Πρόφερε τ’ όνομά μου ασυνόδευτο Να θυμηθώ της πρώτης νιότης Την απλότητα.
Φώναξε τα «σ’ αγαπάω» ασυναίρετα Να διασκεδάσω της ηχούς Τις εντυπώσεις.
Δώσμου φιλί στο μάγουλο αβίαστο Να λαχταρήσω των χειλιών σου Την θερμότητα.
Άσε μες στην παλάμη μου ένα χάδι σου Να λογαριάσω των ερώτων μας Τις αποκλίσεις.
Κλείσε τα μάτια μόνο και φαντάσου μας Να σε σπαράζω στης ημέρας Την τριβή.
Φύγε! Τρέξε μακριά! Μη φεύγεις…
Έπαψα πια να αντέχω μην φανούνε Ο πόθος μου για σένα κι η λαχτάρα. Σε βλέπω σπάνια μα τα κοιτάω όλα σου. Κάθε σου κίνηση, τον χώρο σου, το βλέμμα. Μαζεύω απόθεμα για τις νυχτιές που σε ζητάω. Αν σου ‘λεγα πως δεν μου λείπεις θα ‘ταν ψέμα. Πάψε πια τους τύπους να κρατάς, να μην μ’ αγγίζεις. Κοίτα με αχόρταγα στα μάτια, Δεν θα τα τραβήξω μακριά σου αν και θα ‘πρεπε. Φίλα με στο μάγουλο, εκεί κοντά στο στόμα, Κι άγγιξε έστω λίγο των χειλιών μου τις άκρες. Σκύψε να μου μιλήσεις χαμηλά, να
The things that I used to do Fake or true Desperate actions out of need Or joyful deeds all In good time Were mine.The things that I used to do Hated or liked Spooky and black Or clear and white For others to judge For me to decide Whatever the kind Were definitely mine.Whatever the cost No matter the taste However they felt Besides the waste Were kids in my garden Were fruit of my tree I was to breed them I was to eat them Always I who kept the key.In this never
Όταν κοιτώντας στον καθρέπτη το είδωλό μου Θα προσπαθώ ν’ αναγνωρίσω τα νιάτα μου πίσω από τις ρυτίδες, Τότε να ‘ρθείς και να μου πεις Πως μ’ αγαπούσες από χρόνια. Τότε, να ‘ρθείς να σε κεράσω βύσσινο Γλυκό του κουταλιού και νερό κρύο. Κι έπειτα να σε βοηθήσω να φορέσεις το παλτό σου, Αυτό το μάλλινο το γκρι με το ψαροκόκαλο, Και την τραγιάσκα, που τώρα την σιχαίνεσαι. Να ντυθώ κι εγώ την μωβ την μοναξιά μου Και το καλό μου το χαμόγελο με τα θλιμμένα μάτια, Να σε πιάσω αγκαζέ χωρίς τα
Έπαψα πια να περιμένω να διαβάσειςΤα γράμματα που σου ‘στειλα από χρόνια.Φέτος θα κάνει, λένε, πάλι χιόνιαΚι εσύ υποθέτω πως φτωχά θα την περάσεις.
Σκιρτάω κάθε που βλέπω τ΄ όνομά σουΣινιάλο ψεύτικο σε ξένων τους φακέλους.Αν κι έχουν πέσει προ πολλού οι τίτλοι τέλουςΑκόμα νοσταλγώ την αγκαλιά σου.
Έπαψα πια να περιμένω να περάσειςΑπ’ το παλιό γιοφύρι του χωριού σου.Θυμάμαι πως το διάβηκες τη μέρα του φευγιού σου,Τότε που
Ξεθώριασαν τα γράμματα, Χάθηκε το όνομά μου το εγχάρακτο. Τρίφτηκαν στην χρυσή σου την αλυσίδα, Αυτή που φοράς στο λαιμό σου, Προστασία την κάθε μέρα, Και φύγαν… Κυλήσανε με τις σταγόνες του ιδρώτα σου Στο δουλεμένο το κορμί σου, Το πονεμένο. Τριφτήκανε ένα – ένα τα γράμματα, Όλο το όνομά μου, Στεγνώσανε πάνω στο δέρμα σου. Και σ’ έντυσα, Υπόσχεση ιερή Όπως την πρώτη μέρα, Τώρα και για πάντα. Με φόρεσες. Δεν είμαι δεσμά. Δεν είμαι λόγια, Χρυσοκόκκινος χαλκάς Να σε
[Πτυχή πρώτη] Και τα πόδια δυό κρύα πέδιλα, Δεν μπορούν να σε φτάσουν στον ορίζοντα.Οι ανατριχίλες στη σκάλα της ράχηςΒουβά σε γειώνουνΚαι σε γυρνάνε γύρω – γύρωΣε λιβάδια μ’ αναμμένα στάχυαΤο θέρο.[Πτυχή δεύτερη] Δυό ζεστά χέρια, Οι παλάμες σου, Δυό ζεστά σύννεφα, Δυό αγκαλιές, Πίσω στη μήτρα της μάνας μου. Προσευχή, ευχή και όνειρο. [Πτυχή τρίτη]Το ζεστό
Άγονη γη. Χέρσα, κατεστραμμένη. Μιά μήτρα μόνο, Στέρφα κι αυτή, ξερή. Και ούτε μάτια, Και ούτε χέρια, Και ούτε χείλη. Μιά γλώσσα μόνο Κι αυτή όλη της κόκκαλα. Κρανίου τόπος, Δίχως τις κόχες, Χωρίς τα μάγουλα. Τι να σφουγγίσεις Και πώς να κλάψεις… Οχιάς το τσίμπημα Και βάλσαμο ούτε δείγμα. Μιά μήτρα μόνο, Χέρσα, κατεστραμμένη. Άγονη γη, Στέρφα κι αυτή, Ξερή.
Πρόσφατα σχόλια