Μέσα στην ανθρωποθάλασσαμέσα στο ανώνυμο πλήθοςζεις και κινείσαιαπό νωρίς χαράματαβγαίνεις στο δρόμομέχρι αργά το απόγευμακανείς δεν νοιάζεται για σέναούτε εσύ για κανέναντο άγχος της επιβίωσηςκάνει τους ανθρώπους σκληρούςόταν σχολάσεις πας σπίτινα φας, να ξεκουραστείς λίγοκι ύστερα να βγεις στη γειτονιάνα πιείς ένα καφέμετά να επιστρέψειςστο διαμέρισμαγια να κοιμηθείς νωρίςγιατί την άλλη μέραπάλι από την αρχή.
Στον Francis Scott Fitzgerald Δύο φορές το διάβασα —ελάχιστα θυμάμαι.Μόνο θυμάμαι το άρωμα στα δάχτυλά μουαπ’ το γαλάζιο χνούδι της ματαίωσης.Όμως, θυμάμαι ότι κι εσύπολύ το αγαπούσες —το ’χες διαβάσει παλιά,προτού με γνωρίσεις.
Αυτά σκέφτομαι τώραπου βλέπω το βιβλίοστο σαλόνι του ξενοδοχείου μου.Μαύρο δέρμα, γράμματα χρυσά…Κι άξαφνο χτυπο-κάρδι ντροπαλό.
Θέλω να πάω να το πάρω,μα πελώρια φαντάζ’
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, ζούσε μια γιαγιά, που την έλεγαν Αστερινή, επειδή κάθε βράδυ καθόταν κάτω από ένα δέντρο και μιλούσε με τα αστέρια του ουρανού. Η Αστερινή ζούσε πολλά χρόνια, από μικρό παιδί μέχρι που έγινε πολύ μεγάλη, σε ένα σπιτάκι, στην κορφή ενός λόφου. Το σπίτι της μπορεί να ήταν φτωχικό, αλλά η ίδια το έβλεπε ως το πιο πλούσιο σπίτι του χωριού. Κάθε νέα ημέρα ο καλός ήλιος φρόντιζε να χαρίζει απλόχερα σε αυτήν και το σπιτικό της τη χρυσαφένια λάμψη και τη
Ένα θεατρικό «έπος» σε έμμετρους ομοιοκατάληκτους στίχους, μια ηρωική κωμωδία στην οποία συνενώνονται το γέλιο και το δάκρυ, η ποίηση, το δράμα και το μπουρλέσκ, ίσως και μια έμμεση «καταγγελία» της σκοτεινής υπόθεσης Ντρέυφους, από την οποία διχάζεται, στο τέλος του 19ου και την αρχή του 20ού αιώνα, η Γαλλία: ρατσισμός, μηχανορραφίες της εξουσίας, υποκρισία. Κεντρικός ήρωας είναι ο πιο διάσημος «μυταράς» όλων των εποχών, ο περίφημος Συρανό, αναρχικός κι ασυμβίβαστος ποιητής και ξιφομάχος, που
ΚΎΡΙΕ!... Θαρρώ πως έφθασε η ικεσία μουψηλά στο θόλο ναού Βυζαντινού,κει που δεσπόζει επιβλητική η παρουσία Σουκι Εσύ την άκουσες.Ανήμερα εορτασμού της γέννησής Σουαντάμωσα την ιερή ματιά Σουκαι από μέγα σέβας την κεφαλή χαμήλωσα.Γλυκύς ο ίσκιος Σου ΚΥΡΙΕ,Σε Εσένα, που όλα τα θωρείςκαι με περίσσια κρίση τα ακούεις,την προσευχή εγώ μήτε που την ψιθύρισα,εντός μου απλώθηκε κι ευχήθηκα,να την ακούσεις, μέρα της γέννησής σου.Θαρρώ όμως να
Σε μια φτωχή σπηλιά, ο κόσμος όλος, πώς χωράει, Εσύ παιδί μου, σε μια τόσο δα μικρή αγκαλιά και πάλι!
Κάθε χειμώνα, εκεί στον ουρανό ψηλά, το ίδιο ολόφωτο αστέρι θα προβάλλει, ποιος θα γυρίσει τη ματιά του ταπεινά, θ’ αφήσει τη δουλειά που πολεμά και το «Επί γης ειρήνη» μέσα απ’ την καρδιά θα ψάλλει;
Ποιος θα κοιτάξει με δέος κι ολοκάθαρη ματιά που μία γέννηση, μία ελπίδα, το χτες και τ’ αύριο συνάμα εδώ μπροστά μας ξεπροβάλλει!
<br
Του Χριστού…
Εκεί που λάμπει ένα αστέρι,στης νύχτας το θολό ιστό,άπλωσε το σεπτό σου χέριν’ αγγίξεις το μικρό Χριστό.
Εκεί που σβήνει το φεγγάρι,ένα παιδί αιμορραγεί,Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη,να γιάνεις τούτη την πληγή.
Ένας τυφλός στο άδειο σκοτάδι,θα ψάλλει πάλι ωσαννά,να νιώσει τ’ ουρανού το χάδιτη γη να θυμηθεί ξανά.
Κι αυτή η κόρη που κεντάει,μπροστά στο αδύναμο
Πολύ ναζιάρα ήταν. Ευχαριστιόσουν να τη βλέπεις να τανίζεται, με τον άσπρο της λαιμό να υψώνεται σαν στρουθοκάμηλος και να στριφογυρίζει σχόλια, παραλειπόμενα, κρίσεις και επικρίσεις, για τις άλλες, στο καραμελένιο στοματάκι της χωρίς σταματημό. Ολοένα και αδυνάτιζε, λες και η ρητορική αυτή για τις πράξεις των άλλων της έριχνε τα λιπαρά στον οργανισμό, τη στέγνωνε από υγρά και στο τέλος της ξέραινε το στόμα. Αγαπούσε πολύ τις τσίχλες και την αρωματική μαστίχα. Μοσχομύριζε καθαριότητα
Πρόσφατα σχόλια