συνεχίζω να σε κοιτώ. Κάτω οι γόπες σωρός, καπνίζω στο ρυθμό το δικό σου. Ακουμπώ το μέτωπο στη βιτρίνα όπως τα παιδιά που λαχταρούν παιχνίδια. Φοβάμαι τους περαστικούς όπως το διάολο. Φοβάμαι μη με πιάσει ο
Η ΤελείαΌχι ωραίοι στίχοιΚαι λιβάδια πράσινα.Όχι βροχήΚαι στάλες που λαμπυρίζουν.Όχι φλογέρες, λαγούταΚι όμποε.Όχι σκιές,Αρχές και τέλη.Μόνο δρόμοιΣτρογγυλοί – στρογγυλοίΚαι μία τελεία.Μία κουκίδαΗ γη, το σύμπαν.Μια τελεία – τα μάτια μου.Μια τελεία μικρή,Μεγάλη, απέραντη.Και ‘γω μέσα,Έξω,Η τελεία η ίδια.Το δάκρυ, το φυλαχτό, το φιλί,Το χώμα.Μια τελεία ήλιος.Μια τελεία φως.Η ψυχή
Πρόσφατα σχόλια